Ήμουν έξω από το καπνοπωλείο της γειτονιάς, όπου ήταν αναρτημένες οι εφημερίδες, και μία εξ αυτών είχε μια ολόσωμη, έγχρωμη φωτογραφία της κυρίας Φώφης, προέδρου του ΠΑΣΟΚ (και κάποιων άλλων του 0,1 που δεν θυμάμαι). Φορούσε μια μαύρη φούστα και πορτοκαλί ζακέτα και ωραιότατες γόβες ψηλοτάκουνες. Πλάι μου ήταν μια κυρία, σαφώς μεγαλύτερή μου, που κοίταζε κι εκείνη την κυρία Φώφη και γυρίζει και μου λέει: «Ευτυχώς υπάρχει και μια καλοντυμένη κυρία στο Κοινοβούλιό μας. Όχι σαν κι εκείνες τις ασουλούπωτες του ΣΥΡΙΖΑ!» «Πράγματι, πολύ σικ, πολύ σινιέ» της λέω. «Και τι ωραία που μιλάει! Τι να σας πω, κυρία μου, όταν την ακούω εγώ ανατριχιάζω από συγκίνηση!». «Πράγματι, ομιλεί συναισθηματικώς, με πρέπον, θηλυκό ταμπεραμέντο» της λέω. «Μα, γιατί αυτά που λέει τα αισθάνεται! Θυμάστε, κυρία μου, εκείνη την ταινία με τη Βουγιουκλάκη, που δεν έχει λεφτά να ταΐσει τα αδελφάκια της, και είναι απελπισμένη; Έτσι και η Φώφη μας, τον λυπάται από τα βάθη της καρδίας της αυτόν τον δόλιο τον λαό που είχε όλα τα καλά του και τον βούλιαξε στην ανεργία, την πείνα και τη μαύρη απελπισία αυτό το καταραμένο κόμμα που μας βούτηξε την εξουσία μεσ' απ' τα χέρια!» μου λέει. «Αχ! Κυρία μου», της λέω, «πού θα τους πάει; Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι! Κάνουν ωραίο ντουέτο η κυρία Φώφη σας και ο κύριος Κυριάκος μας, εκείνη διαθέτει την ευαισθησία κι εκείνος τη λογική» της λέω. «Από πολιτικά τζάκια και οι δύο. Όχι, παίζουμε!» μου λέει.
Δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω και να της πω πως ο αείμνηστος πατήρ της, με εκείνα τα μούσια και τα παντελόνια τζιν καμπάνα, δεν μπορούσε με τίποτα να σταθεί κοντά στους δικούς μας – ούτε οι Εγγλέζοι δεν τους φτάνουν – κι εδώ που τα λέμε, το σικ της αδελφής του προέδρου μας, της κυρίας Ντόρας, είναι αχτύπητο! Εκείνες οι εσάρπες της με τρελαίνουν! Της λέω λοιπόν, «Δεν τους βγήκε όμως, αυτή, πώς τη λένε, η απλή αναλογική! Άκου εκεί! Κι εκείνα τα κομμούνια, δεν τους έφτανε λέει η 'απλή', τη θέλανε και 'άδολη', παρθένα δηλαδή, θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου! Πού ακούστηκαν αυτά σε ευρωπαϊκή χώρα!» «Μη χολοσκάτε!» μου λέει, «οσονούπω βλέπω εκλογές, κυρία μου, και τότε να δούμε πόσα απίδια έχει ο σάκος! Πενήντα και βάλε!». Απ’ το στόμα σας και στου Θεού το αυτί», της λέω και μου λέει: «Θυμάστε στην ταινία που η Βουγιουκλάκη μας βρήκε δουλειά και πήρε τον μπακάλη τηλέφωνο και του έλεγε 'βάλε και μακαρόνια, βάλε και σαλάμι, βάλε και λάδι, και σοκολάτες και καραμέλες;' Μυρμηγκιάζω που το θυμάμαι! Να! Μόνο αν συγκυβερνήσουν η ΝΟΥ ΔOY και το ΠΑΣΟΚ θα λιγδώσει και πάλι το άντερο του λαού μας!» μου λέει. «Λογική κι ευαισθησία, χρειάζεται», της λέω. «Και ένας εύστροφος, ευτραφής άρχοντας σαν τον αξιότιμο κύριο Βενιζέλο που παίζει τους νόμους στα δάχτυλά του» μου λέει. «Και ένας αρχαιογνώστης σαν τον αντιπρόεδρό μας, τον κύριο Άδωνι» της λέω. «Που κρατούσε όλους τους τζαμπατζήδες λέτσους έξω από τα νοσοκομεία μας!» της λέω.
Και μπήκαμε στο καπνοπωλείο να πάρουμε τα τσιγάρα και την εφημερίδα με τη φωτογραφία της κυρίας Φώφης, και όταν πήγε να κόψει απόδειξη η κοπέλα, της είπαμε με μια φωνή: «Μην τολμήσεις! Εμείς κάνουμε αντίσταση!». Και πιαστήκαμε αγκαζέ. «Οι δύο πρασινομπλέ» μου λέει. «Το αίμα νερό δεν γίνεται», της λέω, και πήγαμε να πιούμε ένα καφεδάκι στο καφενείον Η Ελλάς.
