O ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε από την ίδια την κοινωνία, μέσα σ' ένα παραπαίον διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, να εκφράσει τη λαϊκή αντίσταση απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, ανδρώθηκε από τα κινήματα, μετουσιώθηκε στις "δομές αλληλεγγύης" και δεσμεύτηκε να δώσει λύση στα προβλήματα του τόπου, που σωρεύτηκαν 40 χρόνια τώρα.
Το 2015, χρονιά-ορόσημο για την Αριστερά, ήταν η στιγμή που οι λαϊκές τάξεις, μεγάλα τμήματα της μισθωτής εργασίας, νέοι επιστήμονες και άνεργοι ξεπέρασαν τις μέχρι πρότινος κομματικές ταυτότητες και "ανέθεσαν" στον ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει ελπίδες, πόθους και οράματα ενός λαού δοκιμασμένου από την κρίση και τις μνημονιακές πολιτικές.
Και λέω "ανέθεσαν" γιατί το κόμμα δεν μπόρεσε τη δεδομένη στιγμή να εντάξει στους κόλπους του αυτόν τον κόσμο που τον έφερε στην εξουσία. Ατόνησε η εμπλοκή των οργανώσεων, και, μετά τον Αύγουστο του 2015, έμοιαζε η αμηχανία για τη συμφωνία του καλοκαιριού να κατατρώγει κάθε διάθεση για αντίσταση και αγώνα.
Η κομματική οργάνωση, εγκλωβισμένη πολλές φορές σε συμβατικές πρακτικές που ταίριαζαν στο κόμμα του 3%, δεν μπόρεσε να μπολιάσει τις ιδέες και τα οράματά μας με την κοινωνία, δεν μπόρεσε να ανοίξει σε νέα μέλη που θα συνέβαλλαν στη δημιουργία μετώπου συνειδητού απέναντι στην προπαγάνδα των ΜΜΕ, που διαστρέβλωνε και διόγκωνε τις συνέπειες των αποφάσεων, κυρίως στο οικονομικό επίπεδο.
Παρ' όλ' αυτά στις στιγμές των αποφάσεων και της ψήφισης δύσκολων μέτρων, οι πολίτες που δεν ήταν εγγεγραμμένα μέλη του κόμματος ήταν αυτοί που στήριξαν την πολιτική μας, την ίδια στιγμή που μέλη του κόμματος έμοιαζαν να ενεργοποιούν μηχανισμούς ενός κλειστού κόμματος.
Χρειάζεται, επομένως, σχεδιασμένη πολιτική διεύρυνσης του κόμματος και οι διεργασίες για το 2ο Συνέδριο είναι ο κατάλληλος χρόνος. Η κοινωνική δυναμική πρέπει να αντιστοιχηθεί με τη δύναμη του κόμματος, οι ιδέες της Αριστεράς του 21ου αιώνα, ακόμα και η ουτοπία καμιά φορά, είναι ανάγκη να μετουσιωθούν σε αιτήματα της κοινωνίας, όπως ακριβώς έγινε στις δομές αλληλεγγύης, με προεξάρχουσες εκείνες για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, όπου αναδείχθηκαν δυνάμεις έξω από κομματικά στεγανά και που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για νέες αναζητήσεις.
Οι κοινωνικοί αγώνες που θα συνεχίσουν δεν μπορούν να μας φοβίζουν και να μας εγκλωβίζουν σε μια αέναη αυτοκριτική και απαισιοδοξία. Για να κρατήσουμε ζωντανή τη σχέση με την κοινωνία και τους προβληματισμούς της, οι κομματικές οργανώσεις χρειάζεται να ανοίξουν σε νέα μέλη, ξεχνώντας τις παλιές πρακτικές. Δεν έχουμε ανάγκη από "πιστοποιητικά αριστεροσύνης" αλλά πιστοποίηση της πεποίθησης πως μόνο με την Αριστερά μπορούμε να προσδοκούμε κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν είμαστε αναγκαστικά μόνο εμείς οι πρωτοπόροι, ούτε μόνο εμείς οι ιδεολόγοι, ούτε μόνο εμείς οι διανοούμενοι. Ό,τι δεν κοινωνείται μαραίνεται, ό,τι μένει σαν αναζήτηση μόνο στα στενά κομματικά μας πλαίσια είναι καταδικασμένο να χαθεί.
Η κομματική βάση του 3% αποτέλεσε τη μήτρα για τους κοινωνικούς αγώνες και την αντίσταση του λαού αλλά την ξεπέρασε η ανάγκη. Τώρα είναι η ώρα οι άνθρωποι που δίνουν μάχες ενάντια στην αδικία και τη διαφθορά, τον ρατσισμό και τον φασισμό, και συμφωνούν πολιτικά με τις θέσεις μας να ενώσουν τους αγώνες τους ως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, να έχουν λόγο και ρόλο ενεργό στη διαμόρφωση της πολιτικής μας και μέσω αυτής στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο στόχος είναι η κυρίαρχη παρουσία μας σε όλους τους φορείς και συλλογικότητες της ελληνικής κοινωνίας, παρουσία και αγώνας που θα φέρει την αριστερή συνείδηση και δράση ηγεμονεύουσα. Έχουμε πίστη στις αξίες και τα οράματα της Αριστεράς και θέλουμε να τα κάνουμε συνειδητή επιλογή και ελπίδα για ακόμα περισσότερους.
Δεν διαπραγματευόμαστε τις αρχές μας, τις αξίες μας, τα οράματά μας. Χτίζουμε το μέλλον με αυτά, πάνω σ' αυτά, προσδιορίζοντας πού θέλουμε να φτάσουμε. Εκείνο που επαναπροσδιορίζουμε είναι η σχέση μας με την κοινωνία των πολιτών που μας έφερε μέχρις εδώ. Γιατί χωρίς τον λαό κοινωνό και συνδιαμορφωτή δεν πάμε πουθενά.
* Ο Γιάννης Στέφος είναι βουλευτής Ιωαννίνων του ΣΥΡΙΖΑ
