Του Τάσου Τρίκκα
Ο Στέφανος Στεφάνου δεν έφυγε. Ο Στέφανος δεν ήταν απ' αυτούς που φεύγουν. Μένει σ' αυτόν τον κόσμο που πάσχισε να τον ομορφύνει και να τον καλοσυνέψει. Που γι' αυτόν ήταν ένα μετερίζι που δεν εγκαταλείπεται. Μένει σ' αυτόν τον υλικό κόσμο, όχι μόνο "στην ψυχή και στην καρδιά μας", όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά στα βαθιά αποτυπώματα και τα ανεξίτηλα ίχνη της συμβολής του, που, μαζί με τη συμβολή των άλλων, των "πολλών" συντρόφων του -εδώ έχει τη θέση του το σχήμα αναφοράς που είχε επιλέξει για τον εαυτό του- στην πορεία του κινήματος της Νεολαίας της Αριστεράς. Αποτυπώματα που αποτελούν μια διαρκή σταθερή παρουσία του ανάμεσα σε αυτούς που αφήνει πίσω του.
Ο Στέφανος δεν έδειχνε το βάρος των χρόνων του, γιατί η άκακη ψυχή του δεν γερνούσε. Για όσους είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά, ήταν το γλυκύ πρόσωπο μιας αγέραστης γενειάς. Ένα από τα πολλά πρόσωπα, θα μας διόρθωνε ο ίδιος. Αλλά δεν θα είχε δίκιο. Ήταν "ένας από τους πολλούς" που μπορούσε να γίνεται μοναδικός. Εσωτερίκευε τα βάσανα της πολυτάραχης ζωής του σε μια συσσώρευση ανθρωπιάς, που ακτινοβολούσε προς τα έξω τη χαρά της δοτικότητας και της συμμετοχής στη συλλογική ζωή και δράση. Ήταν φτιαγμένος από το σπάνιο υλικό του αγνού, άδολου αγωνιστή, που, απαλλαγμένος από κάθε ιδιοτέλεια, δεν ζητάει τίποτα για τον εαυτό του: Το κύρος ανάμεσα στους συνομήλικούς του, η εκτίμηση και ο σεβασμός, ιδίως των νεότερων, δεν βασίζονταν στις περγαμηνές του αγώνα -και η προσφορά του ήταν γραμμένη σε πολλές απ' αυτές (18 χρόνια φυλακής και εξορίας ανάμεσα στα άλλα)- ούτε σε κομματικά οφίκια, που ποτέ δεν επιζήτησε, αλλά στην αγάπη των συναγωνιστών του. Γι' αυτό του πρέπει ο χαρακτηρισμός του γλυκύτατου ανθρώπου με τη φυσική, απροσποίητη ευγένεια, όχι του αγέρωχου σκληρού επαναστάτη - ο Στέφανος ανήκε ανεπίγνωστα στο ρεύμα του "θερμού μαρξισμού" που έχει περιγράψει ο κομμουνιστής "φιλόσοφος της ελπίδας" Ernst Bloch. Που επιμερίζει τη συμμετοχή στην επαναστατική διαδικασία σε "ψυχρή", έλλογη θεώρηση και ανάλυση του συγκεκριμένου εφικτού στόχου, από τη μια, και σε "θερμή", ενσυναίσθητη προσδοκία και διαύγαση των ανοιχτών συνθηκών, που προοικονομούν την κατάσταση του εφικτού, από την άλλη.
Με έντονο το χάρισμα της άνετης και άμεσης επικοινωνίας με τους νέους, ανάμεσα στους οποίους πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ο Στέφανος δεν ήταν για αυτούς ο "καθοδηγητής", αλλά ο φίλος και ισότιμος σύντροφος στους αγώνες τους, στις προσωπικές τους ανησυχίες, στα συναισθηματικά τους "προβλήματα". Έτοιμος να συμπαρασταθεί, να μοιραστεί τα βάσανά τους, να τους στηρίξει στις δοκιμασίες τους. Σ' αυτή τη σχέση του με τους νέους βασίστηκε και η πολύτιμη "δουλειά" του (κατά την ορολογία της "οργάνωσης") στη διαμόρφωση της "αρχιτεκτονικής" του κινήματος της νεολαίας. Η σεμνότητα και η ταπεινοφροσύνη του δεν τον άφησαν να μιλήσει, στην τόσο σημαντική "διαλογική" αυτοβιογραφία του, που έστρωσε στο χαρτί με αγάπη και ευθύνη η Χριστίνα Αλεξοπούλου, για τον προσωπικό του ρόλο στη χάραξη της πολιτικής του κινήματος αυτού. Του "τρίδυμου κινήματος", όπως το αποκάλεσε ο ίδιος, "τονίζοντας την ενότητά του και την κοινή κοιτίδα του, που ήταν οι χώροι των φοιτητικών κινητοποιήσεων, αλλά και την ταυτότητα χρόνου της γέννησής του, τους πρώτους μήνες του 1962".
Το σημείωμα τούτο, σημείωμα αγάπης και τιμής, θα κλείσει με ένα μικρό απόσπασμα από το επίμετρο της Χ. Αλεξοπούλου στο βιβλίο του:
"Νομίζω ότι αν κάτι χαρακτηρίζει την αφήγηση και τη ζωή του Στέφανου, είναι η συνειδητή απόφαση να πράττει σύμφωνα με το ιδανικό του, όποιο κι αν είναι το κόστος γι' αυτό. Όπως χαρακτηριστικά μου είπε ο ίδιος: 'Πρέπει να είσαι έτοιμος να ζήσεις -κι αυτό είναι ίσως πιο δύσκολο- σύμφωνα με το πρότυπό σου, τον πολίτη του κομμουνιστικού αύριο. Δηλαδή, όσο μπορείς, να φέρεσαι έτσι που η ατομική πράξη σου, η συμπεριφορά σου να διαβεβαιώνει τον περίγυρό σου ότι μπορούμε να αλλάξουμε όλοι και από θηρευτές του κέρδους να γίνουμε διάκονοι της αλληλεγγύης'.
