της Ιωάννας Μεϊτάνη
...Τιμή δεν έχει κι η τιμή. Γιατί ήταν τιμή μου η αναπάντεχη πρόταση από τον Στρατή, το καλοκαίρι του '10, να γίνω μέλος της ομάδας των «Ενθεμάτων» της Αυγής. Με κολάκεψε και τη δέχτηκα όχι από φιλαυτία, και όχι μόνο γιατί είχα εμπιστοσύνη στον Στρατή, που τότε ακόμη λίγο τον ήξερα. Τη δέχτηκα, γιατί τα «Ενθέματα» ήταν για μένα ένα σπίτι οικείο. Παρά την πενιχρή μου πολιτική δραστηριότητα και σκέψη, ένιωθα ότι ξαναμπαίνω σε έναν χώρο όπου συχνά βρισκόμουν από παιδί· εκεί όπου ήταν ο Άγγελος κι όλα αυτά τα πρόσωπα από τις Καθαρές Δευτέρες στην Αγία Παρασκευή, όλες και όλοι εσείς, που σας ξαναγνώριζα τώρα μέσα από την πολιτική σας σκέψη και όχι απλώς σαν φιγούρες σε μια θρυλική παρέα. Μέσα από τα κείμενά σας, τα σχόλιά σας. Και πολύ γρήγορα ένιωσα άνετα μέσα στα «Ενθέματα», κολυμπούσα στα γνωστά νερά της παιδικής μου ηλικίας, όπου όμως ταυτόχρονα ενηλικιωνόμουν πολιτικά, ανέπτυσσα τη σκέψη μου, την κρίση μου, τα κριτήριά μου. Ένας παλιός γενναίος κόσμος που γεννούσε καινούργιους, πολλούς. Συναρπαστικό. Τιμή μου, λοιπόν, που μεγάλωσα σ' αυτή τη θάλασσα κι ενηλικιώθηκα πνευματικά στα βαθιά νερά της. Κέρδισα ένα σωρό πράγματα. Προχώρησα. Το ένα έφερε τα' άλλο. Άλλαξα επάγγελμα -- κι αυτό οφειλή.
***
«κι εκεί γρικά της θάλασσας και τ᾿ οὐρανού τα κάλλη
κι εκεί τραβά τον ήχο του μ᾿ όλα τα μάγια πόχει».
Υπήρχε, τελικά, απέναντι όχθη. Δεν το ήξερα καθώς κολύμπαγα. Κανείς μας δεν το ήξερε. Από κάποια στιγμή κι έπειτα ήταν σαφές ότι η θάλασσα όλο και αγρίευε. Ότι το κολύμπι γινόταν δυσκολότερο. Μια μέρα το φως του φάρου σ' ένα γύρισμά του μάς έδειξε στεριά. Εδώ βγαίνουμε. Το ακολουθήσαμε, γιατί οι φάροι φωτίζουν το σκοτάδι, κι αυτός ήταν ο δικός μας φάρος που τον εμπιστευόμασταν. Ευχηθήκαμε να μην έδειχνε κατά κει ο φάρος. Αλλά παντού τριγύρω τρικυμία και σκοτεινιά. Κολυμπήσαμε λοιπόν άλλο λίγο, και τώρα φτάσαμε στην ακτή. Δεν είναι ότι δεν θέλουμε να βγούμε. Αλλά να, η θάλασσα είναι ωραία, αν δεν έχεις λόγο δεν την αφήνεις. Και να πεις ότι δεν βλέπαμε τον λόγο... Κλαις ή τσούζουν τα μάτια σου απ' το αλάτι; Κοίτα πίσω. Πω πω, από πού ήρθαμε... Και τι ωραία που ήταν... Κοίτα μπροστά. Φτου και βγαίνουμε.
