Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον Αριστείδη Παπάζογλου, τον αέρινο παίκτη του Ολυμπιακού που έλαμψε στα γήπεδα τη δεκαετία του 1960. Ο Παπάζογλου γεννήθηκε το 1939 στις φτωχογειτονιές του Ρέντη. Στον Ολυμπιακό τον πήρανε πολύ νέο μαζί με τον αδελφό του, τον Κώστα. Έγινε θρύλος τόσο για τα αριστοτεχνικά γκολ που έβαζε όσο και για τα γκολ που έχανε την τελευταία στιγμή, λόγω της τελειομανίας του και της συνήθειας που είχε να «ολοκληρώνει» τη φάση έτσι όπως νόμιζε εκείνος. Το πιο σπουδαίο όμως δεν ήταν η δεξιοτεχνία του. Οι φήμες λένε ότι από τα 14 είχε κάτι στο κεφάλι, που τελικά εξελίχθηκε σε καρκίνο και τον σκότωσε. Ώς τα τελευταία του εξακολούθησε ν' αγωνίζεται ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όρια, μέσα στη σκοτοδίνη και την παραζάλη της αρρώστιας του. Έκλεισε τα μάτια τον Αύγουστο του 1969 σε ηλικία μόλις 30 ετών, με τη φανέλα του Ολυμπιακού και με τελευταία επιθυμία του να μην τον ξεχάσουμε.
Πειραιώτης γέννημα - θρέμμα εγώ και, όπως καταλαβαίνετε, ο Παπάζογλου ήταν ο μικρός ήρωάς μου. Το αντισυμβατικό παιχνίδι του, τα απίστευτα βολέ του, που έβλεπα «παγωμένα» στις εφημερίδες, και η ανεξήγητη απουσία του από τον αγώνα -όταν πια ήταν σοβαρά άρρωστος- έκαναν την παιδική φαντασία μου να καλπάζει. Έμαθα τι συνέβαινε πολύ μετά και κατάλαβα την αξία του ακόμα αργότερα.
Άτιμο πράμα όμως το Ίντερνετ. Κοιτάζοντας τις προάλλες τις παλιές ομάδες του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, το μάτι μου έπεσε σε κάτι φωτογραφίες. Ήταν η ομάδα της «μεικτής Μακρονήσου», με παίκτες διάφορων ομάδων που τους είχαν μαζέψει στον «νέο Παρθενώνα»: Δαρίβας, Γεωργάτος, Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης και Μαλαμόπουλος του Ολυμπιακού, Πατηνιώτης του Εθνικού, Παπαντωνίου του Παναθηναϊκού, Λιάρος του Ηρακλή και άλλοι. Φανέλλα με μεγάλο καρέ, πόδια ατσάλι. Βλέμμα που δεν άφηνε κανένα περιθώριο για άλλες ερμηνείες. Θηρία ανήμερα - όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στην ψυχή. Όλη μέρα αγγαρεία, ξύλο στα μουλωχτά, φίδια, σκορπιοί, «εθνική, ηθική διαπαιδαγώγησις» και μετά μπάλα - ότι δήθεν όλα καλά και δεν τρέχει τίποτα. Ήθος και δύναμη πέρα απ' τα όρια.
Στα αρχεία του Ολυμπιακού στις δεκαετίες 1925-1940 και 1940-1950 υπάρχει ένα πρόσωπο κι ένα επίθετο που μου μοιάζουν. Ο Διονύσης Γεωργάτος, το παλικαράκι του Ολυμπιακού, της ΕΠΟΝ, του ΕΛΑΝ, ο μαθητής της Ιωνιδείου, ο σγουρομάλλης έφηβος που γεννήθηκε στο Αργοστόλι και μεγάλωσε στη Σύρο, την Άνδρο, στα Κύθηρα, στο Μαρμάρι, μπορεί να μην μοιάζει με τον Παπάζογλου. Είναι όμως ίδιος και απαράλλαχτος με τον Μακρονησιώτη που με κοιτάει τώρα σκεφτικός απ' την οθόνη. Και τον γνωρίζω καλά, γιατί ήταν πατέρας μου.
Αυτός ο «παίκτης», το όριο και τον πήχη της δήλωσης δεν τα πέρασε. Υπέγραψε κι έφυγε να μπαρκάρει. Όμως την τίμησε τη φανέλα του με άλλον τρόπο: Για τα όνειρα που ματαιώθηκαν, για τα νιάτα που χάθηκαν δεν παραπονέθηκε ποτέ σε κανέναν. Τον σταυρό του τον σήκωσε μόνος του. Μια ζωή κλωτσώντας αμήχανα τις πέτρες, μια ζωή με το κεφάλι κάτω. Σε μένα δεν είπε τίποτα, μέχρι που βρήκα καλά κρυμμένο στην ντουλάπα το απολυτήριό του απ' τη Μακρόνησο και μου εξήγησε τι συνέβαινε ο μπάρμπας μου, ο Μεμάς. Κι έτσι έμαθα πώς λογάριαζαν τη ζωή οι «κόκκινοι» του Ολυμπιακού και του ΚΚΕ.
Ο κυρ-Διονύσης έφυγε πλήρης ημερών με τον "Ριζοσπάστη" στο χέρι. Στην κηδεία δεν μπόρεσα ν' ανοίξω το στόμα μου. Χτύπησα μόνο την κάσα δυνατά με την μπουνιά μου μέχρι να ματώσει. Τον θάψαμε με το άσπρο πουκαμισάκι ανοιχτό, σαν να πήγαινε εκδρομή. Και από τότε ορκίστηκα ότι κανένα όριο, κανένας φόβος, καμιά δεύτερη σκέψη δεν πρόκειται να σταματήσουν το ηττημένο δίκιο και το έντιμο αίμα που τρέχει στις φλέβες μου ψάχνοντας ανυπόμονα για διέξοδο στο παραπέρα και το παρακεί.
