του Θανάση Μιχελή*
Οι προηγούμενοι αναπτυξιακοί νόμοι χρονολογούνται από το 1998, το 2004, το 2011. Δηλαδή, ένας μέσος χρόνος 5-6 έτη και νέος νόμος. Κατά συνέπεια, η κριτική ότι αργήσαμε είναι έωλη.
Ας δούμε όμως τις συγκεκριμένες συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούμαστε να νομοθετήσουμε:
* Σε παγκόσμια κλίμακα: Η οικονομική κρίση είναι δεδομένη στην Ε.Ε. Αντιθέτως, σε ΗΠΑ και κυρίως στις χώρες των BRICS δεν είναι η ίδια κατάσταση.
* Στην ίδια την Ε.Ε. η κρίση εξειδικεύεται σε βάρος των αδύναμων χωρών καταρρίπτοντας το αίτημα - προσδοκία περί σύγκλισης. Η ένταση της ανισόμετρης ανάπτυξης βαθαίνει τις αντιθέσεις, οδηγώντας σε εξαθλίωση τους πολίτες κυρίως των αδύναμων χωρών.
Προσεγγίζουμε την Ευρώπη που ο σύγχρονος ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ ονόμασε «Σκοτεινή Ήπειρο». Και διερωτώμαι αν το σύνθημα του περσινού καλοκαιριού «Μένουμε Ευρώπη» αδιαφορούσε για το ποια Ευρώπη θέλουμε: Την Ευρώπη του Διαφωτισμού και του κοινωνικού κράτους ή την Ευρώπη των παγκοσμίων πολέμων, του ναζισμού και της Ακροδεξιάς; Ή, τέλος πάντων... Ευρώπη νάναι κι ό,τι νάναι;
Ας σταθούμε όμως και στα εσωτερικά δεδομένα: μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, ανεργία στο 25%, αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, ραγδαία φτωχοποίηση.
Όμως για όλα τα παραπάνω δεν είναι υπαίτια η Αριστερά, είτε ως διεκδικητής δικαιωμάτων των εργαζομένων από το παρελθόν μέχρι και σήμερα, είτε ως κυβέρνηση του σήμερα. Γιατί το νέο σύνθημα «Παραιτηθείτε - Φύγετε» αυτό υπονοεί.
Να φύγουμε λοιπόν για να 'ρθουν ποιοι; Η πολιτική ελίτ που, συνδεδεμένη με την αντίστοιχη οικονομική, διαχειρίστηκε την πορεία του τόπου και της κοινωνίας και την οδήγησε στη σημερινή κατάσταση; Μια κατάσταση που η μείζονα αντιπολίτευση κυρίως προσπαθεί να αποδώσει στην πολιτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως από το 2015 και μετά. Λες και η Ιστορία αρχίζει το 2015.
Για τα δεδομένα και κυρίως την πολιτική συμπεριφορά αυτής της ελίτ αντιγράφω την παρακάτω αξιολογική έκθεση:
«Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ' αυτού, υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.
Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή. Το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ, αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή...
... Στόχος τους είναι να χρησιμοποιήσουν την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομιών μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.
... Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας.
... Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.
... Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας κομψοί κοσμοπολίτες έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου. Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τ' αγγλικά».
Η παραπάνω έκθεση θα μπορούσε να αναφέρεται και στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι όμως γραμμένη το 1947 από τον Πολ Πόρτερ, απεσταλμένο του αμερικανικού Κογκρέσου για την αποτίμηση της αμερικανικής βοήθειας. Αυτούς επιζητεί ο ελληνικός λαός να συνεχίσουν τη διακυβέρνηση της χώρας;
Είναι αλήθεια πως σήμερα καταγράφεται αξιοσημείωτη δυσαρέσκεια από τα μέτρα που έχουν ληφθεί. Είναι όμως βέβαιο πως σχεδόν κανείς δεν θέλει την παλινόρθωση όσων περιγράφονται από, τον προφητικό τελικά, Πολ Πόρτερ.
Ο νέος αναπτυξιακός Νόμος έρχεται μετά την ολοκλήρωση των μέτρων της συμφωνίας του καλοκαιριού. Είναι ένας νόμος στοχευμένος στις σημερινές ανάγκες και δυνατότητες της χώρας. Λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, που έχει συνθλιβεί. Συναρτά την επιχορήγηση με την αποδοτικότητα και αποτρέπει την κρατικοδίαιτη ιδιωτική, δήθεν, πρωτοβουλία.
Ο νόμος αυτός δεν λύνει τα πάντα, έχει όμως χαρακτηριστικά στοχευμένης, προγραμματισμένης και ρεαλιστικής ανάπτυξης.
*Ο Θανάσης Μιχελής είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Φθιώτιδας
