«[...] Tο ψέμα στην πολιτική, όπως και στην καθημερινή ζωή, αποτελεί λειτουργικό στοιχείο της ταξικής δομής της κοινωνίας. Οι καταπιεστές ανάγουν το ψέμα σε σύστημα που προκαλεί σύγχυση στις μάζες, ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους».1
Αυτή η περιγραφή του ψέματος είναι πάντα επίκαιρη και κολλάει παντού.
Η κυβέρνηση, π.χ., ανοίγει τη συζήτηση για ένα από τα βασικά σημεία που χαρακτηρίζουν τον πολιτικό βίο: το εκλογικό σύστημα. Σταθερή θέση της Αριστεράς είναι η θέσπιση ως πάγιου εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής. Και σταθερή θέση των δεξιών κομμάτων και των συνιστωσών τους ήταν το εκλογικό εκείνο σύστημα που θα τους έδινε αυτοδυναμία, ή αν ήταν στην κυβέρνηση, εκείνο που δεν θα επέτρεπε στην αντιπολίτευση να πάρει την εξουσία.
Έτσι, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ένα κόμμα που έγινε κυβέρνηση με 35% (με δικό τους εκλογικό σύστημα) μπορεί να ψηφίσει τη δραστική μείωση των βουλευτών του, διότι πρέπει να είναι συνεπές στις αρχές του. Εξ ιδίων κρίνουν...
Θυμίζω: Ήταν το 1956 όταν η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (μετεξέλιξη του Λαϊκού Κόμματος με ιδρυτή τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) βρέθηκε με 165 βουλευτές (ποσοστό 47,38%), ενώ η Δημοκρατική Ένωση, με σχεδόν μια εκατοστιαία μονάδα παραπάνω (48,15%) έλαβε... 132 βουλευτές.
Μια μονάδα λιγότερη, 33 βουλευτές παραπάνω! Πώς; Είναι χιλιοειπωμένο, αλλά αξίζει τον κόπο: το λεγόμενο τριφασικό σύστημα στις Περιφέρειες όπου -κατά σύμπτωση!- υπερίσχυε η Κεντροαριστερά ήταν περίπου απλή αναλογική. Εκεί που υπερίσχυε η Δεξιά ήταν πλειοψηφικό (όλες οι έδρες στον πρώτο) και εκεί που το πράγμα παιζόταν υπήρχε ενισχυμένη αναλογική. Παράδειγμα: Εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης: Η Δ.Ε., πρώτη με μεγάλη διαφορά, εκλέγει 9 βουλευτές και η ΕΡΕ 7. Στη Λακωνία, η ΕΡΕ πρώτη με μεγάλη διαφορά, εκλέγει και τους 6 βουλευτές!
Το εργαλείο - ψέμα του κ. Μητσοτάκη δεν έγκειται απλώς στη διαφωνία του ως προς το εκλογικό σύστημα, αλλά στο ότι στρέφει αλλού τη συζήτηση. Ισχυρίζεται ότι ο κ. Τσίπρας θέτει το ζήτημα του εκλογικού νόμου για να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τα προβλήματα που... αιφνιδίως τη συνθλίβουν επί ΣΥΡΙΖΑ. Εν τέλει, για μια σειρά «λόγους», αποφεύγει τη συζήτηση επί της ουσίας και καταλογίζει στον ΣΥΡΙΖΑ τακτικισμό. Η λογική της Δεξιάς δεν είναι ούτε προς την κατεύθυνση ενός πάγιου εκλογικού συστήματος. Είναι πάντα υπέρ του συστήματος που της δίνει μια εξουσία στηριγμένη σε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία, όσο κι αν αυτή είναι κάλπικη, προϊόν απάτης.
Τώρα, ο Μητσοτάκης Β', έχοντας προβάδισμα σε κάποιες «σφυγμομετρήσεις», ξεχνά ότι το ίδιο συνέβαινε και στα τέλη του 2014, το ίδιο λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα και ότι ακόμη και τα exit polls του Σεπτέμβρη του '15 έδιναν πάλη στήθος με στήθος (1,5 μονάδα διαφορά) όταν η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν με διαφορά 7,5 μονάδων. Ζητάει λοιπόν εκλογές με το ισχύον σύστημα!
Ο κ. Μητσοτάκης έχει το ακριβώς ανάποδο πρόβλημα από αυτό της κ. Γεννηματά, που, έχοντας μπλέξει τις γραμμές της με τους ποικίλους κεντρώους, κεντροδεξιούς και απλώς δεξιούς, μυρίζει την αποσύνθεση. Έτσι αποδέχεται, με καθυστέρηση περίπου σαράντα ετών, μια θεμελιώδη αρχή του κόμματός της, την απλή αναλογική. Αλλά βάζει όριο εισόδου στη Βουλή το 3% και μπλα μπλα. Αυτό το 3% που το επικαλούνται σχεδόν όλοι, προσθέτοντας με χαμηλή φωνή «για εθνικούς λόγους», μπορούν να το κάνουν πιο σαφές; Για να μην μπει στη Βουλή ένα κόμμα αποτελούμενο αμιγώς από μουσουλμάνους της Θράκης; Ε, και; Δεν είναι Έλληνες; Ξέρω ότι θα θεωρηθώ ανθέλληνας κ.λπ. από τους επαγγελματίες Έλληνες: οι σημερινοί βουλευτές που είναι μουσουλμάνοι είναι μειωμένης εθνικοφροσύνης; Απάντηση τώρα από όσους βάζουν το όριο 3% όχι για να μην υπάρχει μια Βουλή - Βαβέλ, αλλά για να αποτραπεί η «άλωσή» της από 4-5 Έλληνες υπηκόους άλλου θρησκεύματος.
Η Ν.Δ. πιστεύει ότι θα δείξει φόβο αν δεχτεί κατάργηση των δώρων 40 ή 50 εδρών στο πρώτο κόμμα (κυβέρνησε και με 29%). Έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι. Ίσως χρειάζεται υπομονή. Όταν βγουν οι πρώτες σοβαρές σφυγμομετρήσεις, θα επανέλθει μόνη της η Ν.Δ. ζητώντας bonus για το δεύτερο κόμμα...
1 Λέων Τρότσκι "Η σταλινική σχολή της πλαστογραφίας", μτφρ. Θ. Θωμαδάκης - Τ. Μηταφίδης, εκδ. Ενεκεν, Θεσσαλονίκη 2008
