Εικόνα του αρουραίου
Πόσο καιρό θα ζήσουμε σ' αυτά τα βρώμικα σπίτια;
Περάσανε τα χρόνια ή μήπως κάνω λάθος;
Και όλα μέρα με τη μέρα γίνονται περισσότερο δύσκολα
και τα σκυλιά μυρίζουνε τις γυάλινες μπότες μας
και τα σκυλιά μυρίζουνε τις στάχτες που έχουν κολλήσει
κάτω από τις μπότες μας
στάχτες προτού γίνουν στάχτες.
Τώρα προσπαθούμε να ταΐσουμε τα παιδιά μας με τροφή
που παλαιότερα δεν θα δίναμε ούτε στις αγελάδες
όμως προχωράμε, έτσι δεν είναι; Προχωράμε
δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Χωρίς χρήματα, χωρίς ξόδεμα, χωρίς ρούχα
χωρίς τρυφερότητα ζούμε.
Κι έτσι αξίζει όμως.
Πόσο καιρό θα ζήσουμε ακόμα στα δωμάτια του βασιλιά;
Αλήθεια
πόσο;
Οι πληβείοι χτυπάνε τα τείχη του κάστρου
θέλουν να μας δούνε
όμως εμείς λέμε:
Ακόμα ταΐζουμε τα πουλιά.
Και μετά τους ανακοινώνουμε:
Τα πουλιά είναι στα κλουβιά
και τα δάχτυλά μας προσπαθούνε να ανοίξουνε δρόμο μες στο σίδερο
και προχωράμε
και πού θα φτάσουμε δεν ξέρουμε.
Θα πορευτούμε προς το φαράγγι
που έχει μια δύση κόκκινη;
Τώρα τρώμε
τώρα πίνουμε
οι πληβείοι μάς χτυπάνε την πόρτα
η τάφρος δεν τους σταματά
πόσες φορές δώσαμε το χέρι μας
σ' ανθρώπους που ποτέ δεν αγαπήσαμε
(κι ας ήταν άνθρωποι που μας είχαν μισήσει πρώτοι);
Προχωράμε όμως
λιώνουμε στη ζέστη
μας καίει το κρύο
και για ν' αντέξουμε
λέμε πως ζούμε σ' άλλη πόλη
μ' άλλη γυναίκα
σε μια άλλη ζωή
είμαστε εντελώς άλλοι
το σπίτι δεν είναι βρώμικο
οι αρουραίοι είναι λευκοί και γυάλινοι
οι εικόνες μας δεν είναι εικόνες των αρουραίων.
Έτσι
το πρωί πάμε στη δουλειά
μ' ελαφριά καρδιά
μήπως καταφέρουμε επιτέλους να βρούμε εκείνο το φαράγγι
για να το κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας
και ένα μόνο ξέρω:
Τα παιδιά μας
οι γονείς μας
οι φίλοι μας
τ' αδέρφια μας
μας μισούνε
δεν μας αγαπάνε πια.
Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου
