Κάποιο καλοκαίρι, τη διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης της χώρας ανέλαβε για πρώτη φορά κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά. Η κυβέρνηση προσήλθε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την «κεκτημένη ταχύτητα» του αυταπατημένου αριστερού που πίστευε πως στο υποσυνείδητο της Ευρωομάδας υπήρχε ακόμα κουλτούρα «Ένωσης», κουλτούρα κοινωνίας ή έστω κοινότητας. Δεν αυταπατήθηκε όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να «παραδώσει τα όπλα» όπως έπραξε το 1944, τότε που αυταπατήθηκε έχοντας πιστέψει πως η επαναπατρισθείσα κυβέρνηση της εξορίας ήθελε να ενώσει τους απανταχού αντιστασιακούς Έλληνες.
Κάποιο καλοκαίρι, η Αριστερά «ωρίμασε» βίαια και απότομα, ως άλλη κορασίδα που απώλεσε την παρθενία της και κλήθηκε, διά του τελετουργικού αυτού, να ενταχθεί στον κόσμο των «μεγάλων», των «ενηλίκων», των «έμπειρων». Δεν έγινε όμως κυνική, όπως είθισται να είναι οι «έμπειροι». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, των «εντίμων συμβιβασμών» στη libertarian Ευρώπη του «αναρχικού καπιταλισμού», παλεύει να σφυρηλατήσει ως άλλος Μωυσής τις νέες «δέκα εντολές» της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Κάποιο καλοκαίρι, ο πολίτης μίλησε, ξέσπασε. Μέχρι τότε υφίστατο τη φτωχοποίησή του αγόγγυστα, μεγαλόθυμα, στο πλαίσιο μίας στο συλλογικό υποσυνείδητο επιβληθείσης «αυτοκριτικής». "Θέλω να μείνω στην Ε.Ε.", "πρέπει να αλλάξω", "φταίω και εγώ για το ολίσθημα της χώρας", "οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν", "πονώ σήμερα για το καλύτερο αύριο", ήταν μόνο κάποιες από τις «φωνές» που ηχούσαν στη συνείδηση του μέσου σκεπτόμενου κοινωνού.
Κάποιο καλοκαίρι, η κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά έδωσε τον λόγο σε αυτόν τον πολίτη για να μιλήσει, για να ξεσπάσει. Για να την κρίνει, για να την αφουγκραστεί, για να επικοινωνήσει μαζί της τελοσπάντων. Όπως πρέπει να συμβαίνει στις δημοκρατίες όταν τίθενται ζητήματα που τροποποιούν ουσιωδώς την καθημερινότητα του πολίτη.
Κάποιο καλοκαίρι, η οικονομία και η λογιστική άρχισαν να υποχωρούν ενώπιον του μεγαλείου της πολιτικής. Σε πείσμα όλων εκείνων που αποδέχονταν σχεδόν υποτακτικά τις εισηγήσεις μέτρων περαιτέρω λιτότητας, από πλευράς Ευρωομάδας, ως μονόδρομο «συνετής διαχείρισης» για κάθε χώρα.
Κάποιο καλοκαίρι, η χώρα πλημμύρισε από κατατρεγμένους συνανθρώπους μας, από εμπόλεμες ζώνες της Μ. Ανατολής ορμώμενους. Η ελληνική φιλοξενία, η χριστιανική φιλευσπλαχνία διαφήμισαν τη χώρα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Κάποιο καλοκαίρι, η χώρα πλημμύρισε από 27 εκατ. ξένους περιηγητές που θέλουν περισσότερη «Ελλάδα» στη ζωή τους. Δεν μπορεί, κάτι κάνει σωστά η Ελλάδα για να έχει τόσους φίλους.
Κάποιο καλοκαίρι, η χώρα κέρδισε έξι ολυμπιακά μετάλλια σε πείσμα των κυνικών διεθνών οικονομικών αναλυτών που αξιώνουν και ρόλο κοινωνικού ψυχολόγου.
Κάποιο καλοκαίρι, η χώρα νίκησε απέναντι στις ομάδες πίεσης που θέλουν το τοπίο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας έρμαιο στα χέρια του κάθε μεγαλοεκβιαστή.
Κλείνοντας, αντί επιλόγου, θα παραθέσω στίχο γνωστού νεανικού τραγουδιού: "Κάποιο καλοκαίρι, τυχερό μου αστέρι μού δείχνεις τον παράδεισο".
Καλή αγωνιστική σεζόν και καλό μας συνέδριο!
