Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
«Χτύπημα στην Ευρώπη μας, στην ανοικτή δημοκρατία μας, στον πολιτισμό μας, στις ευρωπαϊκές αξίες μας». Σ' αυτές τις φράσεις συμπυκνώνονται λίγο - πολύ οι αντιδράσεις της ευρωπαϊκής ηγεσίας στις επιθέσεις στις Βρυξέλλες. Η έμφαση δίνεται στην κτητική αντωνυμία «μας». Η «ιδιοκτησία» πάνω στα αγαθά και τις αξίες που θέλησαν για μια ακόμη φορά να πλήξουν οι ισλαμοφασίστες του ISIS υπογραμμίζει την ευρωπαϊκή -και χριστιανική- αποκλειστικότητα στη χρήση τους. Δηλαδή τον αποκλεισμό των «άλλων» από αυτά. Κι αν όχι τον πλήρη αποκλεισμό, την περιορισμένη και αυστηρά ελεγχόμενη χρήση τους από τους «άλλους». Οι «άλλοι» στην προκειμένη περίπτωση είναι οι πρόσφυγες από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και τη Βόρεια Αφρική, φορείς ενός πακέτου «ισλαμικών» αξιών ασύμβατου με το «δικό μας», ευρωπαϊκό πακέτο.
Την περασμένη εβδομάδα, για πολλοστή φορά, οι 28 της Ε.Ε. κατέστησαν σαφές στα τεράστια πλήθη των προσφύγων ότι δεν είναι διατεθειμένοι να μοιραστούν μαζί τους ούτε ελάχιστο μέρος από την πολύτιμη «ιδιοκτησία τους». Οι μελαψοί μεσανατολίτες είναι ανοιχτά ανεπιθύμητοι στη μισή Ευρώπη των κλειστών συνόρων, ακριβώς γιατί είναι μουσουλμάνοι, και ανεκτοί μόνο υπό σκληρούς όρους επιτήρησης στην άλλη μισή Ευρώπη των μισάνοιχτων συνόρων. Δεν δικαιούνται την Ευρώπη της «ανοικτής δημοκρατίας», και ας είναι θύματα της αιματηρής και παταγωδώς αποτυχημένης επιχείρησης βίαιης «εξαγωγής» της στη Συρία, στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Δεν έχουν δικαίωμα στον «δυτικό πολιτισμό», κι ας είναι η εκτυφλωτικά υπερεκτιμημένη λάμψη του που τους τραβάει στα σύνορα της μικρής Ευρώπης, αντί στην αχανή Ασία. Το μόνο που δικαιούνται είναι η ημιπαραμονή στο limbo της Τουρκίας, σε μια κατάσταση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, επιβίωσης και διωγμού, αυταρχικής δημοκρατίας και απολυταρχίας, τουρκικού στρατού και τζιχαντιστών.
Υπάρχει μια εξόφθαλμη συνέργεια ανάμεσα στην «παράνομη και απάνθρωπη»- όπως λιτά πλην εύστοχα την αποκάλεσε η πρόεδρος της GUE/NGL Γκάμπι Τσίμερ- συμφωνία των μαζικών απελάσεων προσφύγων και στο χτύπημα του ISIS στις Βρυξέλλες. Όχι με την έννοια ότι οι ισλαμοφασίστες θέλησαν να κάνουν κάποια αιματηρή καμπάνια διαμαρτυρίας υπέρ των προσφύγων. Αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Ο ISIS είναι ο πιο φανατικός υπέρμαχος των κλειστών ευρωπαϊκών συνόρων, ο πιο μαχητικός σύμμαχος της ακροδεξιάς, αντιισλαμικής και αντιπροσφυγικής υστερίας, ο πιο συνεπής υπερασπιστής των επαναπροωθήσεων, της στρατιωτικοποίησης της μεταναστευτικής πολιτικής της Ε.Ε. και της κατάλυσης του τελευταίου συνόρου του διεθνούς δικαίου -της Συνθήκης της Γενεύης για τους πρόσφυγες- που αποφάσισαν ομοφώνως οι 28.
Ο ISIS θέλει μια «Ευρώπη - φρούριο» για τους πρόσφυγες. Και για λόγους ιδεολογικούς, αλλά και για καθαρά στρατηγικούς και στρατιωτικούς. Ιδεολογικά, είναι γνωστό ότι χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που εγκαταλείπουν τις περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχό του στη Συρία και στο Ιράκ ως «αποστάτες» της ισλαμικής πίστης. Στρατιωτικά, η παρουσία του πληθυσμού στα εδάφη που ελέγχει ή διεκδικεί τού είναι χρήσιμη, όχι μόνο για να στρατολογεί μαχητές, αλλά και γιατί ο άμαχος πληθυσμός προσφέρεται για ποικίλες «χρήσεις»: από τη διατήρηση μιας στοιχειώδους οικονομικής δραστηριότητας στις περιοχές της επικράτειάς του, από την οποία αντλεί και έσοδα, μέχρι τη χρησιμοποίηση του πληθυσμού ως ανθρώπινης ασπίδας απέναντι στις επιθέσεις του καθεστώτος Άσαντ, των Κούρδων μαχητών, των Αμερικανών ή των Ρώσων. Ο μύθος ότι οι ισλαμοφασίστες ευνοούν τα μαζικά προσφυγικά ρεύματα για να καλύψουν σ' αυτά μαχητές του δεν αντέχει στη δύναμη των γεγονότων: οι περισσότεροι συλληφθέντες ή ύποπτοι των επιθέσεων στη Γαλλία και αλλού ήταν Βέλγοι ή Γάλλοι υπήκοοι.
Αντιστρόφως, η δράση του ISIS και των άλλων τζιχαντιστικών δικτύων αποδεικνύεται πολλαπλώς χρήσιμη στις ευρωπαϊκές ηγεσίες. Όχι μόνο για να δικαιολογήσουν την τωρινή άρνησή τους να δεχθούν τους πρόσφυγες. Αλλά κυρίως για να μονιμοποιήσουν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στις «ανοιχτές δημοκρατικές κοινωνίες» της Ευρώπης. Μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης που ξεκινά από την παραβίαση του δικαίου προστασίας των προσφύγων και επεκτείνεται στην πολυδιάστατη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, στη δραστική περιστολή των δικαιωμάτων κοινωνικής διαμαρτυρίας των ίδιων των Ευρωπαίων και στη θεσμοποιημένη λιτότητα εις βάρος της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ανάμεσα στο κράτος τρόμου που στήνει το ISIS και τη «δημοκρατία της έκτακτης ανάγκης» που επιχειρεί να εδραιώσει η ευρωπαϊκή ελίτ υπάρχει σχέση συγκοινωνούντων δοχείων. Από πολλές απόψεις οι ισλαμοφασίστες αντιγράφουν σε μικροκλίμακα τη στρατηγική «εξαγωγής πολέμου» που άσκησε σε τεράστια και πολύ πιο αιματηρή κλίμακα η ευρωατλαντική Ιερά Συμμαχία από το 1991 (πρώτος πόλεμος του Κόλπου) μέχρι τις μέρες μας.
Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι μέσα στα συγκοινωνούντα δοχεία Δύσης - τζιχαντιστών κυκλοφορεί η ίδια δηλητηριώδης, μυστικιστική ουσία που μπορεί να αναδείξει στα μάτια της κοινής γνώμης τον φασισμό, τον ολοκληρωτισμό και τον φονταμενταλισμό κάθε εκδοχής ως λύση ή αναγκαίο κακό.
