Παράλληλα με τις τηλεοπτικές άδειες, η ζωή συνεχίζεται. Μέσα στον κουρνιαχτό της δημοπρασίας και των σχετικών συνεπειών, ανασφάλιστο μηχανάκι, που οδηγούσε ανασφάλιστος διανομέας γνωστής αλυσίδας καφέ, τράκαρε ένα αυτοκίνητο. Τόλμησε η οδηγός να πάει στο μαγαζί να ζητήσει φιλική δήλωση. Τόλμησε ακόμη να ωρύεται όταν ο διανομέας έκανε πως δεν γνωρίζει τίποτα, αλλά και όταν μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους του καταστήματος έφραξαν απειλητικά την πόρτα εμποδίζοντάς τη να φύγει. Τόλμησε ακόμη να κατεβάσει το κεφάλι όταν, ύστερα από όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης του συγκεκριμένου franchise την απείλησε με μήνυση για τη δυσφήμιση που προκάλεσε στο μαγαζί του. Ήθελε απλώς να της κάνουν τη φιλική δήλωση... και «φιλικά» δεν την εισέπραξε.
Την ίδια στιγμή, άλλος, πάλι ιδιοκτήτης καφετέριας, εισπράττει τον φόρο του 24% που επέβαλε το «κουαρτέτο», αρνείται όμως να τον αποδώσει και υποδεικνύει στους ελεγκτές να βρουν τα λεφτά από γνωστό εθνοσωτήρα των τελευταίων ετών. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Άλλο πράγμα κάποιος που ξυπνάει μονίμως με το άγχος όχι πώς θα φάει, αλλά πώς θα πληρώσει. Άλλο κάποιος που αποφασίζει εξαρχής να είναι λάθος.
Ανέκαθεν ήταν έτσι, απλώς από το 2010 κι έπειτα αυξήθηκαν οι «επιχειρηματίες» με τα παραπάνω προφίλ. Ερωτήσεις όπως «Έχεις δουλειά; Ναι. Πληρώνεσαι;» έχουν γίνει κλισέ. Για ασφάλεια κανείς δεν ρωτάει προφανώς.
Μέσα σε όλα αυτά, οι άνθρωποι κρατούν μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη στάση ανάλογα με την εκάστοτε ιδιότητά τους. Όταν φέρουν την ιδιότητα του υπαλλήλου, υπερασπίζονται μανιωδώς τα κεκτημένα του εργοδότη με το παραπάνω προφίλ, γιατί «εκεί έξω περιμένουν κι άλλοι», γιατί έτσι ήταν από το 1989 έως σήμερα, απλώς τώρα είναι οπωσδήποτε χειρότερα. Πιθανόν γιατί την πρώτη φορά πλήρωσαν. Πιθανόν γιατί το παρελθόν είναι νεκρό, συγχωρήθηκε.
Όταν πάλι φέρουν την ιδιότητα του πολίτη, εξακολουθούν να καταναλώνουν προϊόντα τέτοιων επιχειρήσεων, γιατί «έλα μωρέ τώρα», γιατί «θέλω να δω τον 'αφρό' μου, κάτι να μη σκέφτομαι». Μπορεί ακόμη να θέλουν να ενισχύσουν τα παιδάκια στην Κίνα, την Ινδία και τις οικογένειές τους, γιατί οι εδώ πολιτισμένοι έχουν μάθει να έχουν επιλογές στην ενδυμασία και ούτε τώρα μπορούν να τις στερηθούν. Το δε καλύτερο επιχείρημα είναι τα παιδικά ζητήματα. «Θέλω το παιδί μου να έχει τα πάντα», οπότε ας καταναλώσουμε από αλυσίδα με φτηνά σχολικά, παιχνίδια και άλλα. Παρ' ότι οι εργαζόμενοι πληρώνονται καθυστερημένα, και άλλα. Παρ' ότι δουλεύουν 10 ώρες (που φυσικά ούτε φαίνονται ούτε ο μισθός ανταποκρίνεται στο ωράριο) με 10 λεπτά διάλειμμα, και άλλα.
Όταν πάλι δύο εργαζόμενοι, στο ίδιο αντικείμενο, στην ίδια ακριβώς μοίρα (κι ας μην το ξέρουν), αλλά σε άλλη επιχείρηση βρίσκονται απέναντι, ο ένας απειλείται από τον άλλο. Κάνει αυτό που ορίζει η συνείδησή του. Επιτίθεται.
Και η ζωή συνεχίζεται;
