του Κώστα Βρατσάλη*
Ακόμα δεν έχω πληρώσει τη συνδρομή μου στον ΣΥΡΙΖΑ. Και κάθε φορά που πάω στη συνέλευση της οργάνωσης ανησυχώ μη τυχόν και τη ζητήσουν. Μόλις τη γλιτώσω, πάω σ' ένα μπαρ και πίνω δυο ουίσκι που κάνουν 10 ευρώ. Δηλαδή δυο, τρεις φορές η συνδρομή. Αλήθεια, γιατί δεν με ρωτούν; Από τα νιάτα μου θυμάμαι ότι δεν συνέφερε ν' αφήνεις πολλά χρωστούμενα, γιατί δεν τη γλίτωνες στο τέλος. Βέβαια, δεν είχαμε τότε βουλευτές ή δεν είχαμε, έστω, κάποιους λίγους βουλευτές ούτε βέβαια και κομματικές επιχειρήσεις. Τώρα τη βολεύω. Λες να έχει σχέση το ότι τώρα, που έχουμε πολλούς βουλευτές, βολεύομαι κι εγώ με τη συνδρομή;
Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός, ή δεν θα υπάρξει καθόλου έγραψε κάποτε ο Πουλαντζάς. Και παραφράζω με το μικρό μου το μυαλό: το κόμμα ή θα είναι δημοκρατικό, ή θα πεθάνει ως αριστερό κόμμα (και μαζί μ' αυτό και η δημοκρατική προοπτική της χώρας). Θέλουμε κόμμα βουλευτών ή μελών; Γιατί, για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος τι είναι αυτό που έχουμε σήμερα ή, για να είμαι εντελώς ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος τι είναι αυτό που θέλουμε να έχουμε αύριο.
Δέχομαι ότι η ερώτηση αυτή, μπορεί και να μην ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία. Γιατί αυτό που την ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να βγει από την κρίση. Να νιώσει δικαιοσύνη για τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση. Να μη χάσει την αξιοπρέπειά της παρ' όλα όσα αναγκάζεται να δεχθεί. Να ακούσει, γιατί όχι, ότι είναι η πιο πολιτισμένη ευρωπαϊκή κοινωνία στην αντιμετώπιση των προσφύγων και ότι αυτή η συμπεριφορά της θα μείνει στην Ιστορία. Να νιώσει ότι όλοι οι εκπρόσωποί της, όλα τα κόμματα δεν είναι ίδια - δεν είναι π.χ. κόμματα των τριών ευρώ (εφάπαξ άραγε;) + οι κολλητοί των βουλευτών του, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό. Να δει τέλος - αλλά πρώτο στις σημερινές του επιθυμίες- φως στην άκρη του τούνελ.
Αν όμως δεν κάνουμε την ελληνική κοινωνία να την αφορά αυτή η ερώτηση - κόμμα βουλευτών ή μελών;- γιατί μάλλον δεν την αφορά για την ώρα, να είμαστε σίγουροι ότι πολύ σύντομα θα μας γυρίσει την πλάτη (προφανώς, κανείς μας δεν θέλει να της γυρίσουμε εμείς την πλάτη). Θα μας γυρίσει την πλάτη γιατί, λόγω κόπωσης, δεν θα μας θεωρεί ικανούς να τη βγάλουμε απ' την κρίση. Να επιβάλουμε τη Δικαιοσύνη και να προωθήσουμε τη Δημοκρατία. Να την κάνουμε να νιώσει αξιοπρεπής και υπερήφανη. Να την κάνουμε, τέλος, ν' αρχίσει να αισιοδοξεί για το μέλλον της.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει πρώτα απ' όλα τα μέλη του κόμματος να τα πιστέψουν όλα αυτά, όχι μόνο οι βουλευτές. Δεν αρκούν από μόνοι τους κι ας εκτιναχθήκαμε από το 4% στο 34%. Δεν είδαμε πώς το περίπου 34% κατέληξε στο περίπου 4%;
Άρα, τι κόμμα θέλουμε; Επειγόντως, γιατί κανένας δεν θα έχει, πολύ σύντομα, όρεξη να μας περιμένει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε "κόμμα σε αναστολή", όπως πολύ σωστά χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός, στην τελευταία του συνέντευξη, τη Νέα Δημοκρατία. Θέλουμε επειγόντως κόμμα βουλευτών και μελών. Κόμμα μελών και βουλευτών (για να μη θεωρηθεί ότι προτάσσω το ένα εκ των δύο). Και πρέπει να το φτιάξουμε έτσι για τον ίδιο λόγο που θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα πολιτικό σύστημα στη χώρα που θα ενδυναμώνει συνεχώς την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, χέρι - χέρι όμως με διαδικασίες άμεσης Δημοκρατίας. Αυτή τη σχέση θέλουμε για την κοινωνία, αυτή τη σχέση πρέπει να φτιάξουμε μέσα στο κόμμα. Και επείγει να τη φτιάξουμε (γιατί, κακά τα ψέματα, δεν την έχουμε) με τις συνεδριακές διαδικασίες. Το συνέδριο θα πρέπει να γίνει το γρηγορότερο δυνατό, γιατί όσο καθυστερεί, η ζυγαριά που ζυγίζει μέλη ή βουλευτές θα γέρνει προς το δεξιό ζύγι, μαζί με την κοινωνία που θα στρίβει κι αυτή, λόγω κούρασης, προς τα δεξιά. Απηύδησε έτσι κι αλλιώς με το συνέδριο του Καραγκιόζη, γιατί περί αυτού πρόκειται με το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Ας απευθυνθούμε σ' αυτήν, την ελληνική κοινωνία, για να της δείξουμε με τον πιο καθαρό τρόπο ότι εμείς σ' αυτή στηριζόμαστε, απ' αυτήν αντλούμε τη δύναμή μας. Eίμαστε κυβέρνηση της Αριστεράς επειδή ακριβώς δεν θέλουμε να έχουμε μόνο κόμμα βουλευτών αλλά και μελών.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, μετά από εμάς είναι ο τοίχος, δεν υπάρχει πιο αριστερά. Η άλλη Αριστερά, το ξανάγραψα, δεν είναι για τα επίγεια. Εμάς διάλεξε η Ιστορία γι' αυτά, μέσα σε μια απίστευτα δύσκολη διεθνή συγκυρία, και θα πρέπει να αποδείξουμε στην κοινωνία ότι η Αριστερά είναι για τα δύσκολα. Αυτό όμως αναγκαστικά περνάει με το να το αποδείξουμε κατ' αρχάς μέσα στο ίδιο μας το κόμμα γιατί δεν είμαστε "κόμμα σε αναμονή". Έτσι δεν είναι;
* Ο Κώστας Βρατσάλης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
