Η κυβέρνηση, από την οποία εξαρτάται το μέλλον της χώρας και του έθνους, προσπαθεί να φτάσει στην αλέα όπου δροσερός αέρας φυσά, ενώ το κόμμα, αν και ανασηκώνεται από το κρεβάτι της διαμαρτυρίας, αδιαφορεί για το out of bed look του, πάσχει από χρόνια αμφιθυμία καθαρότητας - μαζικότητας. Για να γίνει Κόμμα, που και αυτό είναι υπεύθυνο για το μέλλον της χώρας και του έθνους, σε πρώτη φάση ας ανακαλύψει την αξία της πτήσης πάνω και πέρα από τα εδάφη των εκλογικών και μετεκλογικών συγκυριών. Είναι συστημική ανάγκη για το πολιτικό σύστημα η διαρκής ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως ικανού, αποτελεσματικού και ανθεκτικού φορέα ιδεολογικού πλουραλισμού και πολιτικής ενότητας.
Το καταστατικό ρυθμίζει τη συνύπαρξή μας, όμως τα "μαργαριτάρια" που σχηματίζονται και με καταστατική βούλα στο κομματικό κέλυφος -της αριστερής πρωτοπορίας, των ηγεμονίσκων που βαφτίζουν την φράξια «τάση», την ανεπάρκεια «κείμενο συμβολής» και την ένταξη στο κόμμα «έκδοση πιστοποιητικού συνεπούς αριστερού»- είναι απομιμήσεις από τους ιριδισμούς, των οποίων το κόμμα παραμένει ένα ακόμη υδαρές κόμμα και όχι ένα άλλο Κόμμα. Να κάνουμε ένα συνέδριο μεμονωμένων και τετελεσμένων ενεργειών που θα επιφέρει το ΣΥΡΙΖexit από την ανέραστη κομματική πραγματικότητα.
Αν δεν κλείσουμε τα μάτια, θα συνυπάρξουμε ως ηγέτιδα δύναμη ενός εθνικού, κοινωνικού και πολιτικού συνασπισμού ανασυγκρότησης της χώρας, που η ταυτότητά του δεν θα αξιολογηθεί από τα γραφόμενα στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο ή από τις Θέσεις της Λυών, αλλά από την επαναστατικότητα που συνομιλεί με ειλικρίνεια για συγκρούσεις, συναινέσεις και συνεργασίες, από τον πατριωτισμό που φτιάχνει κλίμα εμπιστοσύνης, από το πολιτικό πρόγραμμα παραγωγικής και εθνικής ανασυγκρότησης που φέρνει στη σκηνή νέες κοινωνικές δυνάμεις ικανές να ιδρύσουν τη Νέα Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Σε αντίθεση με τον εκφυλισμένο, άλαλο ριζοσπαστισμό, που δωρίζει στους αμετανόητους υπεύθυνους για την κρίση την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, την αποκλειστικότητα στη χρήση λέξεων και προτάσεων, όπως μεταρρύθμιση, έννομη τάξη, αποτελεσματικότητα, αποδοτικότητα δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, δημοσιονομική εξυγίανση, αξιολόγηση κ.ά.
Σε ποια σύγκριση αντέχει ο αριστερός ΑΡ-ΑΡ1 απέναντι στον επαναστάτη-ικανό άνθρωπο της καθημερινότητας, που αντιλαμβάνεται τον «σοσιαλισμό ως μια διαρκή κίνηση προς τα εμπρός που αλλάζει την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων»2 και την έννομη τάξη ως υπέρτατο δημόσιο αγαθό από το οποίο θρέφονται όλα τα δημόσια αγαθά; Τι σχέση έχει ο αριστερός που καταναλώνει ουτοπίες με τον αριστερό που αποδέχεται πως «οι περιστάσεις διαμορφώνουν τον άνθρωπο στον ίδιο βαθμό που ο άνθρωπος διαμορφώνει τις περιστάσεις»;3
Μια ανοησία πλανάται πάνω από τις συνεχείς αναφορές περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Άλλοι άνθρωποι, σε άλλες περιστάσεις δημιούργησαν και ενέγραψαν στην ελληνική ιστορία το ΕΑΜ. Έκοψαν εισιτήριο per teram per mare και ταξιδεύουν Ωραίοι στην Ιστορία. Δεν το παρέδωσαν στους αβρόχοις ποσί νέους επιβαίνοντες. Είναι ασέβεια να συσχετισθεί η εγκυρότητα του εισιτηρίου με τον βαθμό αξιοπιστίας του νέου επιβάτη, έστω και αν αυτός αποδειχθεί άξιος. Ο εξ ορισμού κριτικός λόγος της Αριστεράς από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν συνιστά καθολικό ηθικό πλεονέκτημα, καθώς απουσιάζει από τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος ως δύναμη με προοπτική ανάληψης της εξουσίας. Σήμερα, που μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας, έχει κάθε δυνατότητα να ενώσει τον ελληνικό λαό και να φέρει με διαφάνεια στο προσκήνιο τους ικανούς και τίμιους νέους δημιουργούς της μεταμνημονιακής Ελλάδας. «Είναι στάδιον δόξης λαμπρόν το μικρόν τούτο χάνι».4 Ας προφυλαχτούν αρκετοί σύντροφοι από αυτή την ανοησία, που ομοιάζει με αυτήν των νεοελλήνων, δήθεν συνεχιστών του αθάνατου αρχαιοελληνικού πνεύματος. Ο Ευάγγελος Λεμπέσης από το 1941 προειδοποιεί...
Η απώλεια του αισθητικού-πολιτικού πλεονεκτήματος κατά τη δεκαετία του΄90 από τον ακρωτηριασμό του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, ζημίωσε πρώτα τη χώρα και κατά δεύτερο λόγο την Αριστερά. Η κριτική σκέψη εκείνης της εποχής επιζητούσε την απαλλαγή της Ελλάδας από τις δομές, τις αντιλήψεις, τους φορείς και τα πρόσωπα του δικομματισμού και έθετε τη βάση ενός νέου πολιτικού διαλόγου στους κόλπους της Αριστεράς, παραμένοντας όμως στα όρια των διαχωριστικών γραμμών της εποχής (κομμουνιστική Αριστερά - Σοσιαλδημοκρατία). Η κριτική σκέψη σήμερα είναι αναπόφευκτα καθολική και ουδόλως επιβεβαιωτική στα συμπεράσματά της, τόσο για το μνημονιακό όσο και για τον αδιέξοδο αντιμνημονιακό φετιχισμό.
Στην Ελλάδα δεν σχεδιάστηκε ποτέ ένα σημείο ισορροπίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και οικονομικής ανάπτυξης. Ο δικομματισμός γεννοβολούσε πλεόνασμα κοινωνικών ανισοτήτων και έλλειμμα κοινωνικών ευκαιριών για τους πολλούς. Στο χέρι μας είναι η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων να συντελεστεί με την παροχή νέων ευκαιριών για όλους. Αυτό λέγεται διακυβέρνηση χωρίς αποκλεισμούς. Η άρνηση των άλλων είναι γινάτι. Η αναγνώριση των ικανοτήτων τους, μονόδρομος. Η κριτική αποδοχή των στάσεων, συμπεριφορών, ενεργειών, γνωμών και θέσεων τους, δημοκρατική διακυβέρνηση και πραγματική αρετή. Όσοι με αυτοκριτική διάθεση στέκονται στα λάθη του παρελθόντος και δεν κατηγορούνται για αδικήματα σε βάρος του συνόλου, μπορεί να μην είναι μαζί μας σήμερα αλλά δεν είναι οπωσδήποτε εναντίον μας. Η αλλαγή της ελληνικής και ευρωπαϊκής πραγματικότητας μόνο μέσα από τις τεμνόμενες εθνικές και διεθνείς οδούς των πολιτικών συνεργασιών και των κοινωνικών συμμαχιών μπορεί να πραγματοποιηθεί.
Με απόφαση του συνεδρίου, να προσκαλέσουμε σε εθνικό διάλογο τις δημοκρατικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Το κόμμα να αναλάβει την πρωτοβουλία για την εκπόνηση του σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης σε κάθε περιφέρεια της χώρας με όλους τους φορείς, με χρονοδιαγράμματα αυστηρά και με διαδικασίες διαλόγου και λήψης αποφάσεων στο πλαίσιο που προανέφερα. Το σχέδιο αυτό να εντάσσεται στο σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης της Νέας Ευρωπαϊκής Ελλάδας του 2021, που η αριστερά θα θέσει στον ελληνικό λαό προς ψήφιση και εφαρμογή από τη νέα κυβέρνησή της, το 2019.
1 Αριστερής Αρετής.
2 Κ. Μαρξ "Γερμανική ιδεολογία".
3 Κ. Μαρξ "Γερμανική ιδεολογία".
4 Γ. Χ. Ζαλοκώστα "Το χάνι της Γραβιάς".
* Ο Τάσος Ηρακλείδης είναι κοινωνιολόγος Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Καλαμαριάς
