Στο Τελλόγλειο ίδρυμα Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης λειτούργησε έκθεση αρχιτεκτονικής που διήρκεσε έως την Κυριακή. Τον Σεπτέμβριο όμως θα μεταφερθεί και στην Αθήνα.
Στην έκθεση αυτή παρουσιάζονται 200 αντιπροσωπευτικά κτήρια, δημοσιευμένα στο έγκυρο περιοδικό «Κτίριο», που εξακολουθεί να εκδίδεται στη Θεσσαλονίκη, σε πείσμα των δύσκολων καιρών. Τα εκτιθέμενα έργα, τοποθετημένα με χρονολογική σειρά κατασκευής κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό την ενδιαφέρουσα διαδρομή της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής. Πρόκειται για επιλεγμένα κτήρια όλων των κατηγοριών (ειδικά, κατοικίες, βιομηχανικά κ.ά.), που βρίσκονται σχεδόν σε όλη τη χώρα, από την Κρήτη, τα νησιά, την Αθήνα, τη νότια και κεντρική Ελλάδα και φτάνουν μέχρι τον Έβρο, όπου βρίσκεται το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Αλεξανδρούπολης, στην ανέγερση του οποίου συμμετείχα ως μελετητής.
Με την ελπίδα ότι σύντομα θα υπάρξει επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας και συνακολούθως του κλάδου της αρχιτεκτονικής δημιουργίας, είναι σημαντικό να γίνονται τέτοιες εκθέσεις, όπως αυτή που οργάνωσαν οι εκδότες - μηχανικοί του περιοδικού «Κτίριο» Πέτρος Παπαϊωάννου και Δήμητρα Τσιώρη, σ' ένα κτήριο μάλιστα (Τελλόγλειο Θεσσαλονίκης) που αποτελεί λαμπρό πρότυπο της σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Συμβάλλουν σημαντικά στην καταγραφή των αρχιτεκτονικών τάσεων στη χώρα μας και στην κατανόηση, μέσα από εκθέσεις και δημοσιεύσεις στο περιοδικό, εννοιών και αντιλήψεων για την αρχιτεκτονική, αλλά και για τις καλές τέχνες γενικότερα. Γιατί ακόμη και τα πιο πρωτοποριακά και αναγνωρισμένα, εκτός συνόρων, έργα προικισμένων δημιουργών -κυρίως νέων- υφίστανται συχνά κάθε είδους ατεκμηρίωτες κριτικές, εν ονόματι της «παράδοσης» και της επαναφοράς του γνωστού «επιστροφή στις ρίζες» του Μεσοπολέμου, που εξακολουθεί να βρίσκει πολλούς αποδέκτες και σήμερα...
Η αρχιτεκτονική, όμως, όπως άλλωστε και όλες οι καλές τέχνες, δεν θα πρέπει να αναπαράγουν στερεότυπα παλιότερων εποχών, αλλά τα σύγχρονα έργα τους να αφήνουν τα δικά τους αποτυπώματα στην κάθε ιστορική περίοδο. Θαυμάζουμε και σεβόμαστε τα αρχέτυπα της αρχιτεκτονικής μας παράδοσης, παίρνουμε, όταν χρειαστεί, στοιχεία από αυτά, αλλά αναζητούμε πάντα καινούργιες μορφές έκφρασης, καθώς αλλάζουν τα δεδομένα της καθημερινής ζωής, τα υλικά κατασκευής και τα μηχανολογικά μέσα, οι αισθητικές αντιλήψεις. Με αυτή την οπτική, εκθέσεις αυτού του είδους είναι πολλαπλώς χρήσιμες, καθώς ενημερώνουν τους χρήστες τέτοιων έργων αλλά και τους δημιουργούς μηχανικούς, ιδιαίτερα τους νέους!
* Ο Γιάννης Κ. Αικατερινάρης είναι αρχιτέκτων, π. πρόεδρος του ΣΑΘ και του ΤΕΕ/ΤΚΜ
