Μπύρα δεν έπινα ποτέ, αντίθετα με τον ξάδερφό μου, τον Άρη, που κατέβαζε τόνους ιρλανδέζικη μαύρη - αυτή την αλκοολούχα σαχλαμάρα που μοιάζει με βυσσινάδα.
Επίσης δεν ήξερα «snooker» - παρακολουθούσα πλήττοντας τις βολές των φανατικών να ψάχνουν την τρύπα στην πράσινη τσόχα. Μόδα ήταν οι Bad Manners και οι Madness, νευρώδη και προβλέψιμα γκρουπάκια, στην ισχνή περιφέρεια του ska.
Αντιδρούσα στην ασυμμάζευτη νεότητά μου πηγαίνοντας δογματικά μόνο στην Tate και τη National Gallery. Ζωγραφική αυστηρά Μπέικον, Τέρνερ και Ρέμπραντ πρωτίστως. Στις λαϊκές pubs του Λονδίνου κατέβαινε όλο το αλκοόλ που έφερε στη Θάτσερ τη βαθιά πολιτική και πολιτιστική νίκη. Ξέσκισε την British Leyland, τους ανθρακωρύχους, τον Bobby Sands. Μιλούσε σαν παιδονόμος, ορφανοτροφείο από τον Ντίκενς και οι πλαδαροί μικροαστοί τσιμπούσαν. Τους έφερε και τον πόλεμο των Φόκλαντ ως επίστεψη της έξωσής τους από την οικονομία της αυτοκρατορίας.
Τέλος πάντων, ήδη τις Norton τις είχαν καταβροχθίσει οι Γιαπωνέζοι, τα Rover επίσης, έμεναν τελικά οι Skinheads και οι απανταχού «ποπ λόβερς» να παλεύουν για λογαριασμό της «αγγλικότητας». Σήμερα οι νέοι, οι υψηλού μορφωτικού επιπέδου κάτοικοι της πόλης, ψήφισαν παραμονή. Αντίθετα, οι 55άρηδες ακροατές της ποπ σκηνής, οι αναμαλλιασμένοι «παλιόγεροι» (συνομήλικοί μου) ψήφισαν Brexit. Κατανοητό. Τους λείπει αυτό που τους αφαίρεσε η Maggie (η Magic de spell της Ευρώπης).
Τα α... μαζί τους, τα λαϊκά παλικάρια φοβούνται τους πρόσφυγες και τη φτώχεια. Κι αυτοί ψήφισαν έξοδο. Από πού όμως; Ποια δέσμευση καθήλωνε τους χρηματιστές του City, τους ανατολίτες (και τους Έλληνες) φοροφυγάδες, τους ανατολικοευρωπαίους λαθρεμπόρους που κατοίκησαν τη νέα βρετανική οικονομία και θέλησαν να διαρρήξουν τον ιστό; Και ποια η σχέση του σαββατιάτικου άνεργου πότη με τα κέρινα ομοιώματα των χρηματιστών; Ποια ενότητα θέλησαν να διαρρήξουν οι μανιασμένοι εγγλεζόφιλοι του Νάιτζελ Φάρατζ;
Όλα τα ερωτήματα δεν περιέχουν τη φενάκη μιας απωλεσθείσας αγγλικότητας, αλλά απλώς κατοπτρίζουν τον δικό μας καημό, τον δικό μας πότη τσίπουρου και τα αδιέξοδά του. Μπορεί, λοιπόν, η γριά αυτοκρατορία να μίλησε για λογαριασμό μας; Να είπε αυτό που δεν εκστομίσαμε εμείς πέρυσι; Και αυτός ο κατοπτρισμός: το να βλέπεις στη χειρονομία του άλλου τον εαυτό σου είναι δείγμα μιας ωρίμανσης, μιας βαθυστόχαστης ευρωπαϊκότητας; Η οποία, μάλιστα, ισορρόπησε όλα τα ιστορικά μας διλήμματα; Μπα. Περισσότερο, η ντόπια ανάγνωση της επιλογής των Άγγλων είναι δείγμα ενός πολιτικού επαρχιωτισμού, που δεν καταλαβαίνει ακόμα τις δυνατότητες που διαθέτει.
Η Ευρώπη (μια άσαρκη και α-νοηματοδότητη ακόμα έννοια) μπορεί να απαντά και να εκφράζει και να εννοιοδοτεί ακόμα και μέσα από την άρνηση του ίδιου του εαυτού της. Μέρος του δημιουργικού ευρωπαϊσμού είναι αυτό το παιχνίδι αντιθέσεων και ανασημάνσεων. Όντως, η Αγγλία, αρνούμενη, μεταχειρίστηκε την πιο προοδευτική εκδοχή της ευρωπαϊκής ιδεολογίας, ακριβώς αυτή που δεν θέλησε ποτέ να περιλάβει.
Με το Brexit μεταχειρίστηκε τη βαθιά θεσμική ευρυχωρία που αποτελεί την αμήχανη οργανωτική κατασκευή της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Θέλησε (η Αγγλία) να απαντήσει στο παραγωγικό και εργασιακό και ιδεολογικό έλλειμμα που έχει επινοήσει αυτή τη γραφειοκρατία. Η παράδοση του Ντε Γκολ και ο γερμανικός μυστικισμός μπορούν να κατασκευάσουν ένα ομοίωμα αγγλικότητας που θα αντικαταστήσει την Αγγλία. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει πολιτική ερμηνεία ενός δομικού προβλήματος: της παραγωγικής εξάχνωσης της Ευρώπης. Της ατολμίας της.
Οι τράπεζες κλονίζονται, τα κεφάλαια διαρρέουν, η παραγωγή κάμπτεται, οι εργαζόμενοι φοβούνται, οι Ευρωπαίοι γερνάμε. Το Brexit είναι η δραματική υπεκφυγή αφού δεν μπορεί να τολμηθεί λύση.
