Κατά καιρούς διάφοροι κριτικοί της Βουλής ασχολούνται με το επίπεδο του κοινοβουλευτικού διαλόγου. Τελευταία μάλιστα οι κριτικοί αυτοί επιδίδονται σχεδόν ομόφωνα σε αυστηρές επισημάνσεις και θλιβερές διαπιστώσεις, για το πόσο χαμηλά έχουν πέσει οι πατέρες του έθνους. Και σε αναπολήσεις για τον χρυσό αιώνα του Καραμανλή, του Ανδρέα, του Μητσοτάκη και του Χαρίλαου.
Παραμύθια της Χαλιμάς είναι βέβαια τα περί χρυσού αιώνος - όποιος έχει όρεξη να ανατρέξει στα αρχεία θα το διαπιστώσει. Διότι και τότε καντήλια, βρισιές, μαλλιοτραβήγματα, ακόμα και καμιά ψιλή, ακόμα και καμιά απαγωγή κάλπης, ακόμα και έγχρωμα ψηφοδέλτια, κοσμούσαν τον κοινοβουλευτικό μας βίο. Νταβατζήδες, αρχιερείς της διαπλοκής, απέραντα φρενοκομεία, εαμοβούλγαροι, πρασινοφρουροί, εθνικοί μειοδότες, συκιές, και πλείστα όσα άλλα έκαναν και τους τότε κριτικούς να θλίβονται.
Οι περί ων ο λόγος κριτικοί όμως σπάνια είναι ανυστερόβουλοι. Και ακόμα πιο σπάνια πηγαίνουν λίγο παρακάτω από τη θλίψη τους. Διότι βουλευτές χαζοί, ανεγκέφαλοι, έτοιμοι να ανάψουν φωτιές για να φωτιστεί η μάπα τους, υπήρχαν πάντα. Αλλά πάντα το παιγνίδι της όξυνσης, του καυγά, του μαλλιοτραβήγματος, ήταν στημένο. Υπήρχε σκηνοθέτης και παραγωγός, κι ας μην το ήξεραν όλοι οι κανίβαλοι που κυνηγούσαν την εφήμερη δόξα. Και υπήρχαν οι κριτικοί που συμπλήρωναν με την εμβριθή τους οργή ή θλίψη τη γενική εικόνα.
Την εποχή του εριστικού διπολισμού, οι ανούσιοι καυγάδες ενορχηστρώνονταν συνήθως για να κρύψουν ουσιώδεις συγκλίσεις. Δεκάδες τέτοια άγρια ταρατατζούμ θυμόμαστε, με πρωταγωνιστές μάλιστα πολλούς από τους σημερινούς ειρηνοποιούς. Σήμερα το σκηνικό έχει αλλάξει - υπάρχει Μνημόνιο και επαγγελματίες τραμπούκοι. Έτσι συμβαίνει συστηματικά το εξής: Όταν ένα θέμα είναι σοβαρό, όπως, ας πούμε, το πολυνομοσχέδιο ή η ΕΡΤ, αναλαμβάνει δράση η συμμορία των κατουρλιάρηδων. Αφού κάνει το σχετικό μπάχαλο, ο Μιχαλολιάκος παραδίνει τη σκυτάλη στον Σίμο, ο οποίος παπαγαλίζει περί άκρων και καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ύστερα έρχονται οι απαραίτητοι κριτικοί, οι οποίοι ελεεινολογούν την "κάθε Σακοράφα και τον κάθε Διαμαντόπουλο, που δεν δικαιούνται να πιστεύουν ότι είναι κάτι διαφορετικό από τους νεοναζί". Μάλιστα. Έτσι και η ουσία χαντακώνεται, και η Αριστερά θάβεται, και η Ακροδεξιά εμφανίζεται ως κεντρώα, μετριοπαθής δύναμη. Συμπέρασμα, μιας και πολύ έπαιξαν τελευταία τα γουναράδικα: Οι γουναράδες είναι αδίσταχτοι. Καλό είναι και οι αλεπούδες να είναι λίγο πιο αλεπούδες...
