ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΡΑΤΣΑΛΗ*
Με δεδομένο τον πόλεμο δίπλα μας, στη Συρία, να μείνουμε ή να φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτό είναι το ερώτημα, ηλίθιοι, όσο κι αν θέλετε να το παρακάμψετε για τις δικές σας κοντόφθαλμες και κοινωνικά επιζήμιες πολιτικές.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, θέτοντας κάποια ερωτήματα:
1. Οι ακραίες νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές δυνάμεις, εκτιμώντας ότι η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν είχε τη δύναμη πλέον να προωθήσει τις πολιτικές τους, επέλεξαν να ρίξουν τα "δικά τους παιδιά" για να ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και να παραμείνει ή να ανέβει η Αριστερά στην κυβέρνηση για να πέσει σε λίγους μήνες, με τον λαό ηττημένο πια, ώστε να προωθήσουν πιο αποτελεσματικά τις ακραίες πολιτικές τους που ουδέποτε εγκατέλειψαν;
2. Το κωλοχρέος μας ήταν τόσο δυσβάστακτο γι' αυτούς ή τους ήταν δυσβάστακτο να χειριστούν το προσφυγικό (που το κουκούλωναν από τότε με το δικό μας "οικονομικό" πρόβλημα) απέναντι στο ακροδεξιό τσουνάμι που εισπράττουν στις χώρες τους -με πρόσχημα τους πρόσφυγες- εξαιτίας της λιτότητας που εφαρμόζουν πανευρωπαϊκά χρόνια τώρα;
3. Την Ελλάδα, "αποθήκη ψυχών", την επέλεξαν τώρα, λόγω της δήθεν ανικανότητάς μας να διαφυλάξουμε τα χιλιάδων μιλίων θαλάσσια σύνορά μας ή τη συνεχίζουν από εποχής Σαμαρά - Βενιζέλου, από τότε που φτιαχνόταν "φράχτης" στον Έβρο (προπομπός των φραχτών που φτιάχνουν τώρα), βυθίζονταν σαπιοκάραβα Τούρκων λαθρεμπόρων, φτιάχνονταν στρατόπεδα συγκέντρωσης τύπου "Αμυγδαλέζας" (και ας μην ξεχνάμε και τη "Ζούγκλα" στο Καλαί);
4. Το ΔΝΤ το θέλουν τόσο πολύ, ακόμα και σήμερα, οι ίδιες ακραίες νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές δυνάμεις επειδή υποστηρίζει τη μείωση του ελληνικού χρέους (κάτι που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί στους δικούς τους ψηφοφόρους) ή επειδή ξέρουν ότι με το ΔΝΤ στο παιχνίδι μπορούν να περάσουν ευκολότερα τις πολιτικές τους (αφού η οποιαδήποτε ρύθμιση προϋποθέτει την αξιολόγηση και εν πολλοίς την ικανοποίηση των απαιτήσεων του ΔΝΤ);
5. Το ΝΑΤΟ, που επέβαλαν οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις ως "τοποτηρητή" στο Αιγαίο υπό την απειλή αναστολής της Σένγκεν στη χώρα μας, το θέλουν για να αποτρέψουν τα κύματα προσφύγων και οικονομικών μεταναστών ή για να ενισχύσουν τις θέσεις τους στην περιοχή -δεν είναι τυχαία, νομίζω, η δήλωση Μεντβέντεφ για κίνδυνο τρίτου παγκοσμίου πολέμου μια - δυο ημέρες μετά τη λήψη της απόφασης από το ΝΑΤΟ- "λύνοντας" ενδεχομένως και τις θαλάσσιες συνοριακές διαφορές μας με την Τουρκία;
Είναι προφανές νομίζω ότι αυτές οι ακραίες νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές δυνάμεις ουδέποτε εγκατέλειψαν το Grexit, όπως είναι προφανές ότι με διάφορα προσχήματα κάθε φορά δεν θα μας αφήνουν περιθώρια να εφαρμόσουμε κανένα παράλληλο πρόγραμμα, γιατί απλούστατα δεν ανέχονται μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν την ανέχονται γιατί η επιβίωση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς σε ευρωπαϊκή χώρα ακυρώνει τη δική τους, ακραία νεοφιλελεύθερη, κυριαρχία (στις χώρες τους και γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση).
Αν όντως έτσι είναι τα πράγματα, θα πρέπει να τα πούμε ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό. Όχι με στόχο να τον παρακινήσουμε σε ένα Grexit ούτε για να οικοδομήσουμε ένα αντιευρωπαϊκό κίνημα, τη στιγμή μάλιστα που ο κόσμος, εξαντλημένος, είναι έτοιμος να πει "δεν πάει στον διάβολο κι αυτή η Ευρώπη;". Ούτε βέβαια για να ζητήσουμε συγγνώμη, όπως θέλουν οι λιγούρηδες για εξουσία της αντιπολίτευσης, που καμώνονται τώρα ότι αυτοί τα ήξεραν όλα αυτά από πριν, γι' αυτό και ήταν Γιέσμεν από την πρώτη ημέρα των Μνημονίων. Θα πρέπει να τα πούμε για έναν απλούστατο λόγο. Για να γνωρίζει ο λαός ότι είμαστε ανάμεσα σε δύο πολέμους, αυτόν της Συρίας και αυτόν με τις ακραίες νεοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Στον έναν πόλεμο ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε πέρα από το να δείχνουμε έμπρακτα την ανθρωπιά μας. Στον άλλο, σ' αυτόν που συμμετέχουμε επειδή θέλουμε μια Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης, πρέπει να ενισχύσουμε τις διεθνείς μας συμμαχίες με όσους αντιπαλεύουν την πολιτική της λιτότητας και κυρίως να ανακτήσουμε τη στήριξη της κοινωνίας.
Αυτό απαιτεί ενημέρωση του κόσμου και όχι μόνο ανακοινώσεις του Μαξίμου. Κι αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει κινητοποίηση του κόμματος, που πρέπει να είναι συνδιαμορφωτής και όχι απολογητής των κυβερνητικών ενεργειών.
* Ο Κώστας Βρατσάλης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
