του Γιώργου Θ. Μιχαήλ*
Είναι παράλογο να πιστεύει κανείς ότι οι πρόσφυγες θα αντέξουν το φρικτό μαντάτο πως πρέπει να επιστρέψουν εκεί από όπου ξεκίνησαν. Δεν γίνεται να το χωρέσει ο νους τους, όταν με τόσες θυσίες και ταλαιπωρίες προσπάθησαν να ξεφύγουν από τον θάνατο, ότι πρέπει να επιστρέψουν ή να κλειστούν σε στρατόπεδα.
Οι χώροι υποδοχής (hοt spot!), η επαναπροώθηση, ο υποχρεωτικός επαναπατρισμός, είναι αντιπαθητικοί ευφημισμοί που φανερώνουν την απέραντα υποκριτική στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε με ήσυχη τη συνείδηση να κρύβεται κάτω από το χαλί η αδιαφορία, η απανθρωπιά, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ακόμα και η αμηχανία.
Δεν υπάρχει ούτε ο στοιχειώδης ανθρωπισμός όταν διώχνονται ή κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σαν κοινοί εγκληματίες, δυστυχισμένοι και ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, που ξεριζωμένοι, μαζί με τα παιδιά τους, κατέφυγαν στην πολιτισμένη Ευρώπη για να ξεφύγουν από τη σκλαβιά, την πείνα και τον θάνατο.
Και τότε; θα ρωτήσει κάποιος, ποια μπορεί να είναι η λύση; Με ποιον τρόπο θα τους πείσουμε να φύγουν π.χ. από το λιμάνι του Πειραιά, από την Ειδομένη, από τα νησιά μας; Μήπως, όπως προτείνουν διάφοροι ευφυείς (που δυστυχώς πολλοί από αυτούς φιλοδοξούν ακόμη και να μας κυβερνήσουν), η αστυνομία έχει τον τρόπο να τους πείσει να αποχωρήσουν;
Από ό,τι ξέρουμε, ο τρόπος που ακολουθεί η αστυνομία για να σε «πείσει» είναι πολύ γνωστός. Τον γνωρίσαμε από τους πατεράδες και τους παππούδες μας κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου και αργότερα της δικτατορίας. Είναι σίγουρο ότι οι τρόποι αυτοί είναι αποτελεσματικοί, αλλά αυτός που τους εφαρμόζει πρέπει, δυστυχώς, πρώτα να πάψει να είναι άνθρωπος. Δεν είναι παράνομοι και εγκληματίες οι πρόσφυγες για να τους «πείσει» η αστυνομία με τις «νόμιμες» διαδικασίες, που γνωρίζει καλά, να επαναπροωθηθούν ή να «φιλοξενηθούν» στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, χωρίς ελπίδα ότι θα φτάσουν κάποτε στη χώρα των προσδοκιών τους. Είμαστε υποκριτές όταν θέλουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως αυτά που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα είναι κάποια λύση για το προσφυγικό.
Είναι όμως ηθική υποχρέωσή μας να θυμίσουμε και να πείσουμε την Ευρώπη ότι η Ελλάδα, η χώρα του ξένιου Δία, που έζησε στο πετσί της την προσφυγιά, βλέπει την είσοδο αυτών των ανθρώπων σαν μπόλιασμα με νέα δημιουργική δύναμη. Αγκαλιάζοντας αυτούς τους ανθρώπους, δίνουμε στην Ευρώπη ένα μέγιστο παράδειγμα αγάπης αλλά και εξελιγμένης πολιτικοκοινωνικής στρατηγικής. Ενάντια στην εσωστρέφεια των κλειστών συνόρων που απομονώνει, μοιραζόμαστε τη γη και το ψωμί μας μ' αυτούς που ζητούν καταφύγιο στα χώματα μας. Δεν διώχνουμε, αλλά αντίθετα αγκαλιάζουμε τη νέα ζωή που ζητάει καταφύγιο σε μας και θέλουμε ο τρόπος σκέψης μας να γίνει παράδειγμα και για τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι εποχές που οι λαοί πίστευαν στις φυλετικές καθαρότητες και τους Αρείους έχουν περάσει ανεπίστρεπτα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να εμβαθύνει περισσότερο στις αξίες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης.
Μπορεί σε πρώτη ανάγνωση το μεταναστευτικό να δημιουργεί πολλά προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Σε δεύτερη όμως και βαθύτερη ανάγνωση, η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζωντανών νεαρών ανθρώπων αποτελεί ευλογία και μετάγγιση νέου και απόλυτα χρήσιμου για την ευημερία της νέου αίματος. Αντί λοιπόν η γερασμένη Ευρώπη να κλείνει τα σύνορα, πρέπει να επιβάλλει τη διάχυση με όρους φιλοξενίας των εισερχόμενων μεταναστών. Σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες - μέλη της, που θα υποδέχονται μετανάστες ανάλογα με την πυκνότητα των κατοίκων τους, η Ευρώπη πρέπει να θεσπίσει σημαντικές επιδοτήσεις.
Ας αρχίσουμε λοιπόν εμείς να δίνουμε το καλό παράδειγμα φιλοξενώντας τους μετανάστες συνανθρώπους μας σε πιο φιλικά οικιστικά περιβάλλοντα και δίνοντάς τους τη δυνατότητα να συμβάλουν στην ανάπτυξη της χώρας μας. Αν η Ευρώπη διαθέτει στοιχειώδη κοινωνικοπολιτική ευαισθησία και δεν την κυβερνούν μόνο ιδιοτελείς ηλίθιοι, πρέπει να βοηθήσει σ' αυτή την τόσο δημιουργική διαδικασία με όλες τις δυνάμεις της.
* Ο Γιώργος Θ. Μιχαήλ είναι αρχιτέκτονας - βιομηχανικός σχεδιαστής.
