Διπλό κείμενο σήμερα. 1. Το προκαταρκτικό μέρος: Κρίση ταυτότητας, κρίση πολιτικών, κρίση πειθαρχιών. Η Ν.Δ. ταλαντεύεται ανάμεσα στην ιδεολογική επέκταση στον κεντρώο χώρο και έναν αυτονομημένο πόθο εξουσίας, που όμως μεταχειρίζεται (συχνά) τον ακροδεξιό λαϊκισμό για να εκφραστεί. Το ΠΑΣΟΚ ταλαντεύεται ανάμεσα στην επείγουσα ιδεολογική ανάγκη για χειραφέτηση από νεοφιλελεύθερες πολιτικές (και την ανασύσταση μιας σχέσης με το ιστορικό κοινό του) και μια συσσωρευμένη αντι-ΣΥΡΙΖΑ εμπάθεια διαπρεπών στελεχών του. Το Ποτάμι ταλαντεύεται ανάμεσα σε λίγες κριτικές μεταρρυθμιστικές φωνές και τον πραγματιστικό προσανατολισμό αρκετών στελεχών του προς αναζήτηση (κατά δήλωσή τους, δεξιάς) στέγης. Η Ένωση Κεντρώων ταλαντεύεται σε μια εσωτερική αναποφασιστικότητα ανάμεσα σε μια αρκετά αθώα μνήμη Κέντρου, στο ενδιαφέρον θυμικό του προέδρου και στην έλλειψη ιδεολογικής και βιωματικής συνοχής των βουλευτών και του κοινού του. Το συνεκτικό ΚΚΕ ταλαντεύεται ανάμεσα σε έναν ισχυρό ιδεολογισμό, ο οποίος συμπυκνώνεται στην αφηρημένη κοινωνική κάρπωση των παραγωγικών δυνάμεων, και στον σκληρό ρεαλισμό της πρόσληψης κάθε λαϊκής απαίτησης (χωρίς κανένα κριτικό φίλτρο στις ενσωματώσεις των αιτημάτων).
Ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαντεύεται ανάμεσα στις αρχές του, στην κυβερνητική εμπειρία και στην άνομη, ασύντακτη, ανελαστική πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχές που δοκιμάζονται από τις επιβαλλόμενες πολιτικές, αλλά συγχρόνως έχει πλήρη έλλειψη εργαλείων που θα τον κάνουν στοιχειωδώς πιο αποτελεσματικό από έναν μάγκα περιφερειάρχη ή ανώτερο κομβικό υπάλληλο. Οι αμφιθυμίες και οι ασυνταξίες των κομμάτων, η κακοπιστία της πολιτικής πιάτσας εκφράζουν τις αναφομοίωτες αντιφάσεις που «συνέχουν» την ελληνική περίπτωση: Παραγωγική υστέρηση, παραγωγική υποκουλτούρα, επιδοματική νοοτροπία, ανέξοδη διαμαρτυρία (που μάλιστα αποδυναμώνει με τις καταχρήσεις της την τίμια, καίρια και δίκαιη διαμαρτυρία και διεκδίκηση). Ακόμη, δεν τη διοικητική αφλογιστία, αφού τα λαμόγια, τα κυκλώματα, τα δίκτυα, οι άκρες, και τα «κολλητιλίκια», διοικούν, ορίζουν και κυβερνούν.
2. Το θερμό μέρος: Στην κηδεία του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου, ενός διαπρεπούς αρχιτέκτονα - καθηγητή της Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ, συνέρρεαν στο ίδιο συναισθηματικό ρέμα η συντριβή των δικών του, των συναδέλφων, των παλιών φίλων και των συντρόφων, με τους φοιτητές του. «Ξέραμε ότι ήταν Αυτός εκεί» είπε ο τελευταίος μαθητής του. Εννοούσε ότι στην τελευταία διόρθωση, στην τελευταία παρατήρηση, στην τελευταία λέξη πριν από την υποστήριξη της διπλωματικής, εκεί ακριβώς, ήταν παρών, κατοικούσε, αιμοδοτούσε ο Παπαλεξόπουλος. «Αυτός». Καταλαβαίνει κανείς το μεγάλο βάρος της αντωνυμίας. Καταλαβαίνει όμως και τα ισχυρά νεύρα που συνδέουν την αντωνυμία με το πρόσωπο που υποκαθιστά, το πρόσωπο του διαφεύγοντος καθηγητή. Και καταλαβαίνει ότι όλα πια γίνονται αντωνυμίες, αλλά πυκνές σαν σώματα. Αυτός που φεύγει, δεν φεύγει, κρατιέται από την αγάπη στην ίδια τη γλώσσα. Στη μέση του κειμένου πρέπει να βρω μια συνέργεια, να συνδέσω την πολιτική παρατήρηση με κάτι που απέχει απ' την πολιτική: την ουσιώδη λύπη. Γιατί η πολιτική απεκδύεται τη λύπη, αλλά και κάθε τι ζωντανό, όπως την απώλεια. Γιατί ο Δημήτρης ξαναεισηγείται μια πιο ζωτική φόρμα της πολιτικής. Την ενόραση. Και αυτό που με τέρπει στον θρήνο και στη λύπη, πέρα απ' την αγάπη στον αποχωρήσαντα Δημήτρη Παπαλεξόπουλο, είναι ότι ανακαλώ στους συναδέλφους μου καθηγητές, στους συντρόφους μου, στους φοιτητές, τον απολεσθέντα εαυτό μου. Συμβαίνει, δηλαδή, κάτι πέρα από θρηνητικούς ναρκισσισμούς ή κάτι έξω από την έστω, αθώα λύπη. Τα μέρη του κειμένου συνδέονται, αφού οι εμπράγματες αξίες που λείπουν απ' το φαινόμενο που περιγράφω στο πρώτο μέρος περισσεύουν στο λαμπρό πρόσωπο του δεύτερου μέρους. Και αυτή η σύνδεση (αγάπης και παρατήρησης ) μπορεί να κάνει δυνατή την πολιτική δικαιοπραξία.
