Του Γιώργου Κοροπούλη
Ο ιδανικός θεατής, που θα μπορούσε να θεάται ταυτοχρόνως το σύνολο των δημόσιων γεγονότων στη διαχωρισμένη από την κοινωνία εκδοχή τους αλλά και θα μπορούσε να προβάλλει τα συγκλονιστικά αυτά δρώμενα διαρκώς στο φόντο που αφαιρέθηκε για να έχουν μια κάποια ουσία συμβατή προς την τηλεθέαση, τις δημοσκοπήσεις και τη χειραγώγηση της σκέψης (θα έβλεπε δηλαδή τους πάλαι ποτέ πολίτες άστεγους, πτωχευμένους, καταθλιπτικούς, μόνους προπάντων, θα έβλεπε έρημους δρόμους, άδεια μαγαζιά και συσκοτισμένα από το καθημερινό ζόρι σπίτια, θα έβλεπε διαλυμένες παρέες κι απεγνωσμένες συνομαδώσεις ανθρώπων που είναι έτοιμοι αύριο ν' αλληλοσφαχτούν για μια θέση στον ήλιο), ο ιδανικός αυτός θεατής θα σχημάτιζε μεν μια ολοκληρωμένη, κατά την έκταση, εικόνα εφιαλτικής καρικατούρας, και ως εκ τούτου τη γενική εικόνα της «μεταμοντέρνας συνθήκης» μες στην οποία προώρισται να καταρρεύσει η κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, θα έχανε όμως την αίσθηση βάθους που μόνο η προσήλωση προσφέρει: Θα του ήταν αδύνατον, φερ' ειπείν, να εστιάσει το βλέμμα του, τη σκέψη του και τις συγκινήσεις του συνεπώς, στις δημόσιες διακυμάνσεις της συνείδησης του Φώτη Κουβέλη.
Ώστε δεν ζηλεύω αυτόν τον ιδανικό θεατή: βλέπει πολλά και απολαμβάνει ελάχιστα. Γιατί, όπως μας δίδαξε η Μεγάλη Τέχνη, απόλαυση εκλεπτυσμένη κι ανώτερη είναι και το ρίγος της διαρκούς αγωνίας, απόλαυση πλουσιότερη και οξύτερη είναι και η περιπλάνηση στους δαιδάλους της συγκλονισμένης ψυχής, απόλαυση αινιγματική κι αμετάδοτη είναι και η ψυχή τε και σώματι συμμετοχή στον επί σκηνής σπαραγμό: Δι' ελέου και φόβου περαίνεται η κάθαρση του Φώτη Κουβέλη - κι αισθάνομαι τυχερός που βρήκα τη δύναμη ν' απαλείψω καθετί από τον ορίζοντά μου (φτηνές έγνοιες της κάθε μέρας, αφραγκίες, σκοτούρες για τα παιδιά, φιλίες και έρωτες και διαβάσματα) και να απομονώσω αυτό το αριστοτέλειας κανονικότητας δράμα.
Άνθρωποι φτωχοί κι ανερμάτιστοι, που παραπαίετε στους δρόμους ζητώντας δουλειά και ψωμί, άνθρωποι βλοσυροί, που λιτανεύετε μια αίσθηση του χιούμορ άχρηστη πλέον, άνθρωποι μικροί, που νομίζετε πως αποκτάτε ανάλογο μέγεθος αν νοιαστείτε για τις μάζες των ρακοσυλλεκτών, των προσφύγων, των άστεγων, πόσο μακριά σας αισθάνομαι τώρα! Ήμουν κι εγώ ένας από σας ώς προχθές. Και θα ήμουν ακόμη αν δεν είχε δηλώσει ο Φώτης Κουβέλης πως ωρίμασε ο καιρός να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κίρκεγκωρ, ο Κουβέλης και ο Τολστόι γέροντας πια είναι τώρα τα ινδάλματά μου. Γιατί ένιωσα, ξέρω: τη συνείδηση που κλυδωνίζεται, τρέμει και διά τραχείας της αναβάσεως και ανάντους πορεύεται σαν τον Σαούλ προς τη Δαμασκό. Τη συνείδηση που βοά μόνη στα έρημα ρεικοτόπια της Γιουτλάνδης - ενώ ο Αβραάμ, αν ζούσε, θα είχε υπουργοποιηθεί προ καιρού, αφού θα έφερνε και τον λαό του μαζί: «Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου εις την γην, ην αν σοι δείξω»... Αμήν!
(Ναι, αλλά σκεφτείτε και το εξής: Μήπως μια τέτοια τροπή αποτελεί απλώς εκμαγείο;)
