Της Τζίνας Πολίτη
Αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε ο βιαιοπαθής λόγος του Αλέκου Αλαβάνου, προέδρου του Σχεδίου Β, στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ. Προκειμένου η χώρα να απαλλαγεί από την «πιο μαύρη παρένθεση προδοσίας και όνειδους στην ιστορία της Αριστεράς», ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε την υιοθέτηση του λιντσαρίσματος ως μέσου εξευτελισμού και εκδίωξης του πολιτικού του αντιπάλου: «Αυτή η κυβέρνηση πρέπει κατεπειγόντως να φύγει. Όχι μόνο να φύγει. Να φύγει με πίσσα και πούπουλα», είπε καταχειροκροτούμενος. Θεωρώ ότι η ευφάνταστη αυτή εικόνα εκδίκησης προσβάλλει βαθύτατα το πολιτικό ήθος της Αριστεράς: διεγείρει στον ψυχισμό των δυσαρεστημένων πολιτών τα πιο ευτελή πάθη και μετατρέπει το συλλογικό υποκείμενο της Αριστεράς σε ξέφρενο όχλο.
Το πώς αναδύθηκε από το ασυνείδητο του Αλ. Αλαβάνου το λιντσάρισμα ως ευφάνταστη μέθοδος τιμωρίας, άνευ δίκης, του αντιπάλου του Αλέξη Τσίπρα, είναι θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει τους ψυχαναλυτές ή και τους ιστορικούς που κάποτε θα ασχοληθούν σοβαρά με την τραυματική ιστορία και τα πεπραγμένα του άλλοτε Συνασπισμού και νυν διασπασμένου εις τα εξ ων συνετέθη ΣΥΡΙΖΑ. Γεγονός είναι ότι τη «διαπόμπευση» γλύτωσε ο πρώην αν. υπουργός κ. Γ. Πανούσης, τον οποίο είχε επιλέξει ως εκλεκτό υποψήφιο νομάρχη Αττικής επί προεδρίας του ο κ. Αλ. Αλαβάνος.
Γιατί όμως μόνο η 2η κυβέρνηση της Αριστεράς και όχι και η πρώτη «πίσσα και πούπουλα»; Δεν διαπραγματευόταν και αυτή με τους δανειστές και τους κεφαλαιοκράτες για μερικά ψίχουλα αντί να τους κλείσει την πόρτα στα μούτρα; Δεν υποκλινόταν δουλοπρεπώς ο τότε υπουργός Λαφαζάνης μπροστά στον πανίσχυρο πρόεδρο Πούτιν και δεν υπέγραφε ανισομερείς συμβάσεις με τους Ρώσους μεγαλοτραπεζίτες και πλουτοκράτες για μεγαλειώδεις αγωγούς, όπου ο κάματος και ο ιδρώτας των Ελλήνων εργατών θα ανταλλασσόταν με μυθικά για τους εργοδότες κέρδη;
Κι επιτέλους! Θα μας πουν κάποτε αναλυτικά ποιο είναι το πρόγραμμά τους; Πώς θα κυβερνήσουν, αφού πρώτα εξοντώσουν τους προδότες με πίσσα και πούπουλα; Πώς θα γίνει η μετάβαση στον σοσιαλισμό σε μια χώρα; Ποια θα είναι η κλίμακα των μισθών; Με τη δραχμή; Με το ευρώ; Και ποιες οι συντάξεις; Τι θα γίνει με τις αγορές; Με τις προσφυγικές ροές; Με τους φόρους; Με τις επενδύσεις; Με τις εισαγωγές; Με τα φάρμακα, με την ανεργία, με τις τράπεζες, με τις καταθέσεις, με την Ε.Ε.; Μέσα ή έξω; Ή και μέσα και έξω; Τίποτα δεν γνωρίζουμε! Μόνο εξαγγελίες επαναστατικής γυμναστικής και λογύδρια ακούμε. Δεν λέω, αυτό κρατάει σε καλή φόρμα τους, μεσήλικες και άνω, πρώην συντρόφους και συντρόφισσες. Αλλά αρκεί;
Νομίζω πως κάποτε πρέπει να σοβαρευτούμε. Αντί να κοιταζόμαστε ναρκισσιστικά στον καθρέφτη της ριζοσπαστικής Αριστεράς (τουλάχιστον το ΚΚΕ δεν ποζάρει σε καθρέφτες), καλό θα είναι να δούμε κατάματα την πραγματικά. Έχει προ πολλού ξεπεράσει όλα τα παλιοκαιρίτικα συστήματα και σχήματα στα οποία η Αριστερά μένει εγκλωβισμένη. Αν δεν την ερμηνεύσουμε, αν δεν αναπτύξουμε νέα στρατηγική και νέες τακτικές, αν δεν αναμετρηθούμε ενεργά με αυτήν, αν δεν «λερώσουμε» τα χέρια μας, δεν πρόκειται ποτέ να την αλλάξουμε. Αυτό απαιτεί σήμερα από τον καθένα και την καθεμιά μας η αριστερή πολιτική πράξη. Και προς θεού, όχι «πίσσα και πούπουλα». Ελικόπτερο, ναι, εκτελεστικό απόσπασμα, ναι, αλλά μεθόδους Κου Κλουξ Κλαν του Αμερικανικού Νότου, ΟΧΙ!
