Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου*
Μετά από μια επώδυνη ήττα εμφανίζεται ο πειρασμός ότι αν τουλάχιστον δεν μπορούμε να ανατρέψουμε την επώδυνη πραγματικότητα, ας εξωραΐσουμε το όνομά της για να νιώθουμε καλύτερα. Αυτό με έκανε να να σκεφθώ σειρά από απολογητικά κείμενα που προσπαθούν να εξορκίσουν την "επάρατο" λέξη "πραξικόπημα" σχετικά με τον τρόπο που επιβλήθηκε το τρίτο Μνημόνιο και να το παρουσιάσουν σαν "σκληρή διαπραγμάτευση" (ίσως γιατί οι πραξικοπηματίες δεν πέτυχαν όλα τα πιο τρελά τους όνειρα).
Η πραγματικότητα όμως δεν εξωραΐζεται τόσο εύκολα. Ο εκβιασμός που επιβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση με το τραπεζιτικό μπλοκάρισμα δεν θεωρήθηκε πραξικόπημα μόνο από τους ιδεολόγους της Άκρας Αριστεράς, αλλά από κάθε πληροφορημένο Ευρωπαίο δημοκρατικό πολίτη που δεν ανέχεται η ευρωπαϊκή τεχνοκρατία να επιβάλλει καταστροφικά μέτρα και να καταργεί τη λαϊκή κυριαρχία εις όφελος χρεοκοπημένων τραπεζών, με εκβιασμούς που προδίδουν τελείως τις υποσχέσεις "αλληλεγγύης και δημοκρατίας" της ευρωπαϊκής ενοποίησης και που επιβάλλουν στον αδύναμο "εταίρο" μέτρα που δεν θα τολμούσαν να διανοηθούν να προτείνουν στους πολίτες των χωρών τους.
Δεν είναι πραξικόπημα να εξαναγκάζεις μια χώρα να ξεπουλάει τα αεροδρόμια σε μεικτή επιχείρηση δεσπόζοντος "εταίρου" με τον οποίο καθυστερεί, λόγω αποζημιώσεων, η σύναψη συμφώνου ειρήνης;
Δεν είναι πραξικόπημα η επέμβαση σε λεπτομέρειες του ασφαλιστικού, του νόμου για τα πανεπιστήμια, η επέμβαση για να επιβληθούν νομικές διαδικασίες σε ζητήματα που η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρεί της εθνικής και μόνο αρμοδιότητας και που δύσκολα μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι της αρμοδιότητας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή της Εεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας;
Δεν είναι πραξικόπημα η πιεστική επιβολή μέτρων που έχουν αποδείξει την καταστροφικότητά τους για τα τελευταία πέντε χρόνια;
Το να χρησιμοποιήσουμε το θέατρο του "καλού μπάτσου" που επέλεξε ο Ολάντ για να μετονομασθεί σε "διαπραγμάτευση" ο επαίσχυντος εκβιασμός είναι μια ακόμα εξυπηρέτηση δουλικότητας του βιασθέντος θύματος στον αδίστακτο βιαστή του. Ποτέ δεν είναι ευχάριστο να υφίσταται μια χώρα βιασμό, αλλά το να απεμπολεί το δικαίωμά της να ντροπιάσει τον βιαστή της είναι το καινούργιο σκαλοπάτι της συνεργασίας του θύματος με τον θύτη, το καινούργιο σύμπτωμα του "συνδρόμου της Στοκχόλμης" που έχει καταλάβει ένα μέρος της σαστισμένης ελληνικής Αριστεράς.
Μπορεί κανείς να θεωρεί ότι δεν μπορεί να μπλοκάρει την επίθεση του αντιπάλου, ότι δεν υπάρχουν οι "θετικοί συσχετισμοί δυνάμεων", αλλά όταν εξωραΐζει το περιεχόμενο της επίθεσης τότε αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα αντίστασης και αντεπίθεσης των λαϊκών δυνάμεων της χώρας.
* Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος διδάσκει μαθηματικά στο πανεπιστήμιο Παρίσι 7
