Πολλοί και διάφοροι ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πιο πολλοί για να πάρουν πίσω τα χαμένα. Έτσι συμβαίνει συνήθως.
Κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί εξαρχής, υπό την ανάγκη της αποκατάστασης των ονείρων και του δίκιου, ότι όλα περικλείουν αυταπάτες, λάθη, υποτίμηση του αντίπαλου, υπερτίμηση του αλάθητου, παρερμηνεία των εγχειριδίων. Καμιά φορά περικλείουν και "φάπες". Χωρίς να αναιρούν όμως την ανάγκη.
Υπό τον κίνδυνο της υπερβολής, νομίζω ότι ζούμε ιστορικές στιγμές αναδιάταξης οικονομικής, πολιτικής, γεωπολιτικής. Όλα τα δηλωμένα και αδήλωτα γεγονότα, όχι μόνο το Brexit και το προσφυγικό, σ' αυτά τα συμπεράσματα οδηγούν. Διανύουμε μια περίοδο στην οποία συμπυκνώνονται με ραγδαίο τρόπο οι σύγχρονες αντιφάσεις της κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού.
Άλλωστε, από αυτές τις αντιφάσεις - αντιθέσεις επέρχονται οι εξελίξεις άλλοτε μπροστά και άλλοτε πίσω. Ή και πιο πίσω. Όχι πως ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπερνά τις κρίσεις του, αλλά φαίνεται πια πως κάτι άλλο συμβαίνει.
Σε τέτοιες ακριβώς συνθήκες, με 320 δισ. χρέος, θα ήμασταν άραγε ανεξάρτητοι; Θα είχαμε την όποια κυριαρχία; Έστω χωρίς Μνημόνια. Έστω με μονομερές κούρεμα.
Τι θα σήμαινε αυτό με έναν επιπλέον αποκλεισμό από τους πιστωτές (το συνηθίζουν, ως γνωστόν), που έτσι κι αλλιώς θα παρέμεναν καπιταλιστές, πανίσχυροι και "πειραματιστές επί των απείθαρχων";
Ποιος θα τοποθετούσε τότε τα κεφάλαια για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε μια χρεωμένη μέχρι τα μπούνια, αποδιαρθρωμένη, με κατεστραμμένη παραγωγική βάση χώρα και με ποια αντίδωρα;
Ποιες παραγωγικές σχέσεις να ρυθμίσεις σε μια τέτοια βάση; Ποιοι θα ήταν οι τότε μισθοί; Και οι συντάξεις;
Κι όμως, άλλοι συγκροτημένα αναμασούν το δίκιο τής εργατικής τάξης, λες και δεν το ξέρουμε, και οι λοιποί, λες και ιστορικά δικαιώθηκαν, κλείνουν εκλογικά το μάτι στο κατάπτυστο αστικό σύστημα.
Συμβιβαστήκαμε, λοιπόν. Στεγνά και χωρίς περικοκλάδες. Μόνο που ο συνειδητός συμβιβασμός σε έναντι ισχυρότερων αντιπάλων δεν είναι ήττα. Αρκεί να ξέρουμε ότι είναι συμβιβασμός και να μη μας καταπιεί το "βαθύ λαρύγγι".
Τώρα σωστά παρατηρούμε το κάδρο και σχετικά σωστά διορθώνουμε τις κλίσεις του. Δεν έχουμε ακόμη τις δυνατότητες, αντικειμενικά και υποκειμενικά, να δούμε την εικόνα, να εμβαθύνουμε στις αποχρώσεις της. Γνώση, δυνάμεις, συσχετισμούς, συμμάχους. Όλα πρέπει να τα δημιουργήσουμε από την αρχή. Κάτι καταφέρνουμε κι αν πάρουμε υπόψη τις δυνάμεις μας, είναι πολύ περισσότερα. Εντός και εκτός. Με όπλο μόνο τη θέληση και τις αξίες μας.
Τώρα πρέπει λοιπόν να μάθουμε τα υπόλοιπα και να μπορέσουμε. Τώρα. Αύριο το πρωί. Με την αλήθεια σύμμαχο και τη ζωή απόδειξη.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή να ακούμε, να μαθαίνουμε και να λύνουμε ένα μικρό ή μεγάλο πρόβλημα στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης και του προγράμματός μας.
Εκεί που οι αντίπαλοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν μπορούμε και δεν ξέρουμε, εμείς να σχεδιάσουμε το δυνατό και το αδιανόητο, να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε δομές, πρόσωπα, συνειδήσεις. Και ό,τι δεν γνωρίζουμε να το «δανειζόμαστε».
Μακριά από παγίδες και συμφέροντα που μας περικυκλώνουν. Αυτά που, ξέροντας καλά, τώρα μυρίζονται σταθεροποίηση και παριστάνουν τους φίλους και συγγενείς.
Να διαλύσουμε τα ανεξάρτητα κρατίδια στο κόμμα και στα υπουργεία. Να παρέμβουμε στο κράτος και στις δομές του με έξυπνο, δημιουργικό, αποφασιστικό όμως τρόπο.
Να μάθουμε να επιλύουμε τις μερικές αντιθέσεις σε όφελος των πιο αδικημένων. Τις μερικές. Καθ' όσον, ως γνωστόν, καπιταλισμό έχουμε. Και Μνημόνιο.
Δεν γνωρίζουμε ίσως ποιος ακριβώς θα είναι ο σοσιαλισμός μας. Όλα τα ιστορικά ή σημερινά αυτοαναφορικά υποδείγματα απέτυχαν ή τείνουν να ηττηθούν.
Ας πούμε λοιπόν ότι τα πρώτα μας βήματα είναι η σωτηρία των ηττημένων ανθρώπων, η βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων και ανέργων, η Δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η ελευθερία, και τα δικαιώματα και στη διαδρομή θα βρούμε το ποιος είναι αυτός ο μπαγάσας ο σοσιαλισμός με ελευθερία και Δημοκρατία.
Έχουμε τη βάση. Ένα μικρό, παράξενο, αλλά ανθεκτικό κόμμα. Θα μεγαλώσει στην πορεία, αρκεί οι συλλογικές του αξίες και τα κατατεθειμένα οράματα να προσγειώνουν τον κυβερνητικό ρεαλισμό.
Αρκεί η κίνηση των μελών και των ιδεών να πηγαίνει στην ίδια κατεύθυνση, ασχέτως καταστατικών ρυθμίσεων. Αρκεί να αποφύγει τους "τοκιστές και σουλατσαδόρους". Έτσι κι αλλιώς, η ζωή των πολλών αρχίζει απ' την αρχή. Και η δική μας. Και των παιδιών μας. Και είναι πολύ περίεργη η ζωή.
* Ο Θανάσης Δημάκης είναι μέλος της Οργάνωσης Μελών Πεντέλης - Μελισσίων
