TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ*
Στις 21 Απριλίου 1967 το πρωί στη Θεσσαλονίκη ήταν ήλιος και ωραίος καιρός. Όμως δεν ξέραμε ακόμα τι μας γινότανε, ώστε να ψάλουμε τον παλιό μας ύμνο «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;». Κι έτσι αποδίδαμε τον καλό καιρό στην εποχή του και στο ότι -άλλη λογική αυτή- σε εννιά μέρες ήτανε Πάσχα [...]
Ανύποπτος, λοιπόν, ετοιμάστηκα. Κατέβηκα από ένα στενοσόκακο, βγαίνω στην Καμάρα. Βλέπω στην Εγνατία μια σειρά θωρακισμένα, από αυτά που έχουν ρόδες, όχι ερπύστριες, σταματημένα από τη μεριά της Καμάρας. Οι φαντάροι απάνω, ξεσκέπαστοι και όρθιοι. Μερικοί τούς κοιτάζουν από απόσταση.[...]
Κατεβαίνω την Εθνικής Αμύνης. Κοντά στον Λευκό Πύργο, έξω απ' τα δικαστήρια, συναντώ ένα δικηγόρο γνωστό μου, δεξιό στα φρονήματα. «Να δεις προκλήσεις που κάνουνε", του λέω για να τον πικάρω, "να σκάσεις στα γέλια. Θέλουν να σταθούν ώρα έξω από το Πανεπιστήμιο και για να το δικαιολογήσουν, απλώσανε κάτω τις αλυσίδες από ένα τανκ, που δήθεν χάλασε». Αυτός με κοίταξε για λίγο και μετά, «Την κάνανε», μου λέει. «Ποιαν κάνανε;» του λέω. «Τη δικτατορία. Πιάσανε τους υπουργούς, τον Κανελλόπουλο, όλους». «Αμάν, μια καρέκλα", του λέω, "λίγο νερό».[...]
Μισοακούω από ένα καφενείο την ανακοίνωση για την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος. Στο τέλος, κατά την εντύπωσή μου, ο εκφωνητής είπε: «Ο πρόεδρος Ταμέλης». «Ποιος διάολος είναι αυτός ο Ταμέλης;» συλλογίζομαι. Φεύγω, πάω σπίτι, ξυπνώ τον αδερφό μου, που κοιμόταν μακαρίως. Μόλις είχε έρθει, για λίγες μέρες, από μια «Δημοκρατία» της Αφρικής.[...] Βάζουμε το ραδιόφωνο, έπαιζε δημοτικά τραγούδια με νταούλια και πίπιζες. Ανατριχιαστικά πράματα.[...]
Φωνάζω από το μπαλκόνι, απέναντι σ' έναν παλιό χωροφύλακα, που μπορεί να ήξερε: «Τί εστί Ταμέλης;». «Δεν ξέρω", απαντάει. "Μήπως Νταβέλης;». «Νταβέλης και χειρότερα, αλλά, πάντως, Ταμέλης υπογράφει». «Κανένας καραβανάς θα 'ναι», μου κάνει. Ήταν ευθυγραμμισμένος. Η χωροφυλακή, κατ' αντίθεση προς την αστυνομία, είχε αντιδράσει κάπως. «Είναι πολλοί", μου φωνάζει, "δεν είναι ένας ο Νταβέλης». Απάνω εκεί μια γειτόνισσα αρχίζει να ξεφωνίζει «Βαγγέλη! Βαγγέλη!» και διακόψαμε λόγω ομοιοκαταληξίας.[...]
Πάνω εκεί ακούμε ομαδικές κραυγές απ' την Κασσάνδρου: «Δεν περνά ο φασισμός!». Θα φώναξαν καμιά εικοσαριά φορές, δεν πρέπει να 'ταν πάνω από πενήντα άτομα. Πρέπει να φύγω.[...] Περπατώ στην Τσιμισκή, οι διαβάτες ελάχιστοι. Γωνία Τσιμισκή και Αγίας Σοφίας βάφω σε λούστρο τα παπούτσια μου, για να καθυστερήσω κάπως. Δεν παρατηρώ κίνηση. Μόνο η ηθοποιός Αλέκα Κατσέλη περπατάει αργά έξω από το ξενοδοχείο «Αστόρια» και σαν να περιμένει κι αυτή να γίνει κάτι. Φοράει μαύρα. Μαύρη μπλούζα, μαύρο εφαρμοστό παντελόνι. Είναι πανέτοιμη, αλλά μόνη.[...]
Γυρίζω σπίτι. Στον δρόμο συναντώ ένα φίλο μου μαζί με τον μακαρίτη Παπακώστα, τον εκδότη του «Ηριδανού». Εγώ δεν τον ήξερα ακόμα. «Δεν έχει ούτε ταυτότητα μαζί του», μου λέει ο κοινός φίλος μας. Στεκόταν παράμερα, με κείνα τα μεγάλα μάτια του, μελαγχολικός και ήρεμος. Σαν να αποφασίζαμε για την τύχη του. Δυστυχώς, μόνο συμβουλές μπορούσα, σαν γνώστης του τόπου, να τους δώσω. Αυτά γίνονταν στην οδό Αγίας Σοφίας με Καστριτσίου, όπου μόλις είχε ανοίξει βιβλιοπωλείο ο εκδοτικός οίκος της Αθήνας «Θεμέλιο». Το βιβλιοπωλείο διηύθυνε ο γνωστός ζωγράφος Κώστας Λαχάς. Την προηγούμενη το βράδυ είχα πάρει την νεοαφιχθείσα «Αμερική» του Κάφκα και τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» [...]
Διαπιστώνω πως η νέα ευχή είναι «Καλή Ανάσταση». Στα μπακάλικα σκοτωμός, μολονότι η μέρα μοιάζει σαν Κυριακή. [...] Πηγαίνω, βάζω ξανά το ραδιόφωνο. Προσέχω πιο πολύ. Δεν λέει «Ο πρόεδρος Ταμέλης», λέει «Ο πρόεδρος, τα μέλη», χωρίς ονόματα. Αυτό το βρίσκω ακόμα χειρότερο. Δεν ξέρουμε, λοιπόν, τίποτε απολύτως. Είναι σκοτάδι.
Κατά το απόγευμα ανακοινώθηκαν μερικά ονόματα. Σε όσους παρακολουθούσαν εφημερίδες εκείνον τον καιρό, τα ονόματα του Κόλια και του Παπαδόπουλου είναι γνωστά. Αλλά του Μακαρέζου και του Παττακού όχι. Του Παττακού κάνει την πιο πολλή εντύπωση. Μας φαίνεται αστείο.[...] «Ακούς Παττακός! Τι θα πει, Παττακός; Καλύτερα να ήτανε Ταμέλης, πιο στρωτό ερχότανε, λιγότερο επίφοβο. Άντε, καλή Ανάσταση!».
* Το παρόν είναι απόσπασμα από το διήγημα του Γιώργου Ιωάννου «Εφήβων και μη» (εκδ. Κέδρος, 1982). Περιγράφει το πώς έζησε ο ίδιος αλλά και οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς τη μέρα του πραξικοπήματος στις 21Απριλίου 1967, Παρασκευή του Λαζάρου.
