ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΑΝΟΥ
Οι διιστορικές εκλεκτικές συγγένειες της ελληνικής Ακροδεξιάς με τα ανελέητα δικτατορικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής δεν έχουν ακόμη φωτιστεί επαρκώς. Αντίθετα όμως από τη Λατινική Αμερική, η εκδικητική φυσιογνωμία και η καταπιεσμένη δολοφονική μανία των ντόπιων φασιστών περιορίστηκε από τη γεωγραφική και πολιτιστική εγγύτητα της Ελλάδας με τη μεταπολεμική Ευρώπη, η οποία ήδη ανέπνεε τον ανανεωμένο αέρα του ήπιου μεταπολεμικού Διαφωτισμού και εμπνεόταν από τον σεβασμό των επιζώντων για «τον πόνο και την αγωνία των νεκρών και των βασανισμένων του φασισμού».
Τότε ακόμη, το πολιτικό προσωπικό της γηραιάς ηπείρου έπαιρνε στα σοβαρά τους κινδύνους αναζωπύρωσης του ναζισμού. Ανατρίχιαζε από τις νωπές μνήμες των ασύλληπτων εγκλημάτων, τουλάχιστον τόσο ώστε να μην ανέχεται μαζικές δολοφονίες στην επικράτειά της.
Πιο μακριά, στη Χιλή, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε στις προεδρικές εκλογές του 1970 κέρδιζε μάλλον απροσδόκητα, με οριακή πλειοψηφία, τον ακροδεξιό αντίπαλό του Αλεσάντρι. Αμέσως, με διάφορες αφορμές, η αντιπολίτευση οργανώθηκε με τη συνδρομή των Αμερικάνων και υποκίνησε ακαριαία ταραχές και θορυβώδεις απεργίες προσπαθώντας να δημιουργήσει πόλωση και εμφυλιοπολεμικό κλίμα, ενώ επιχειρούσε μια πρώτη απόπειρα δολοφονίας του Αλιέντε. Τον Σεπτέμβριο του 1972 γίνεται και δεύτερη δολοφονική απόπειρα, η οποία αποτυγχάνει και πάλι. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, το συνδικάτο ιδιοκτητών φορτηγών κηρύσσει απεργία που παραλύει τη χώρα. Την απειλητική ατμόσφαιρα εντείνει λίγο αργότερα ένα βίαιο κύμα διώξεων, δημόσιων προπηλακισμών και βασανισμών που υφίστανται κυρίως οι δημοκρατικοί αξιωματικοί, αλλά και πολλοί πολίτες σε ολόκληρη τη χώρα.
Τελικά, το δολοφονικό καθεστώς του Πινοσέτ κατάφερε να ανατρέψει τον Αλιέντε και να βυθίσει τη χώρα στην πιο ωμή τρομοκρατία, με χιλιάδες νεκρούς. Διέλυσε οριστικά κάθε κατάκτηση των εργαζομένων και των αγροτών και επέβαλε ως δυστοπικό προοπτικό μοντέλο την πιο άγρια μορφή νεοφιλελευθερισμού που γνώρισε ποτέ η υφήλιος.
Αυτοί όμως που στον τόπο μας γλίστρησαν τότε μέσα από τα δόντια των ντόπιων ομόλογων του Πινοσέτ κινδυνεύουν σήμερα ξανά από τους βίαιους, αμετανόητους νοσταλγούς και κληρονόμους της χούντας. Αυτοί τους γυροφέρνουν ξανά ως «ύαινες αχόρταγες και τρωκτικά», όπως έγραψε ο Νερούντα στους Σατράπηδες, το ποίημα που αφιέρωσε στον αδικοχαμένο Αλιέντε.
Όμως, εκτός από τους πατενταρισμένους χουντικούς, μερίδιο στη βία σήμερα διεκδικούν και κάποιοι εμμονικοί ιδιοκτήτες των αναιμικών νεοσταλινικών μορφωμάτων. Αυτοί απαλλοτριώνουν για μια ακόμη φορά, μοχθηρά και αυθαίρετα, το «δικαίωμα του λαού να τιμωρεί». Απειλούν με συνδικαλιστικά πογκρόμ και φυσική βία ακόμη και όσους υπερασπίστηκαν σε δύσκολους καιρούς ανυποχώρητα τη Δημοκρατία αλλά και τους ίδιους απέναντι στην εξουσία και στα αστικά δικαστήρια. Αναπαράγουν ανενδοίαστα τα σκουπίδια του Διαδικτύου και τις προκλητικές δημόσιες δηλώσεις των ηγετών τους που φαντασιώνονται, μαζί με τα ΜΜΕ και τη συστημική Ακροδεξιά, «ένα ελικόπτερο για τον Τσίπρα». Προκειμένου «να πέσει η κυβέρνηση ώστε να ανέβει το κίνημα» αναδεικνύουν τη συκοφαντία, τη μικρότητα και την ιδιοτέλεια σε καινοφανείς συνδικαλιστικές και πολιτικές «αρετές».
Μιλώντας πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη, σε εκδήλωση που οργάνωσε η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, ο γνωστός Βρετανός δημοσιογράφος Πωλ Μέισον προσπάθησε ψύχραιμα να προσδιορίσει τον ρόλο της Αριστεράς στο νέο τοπίο. Οι αριστεροί θα πρέπει να καταλάβουν επιτέλους, είπε, πως το αντίστοιχο της βιομηχανίας σήμερα δεν είναι το software, αλλά όλη η κοινωνία, η οποία χάνοντας το χειραφετητικό δυναμικό της και την ορμή της έχει μετατραπεί πλέον σε μηχανισμό εκμετάλλευσης. Γι' αυτό η Αριστερά θα πρέπει να δει ξανά με διαύγεια όλες τις πτυχές της κοινωνίας και όχι μόνο να φροντίζει επιμέρους επαγγελματικές ομάδες.
Στην Ελλάδα έγιναν και να εξακολουθούν να γίνονται κάποια βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά το εγχείρημα δεν προχωρά όπως πρέπει. Ίσως επειδή η κυβέρνηση υποχρεώνεται να κυβερνήσει με ένα πρόγραμμα που δεν είναι δικό της και αναγκάζεται να υπερασπίζεται τον εαυτό της σε κάθε βήμα. Η ελληνική Αριστερά οφείλει να πάει παρακάτω. Ό,τι κι αν γίνει το επόμενο διάστημα, θα πρέπει να πάρει στα σοβαρά το χτίσιμο μιας "από τα κάτω" εναλλακτικής οικονομίας. Όσο και να φαίνεται αυτό παράδοξο σε κάποιους, κατέληξε ο Μέισον, πρέπει να εξακολουθεί κανείς να διαμαρτύρεται με όλη τη δύναμη που έχουν τα πνευμόνια του για την παρούσα κατάσταση πραγμάτων και ταυτόχρονα να συνεχίζει να στηρίζει αυτή την κυβέρνηση με όλες του τις δυνάμεις.
