Και τώρα τι; Εντάξει, η χώρα αποκτά νέο τηλεοπτικό χάρτη, παλιοί αλλά και νέοι υποψήφιοι καναλάρχες προσέτρεξαν στη δημοπρασία, υπέστησαν οικειοθελώς μια ζόρικη, αλλά και γνωστή εκ των προτέρων δοκιμασία και οι μισοί από αυτούς απέκτησαν την πολυπόθητη άδεια και το... διαβατήριο για το νέο τηλεοπτικό νταραβέρι. Πλήρωσαν γι' αυτό 246 «ζεστά» εκατομμύρια ευρώ, που -εκτός απροόπτου- μπαίνουν ή θα μπουν στα κρατικά ταμεία. Πλήρωσαν ακριβά; Μπορεί. Αλλά πλήρωσαν, με τη θέλησή τους, ουδείς τους ανάγκασε. Αυτή τη φορά ένα δημόσιο αγαθό, όπως είναι οι τηλεοπτικές συχνότητες, δεν χαρίστηκε αλλά πληρώθηκε για να αποκτηθεί, έστω και με καθυστέρηση 27 χρόνων. Πρόκειται ασφαλώς, όπως και να το δει κανείς, για μια τομή στον τηλεοπτικό μας μικρόκοσμο και όχι μόνο, η οποία αν, όταν και εφόσον ολοκληρωθεί ομαλά, θα προσθέσει πολλά στη λειτουργία της ενημέρωσης και στην ποιότητα της δημοκρατίας.
Όλα καλά λοιπόν; Είναι να πανηγυρίζει κανείς με αυτές τις εξελίξεις; Ασφαλώς και όχι, αν και μια κάποια ικανοποίηση, δεν μπορεί, θα την ένιωσαν τουλάχιστον όλοι όσοι δεν μετείχαν στο πολυετές πάρτι των τηλε-βαρόνων. Δεν μπορεί να πανηγυρίζει κανείς γιατί η αλλαγή του τηλεοπτικού τοπίου απειλεί εκατοντάδες θέσεις εργασίας δημοσιογράφων, τεχνικών, διοικητικών υπαλλήλων και προμηθευτών. Και μάλιστα σε έναν κλάδο που ισοπεδώθηκε από την κρίση, από τις άστοχες επιλογές αλλά και από την ασυδοσία των καναλαρχών. Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να προστατέψει τα πραγματικά θύματα των αλλαγών, να περιορίσει στο ελάχιστο το κόστος σε θέσεις εργασίας και να επιβάλλει με κάθε μέσο την καταβολή των δεδουλευμένων και των αποζημιώσεων όχι μόνο στους νέους ανέργους αλλά και στους παλαιότερους (Αlter, "Ελευθεροτυπία", "Απογευματινή" κ.λπ.), που εμπαίζονται εδώ και 5 χρόνια.
Ανάλογη, ίσως και μεγαλύτερη είναι και η ευθύνη και η υποχρέωση των καναλαρχών, οι οποίοι δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν ως «ασπίδα» τους εργαζόμενους στον «πόλεμό» τους με την κυβέρνηση. Γιατί είναι αδιανόητο επιχειρηματίες που είναι έτοιμοι να πληρώσουν 45, 55, ή και 75 εκατ. ευρώ για μια άδεια να καθυστερούν για μήνες τη μισθοδοσία των υπαλλήλων τους. Όπως είναι επίσης αδιανόητο επιφανείς επιχειρηματίες, που έβγαλαν ένα σκασμό λεφτά με όχημα το Mega, να έχουν απλήρωτους εδώ και μήνες τους εργαζόμενους του καναλιού.
Στην κοινωνία το μεγάλο στοίχημα
Δεν είναι όμως να πανηγυρίζει κανείς και για άλλους ευρύτερους λόγους:
Πρώτον, γιατί η χώρα πρέπει επιτέλους να ηρεμήσει. Και η εκλεγμένη κυβέρνησή της, εκτός από τη μάχη με τους... νταβαντζήδες της ενημέρωσης, έχει να αναμετρηθεί με τα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Να κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη από τη σύνοδο των ηγετών των χωρών του Νότου της Ευρώπης με Ολάντ, Ρέντζι, Κόστα, Αναστασιάδη και Μουσκάτ, που μόλις χθες ολοκληρώθηκε στην Αθήνα. Μια σύνοδο σημαντική, με την οποία ελάχιστα ασχολήθηκαν τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα της χώρας, και όσα ασχολήθηκαν έκαναν και κριτική στην πρωτοβουλία Τσίπρα.
Δεύτερον, να οργανώσει άμυνες στις νέες εξωφρενικές απαιτήσεις των δανειστών, να περάσει τον κάβο της νέας αξιολόγησης και να επιταχύνει τις διεργασίες για την ελάφρυνση του χρέους.
Τρίτον, να παρουσιάσει το σχέδιό της σήμερα και αύριο στη ΔΕΘ για την οικονομία που αγκομαχεί, την ανεργία που μειώνεται αλλά παραμένει υψηλή, την ανάπτυξη που αργεί, την αγορά που ασφυκτιά, τις προοδευτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που χρειάζεται ο τόπος.
Τέταρτον, να επιταχύνει τον βηματισμό της στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας των πολιτών. Στα σχολεία που ανοίγουν, στις επιχειρήσεις που κλείνουν, στα νοσοκομεία που νοσούν, στη φτώχεια, στην κοινωνία, που υποφέρει.
Στην πολιτική το πάνω χέρι
Αυτά είναι τα μεγάλα μέτωπα για τη χώρα αλλά και για την κυβέρνησή της. Μάλιστα, όπως εύστοχα παρατήρησε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης, το στοίχημα για την κυβέρνηση της Αριστεράς θα κριθεί εκεί, στην κοινωνία. Αυτό θα φανεί καθαρά και σύντομα όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός και σταματήσουν οι αλαλαγμοί, οι έξαλλες κραυγές και οι οδυρμοί, οι οποίοι τώρα κρύβουν την πραγματικότητα και την αλήθεια. Κρύβουν το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη νεότερη ελληνική Ιστορία η πολιτική, διά της εκλεγμένης κυβέρνησης του τόπου, επιχειρεί να πάρει το πάνω χέρι απέναντι σε ένα τμήμα του οικονομικού κατεστημένου που είχε επιβάλλει ένα καθεστώς ανομίας και διαπλοκής στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο με την ανοχή του πολιτικού συστήματος. Ένα καθεστώς που νόθευε την ενημέρωση, έπληττε την οικονομία και υπονόμευε τη δημοκρατία. Που, ελέγχοντας ένα νέο, προσοδοφόρο και ελκυστικό προϊόν, το μετέτρεπε σε ένα λαμπερό θερμοκήπιο, που υπαγόρευε πολιτικές επιλογές, κατασκεύαζε... πολιτικούς - μαριονέτες και χειραγωγούσε πολιτικά, πολιτισμικά και αισθητικά την κοινή γνώμη. Ένα σύστημα που «αλώνιζε» στο τραπεζικό σύστημα και εισέπραττε με... αέρα θαλασσοδάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων «φουσκώνοντας» πορτοφόλια και λογαριασμούς ημετέρων κατά προτίμηση στο εξωτερικό.
Μέχρι τώρα ουδείς και ουδέποτε κατάφερε να βάλει σε τάξη αυτό το τοπίο. Και όσοι κατά καιρούς το επιχείρησαν, στο τέλος ισοπεδώθηκαν από τις τηλεοπτικές «ερπύστριες» και έκαναν πίσω ολοταχώς. Τώρα τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά. Οι «ερπύστριες» είναι εδώ, στους τηλεοπτικούς δέκτες, στα πρωτοσέλιδα και στις οθόνες των υπολογιστών, αλλά εδώ είναι και μια αριστερή κυβέρνηση, που εμφανίζεται αποφασισμένη να μην κάνει πίσω.
Κλείνουν το μάτι στους βαρόνους
Θα τα καταφέρει; Θα δείξει. Το πολιτικό περιβάλλον, σε αντίθεση με το κοινωνικό, είναι κάτι παραπάνω από εχθρικό. Το πολιτικό σύστημα, ενώ θα έπρεπε για λόγους αυτοπροστασίας να επιδείξει μια στοιχειώδη συναίνεση στην αποκατάσταση της νομιμότητας, έχει ανέβει στα κάγκελα και λειτουργεί ως ντουντούκα των βαρόνων των media. Ο Κ. Μητσοτάκης απειλεί ότι θα καταργήσει τον νόμο Παππά και ο Δένδιας υπόσχεται στους καναλάρχες ότι θα τους επιστραφούν και τα χρήματα, που οικειοθελώς πλήρωσαν. Η Φ. Γεννηματά βλέπει νέο καθεστώς Τσίπρα στη χώρα, ο Στ. Θεοδωράκης καταγγέλλει τη... νέα διαπλοκή για να κλείσει το μάτι στην παλιά, ενώ το ΚΚΕ ως συνήθως... σφυρίζει αδιάφορα, καθώς για όλα φταίει ο... καπιταλισμός.
Απέναντι είναι και οι καναλάρχες, σχεδόν όλοι, είτε πήραν άδεια είτε όχι. Είναι οικονομικά ισχυροί, αδίστακτοι και εξοργισμένοι. Με το... δίκιο τους. Χάνουν μέρος της εξουσίας τους, τους ανακρίνουν για τα θαλασσοδάνεια και το χειρότερο; Τους αναγκάζουν να πληρώσουν και μάλιστα ακριβά για μια άδεια που οι άλλοι τούς την είχαν παραχωρήσει δωρεάν.
Συμβαίνει δηλαδή ακριβώς αυτό που απευχόταν ένας από τους πλέον επιφανείς εκπροσώπους του μιντιακού συστήματος, ο οποίος μάλιστα διατείνεται ότι... ξέρει τι συμβαίνει γύρω του. Ο κύριος αυτός, σε ανύποπτο χρόνο, απειλούσε τους πάντες, παραφράζοντας μια πολύ γνωστή φράση: "Δεν θα αφήσουμε" -έγραφε- "εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τα άρματα, να κρεμάσουν οι γύφτοι τα νταούλια". Όμως τα πράγματα και οι ρόλοι άλλαξαν. Όπως θα έγραφε και ο ίδιος, τώρα, οι «γύφτοι» είναι στ’ άρματα και οι «κλέφτες» έμειναν με τα... νταούλια.
