Στα φύλλα της εφημερίδας «Ελευθερία» της Καλαμάτας εκείνων των ημερών διαβάζουμε ότι στις 20 Ιανουαρίου 1946 εισέβαλαν στην πόλη περισσότεροι από χίλιοι πάνοπλοι ταγματασφαλίτες και κατέλυσαν τις κρατικές αρχές. Δολοφόνησαν δεκατέσσερις πολίτες, απελευθέρωσαν από το αστυνομικό τμήμα υπόδικους δωσίλογους και κρατούμενους για δολοφονίες ταγματασφαλίτες, κατέστρεψαν ένα τυπογραφείο στο οποίο τυπώνονταν έντυπα της Αριστεράς και συνέλαβαν πάνω από εκατό πολίτες εισβάλλοντας στα σπίτια τους. Επιτέθηκαν στα ανακριτικά γραφεία για να αφαιρέσουν δικογραφίες δωσιλόγων και επιχείρησαν να αιχμαλωτίσουν τετρακόσιους αριστερούς που κρατούνταν στο εργοστάσιο ''Καρέλια'' χωρίς επιτυχία όμως, γιατί συνάντησαν την αντίσταση των ανδρών της χωροφυλακής. Η κυβέρνηση θορυβημένη κήρυξε την επόμενη μέρα στρατιωτικό νόμο στην περιοχή, κατέφθασαν στην Καλαμάτα τμήματα του στρατού, ενώ στο λιμάνι κατέπλευσε ένα αντιτορπιλικό του πολεμικού ναυτικού. Οι ταγματασφαλίτες υποχώρησαν από την πόλη στα γύρω βουνά, ενώ αντιπροσωπεία των αρχών διαπραγματεύτηκε μαζί τους και πέτυχε την απελευθέρωση των ομήρων πολιτών.
Έτσι έληξε η κατάληψη της Καλαμάτας από τους φιλοναζί ακροδεξιούς, χωρίς ουσιαστικές επιπτώσεις για τους πρωταγωνιστές της. Ο δημοκρατικός Τύπος της εποχής χαρακτήρισε την κατάληψη της Καλαμάτας ακροδεξιό πραξικόπημα, ο δεξιός Τύπος λαϊκή εξέγερση και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης πρωτοφανές γεγονός. Στο πνεύμα ανοχής του ελληνικού εμφυλιο-πολεμικού κράτους απέναντι στους ακροδεξιούς κάθε προέλευσης, ο αρχηγός των ταγματασφαλιτών καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο και, αφού ποτέ δεν συνελήφθη, συνέχισε απτόητος την εγκληματική του δράση στην περιοχή, δολοφονώντας δημοκρατικούς πολίτες και ληστεύοντας τις περιουσίες τους. Έναν χρόνο αργότερα αθωώνεται από τη Δικαιοσύνη και τον Οκτώβριο του 1947, εισβάλλει στην Καλαμάτα με ομάδα ενόπλων, προφανώς για να οργανώσει ένα νέο «φεστιβάλ» βίας, συλλαμβάνεται, αλλά πολύ σύντομα απελευθερώνεται και συνεχίζει τον αγώνα του με «πολιτικά» μέσα.
Από τις εφημερίδες πληροφορηθήκαμε πρόσφατα ότι στις 3 και 4 Αυγούστου η Χρυσή Αυγή θα οργανώσει στην Καλαμάτα φεστιβάλ, γιορτάζοντας τα 77 χρόνια από την κατάλυση του δημοκρατικού καθεστώτος με τη δικτατορία Μεταξά. Το Λιμενικό Ταμείο έδωσε άδεια να χρησιμοποιηθεί χώρος του λιμανιού της πόλης, το δημοτικό συμβούλιο ισχυρίστηκε ότι στην Καλαμάτα «όλα επιτρέπονται», ακόμα και ένα φεστιβάλ μίσους, αλλά οι δημοκρατικοί πολίτες με τους φορείς και τις πρωτοβουλίες τους διακήρυξαν την απόφασή τους να μην επιτρέψουν νέα κατάληψη της Καλαμάτας από τους νεοναζί.
«Κοινοτοπία του κακού» ονόμασε η Χάνα Άρεντ τη δυνατότητα κάποιων ανθρώπων να ανέχονται ή να συμμετέχουν στη φρίκη χωρίς να αισθάνονται τίποτε γι' αυτήν και αυτή η δυνατότητα χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που δεν σκέφτονται, αλλά άκριτα «εκτελούν εντολές». Ο ασήμαντος άνθρωπος μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί σε δήμιο όταν τοποθετηθεί κάτω από μια αρχή και μια εξουσία απέναντι στην οποία αισθάνεται δέος και ο υποταγμένος άνθρωπος μεταμορφώνεται σε «τέρας» με τη δήλωση «δεν ήξερα» και «εκτελούσα εντολές». Γιατί ο νεοφασισμός, σε όλες του τις εκδοχές, είναι η πολιτική συμπεριφορά που απορρέει από τον θάνατο της σκέψης, από την άκριτη αναπαραγωγή απόψεων και από την εγκληματική ιδέα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Είναι η πολιτική άποψη και συμπεριφορά που απανθρωποποιεί και αποπροσωποποιεί και τους θύτες και τα θύματά τους. Το Κακό και η τερατωδία που το συνοδεύει δεν είναι ποτέ, όπως έχει αναλύσει η Χάνα Άρεντ, «ριζοσπαστικό», αλλά επιφανειακό και κυρίως κοινότοπο, και στο όνομα της κοινοτοπίας του κακού αντιμετωπίζονται με ευμενή ουδετερότητα από πολλούς συμπολίτες μας οι δραστηριότητες της Χρυσής Αυγής, με τους πρωταγωνιστές των οποίων μας έχουν εξοικειώσει τα τηλεοπτικά κανάλια.
Την ίδια ευμενή ουδετερότητα απέναντι στο νεοναζιστικό φεστιβάλ επιδεικνύουν μέχρι στιγμής και οι αρχές της Καλαμάτας, επιμένοντας να αγνοούν την ιστορία της πόλης και τις ευαισθησίες μεγάλου μέρους των πολιτών. Είμαστε υποχρεωμένοι να τους θυμίσουμε την Ιστορία και να αντιταχθούμε στο επερχόμενο κακό και θα το κάνουμε. Το προσεχές Σάββατο θα «καταλάβουμε» και εμείς την πόλη για να διακηρύξουμε «Δεν θα περάσουν».
