Του Θάνου Παπαδόπουλου
Για να περάσει η Αριστερά στον 21ο αιώνα, από τον Μεσοπόλεμο όπου έχει βαλτώσει, πρέπει να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, δηλαδή την Ιστορία. Πρέπει να αναγνωρίσει τα μεγάλα γεγονότα που έχουν μεσολαβήσει από τότε και έχουν αλλάξει τον κόσμο:
1) Το παγκόσμιο χωριό και η παγκόσμια αγορά, δηλαδή η παγκοσμιοποίηση, είναι πραγματικότητα μη αναστρέψιμη. Οι τιμές των προϊόντων, από το πετρέλαιο και τον χρυσό μέχρι τη σόγια και το κρέας, διαμορφώνονται στην παγκόσμια αγορά. Οι τεχνολογίες των επικοινωνιών και των μεταφορών κάνουν δυνατή τη διακίνηση δισεκατομμυρίων ευρώ, δολαρίων κ.λπ., και εκατομμυριών τόνων τροφίμων, πρώτων υλών, βιομηχανικών προϊόντων, ακόμη και... σκουπιδιών! Παράδειγμα, οι "δρόμοι του μεταξιού". Οι μεγάλες δυνάμεις -ΗΠΑ, Κίνα, Ε.Ε., Ρωσία κ.λπ.- επιδιώκουν να καταπραΰνουν τις αντιθέσεις τους για να μην διαταραχθούν οι αγορές.
2) Η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πια, κατέρρευσε πριν από 25 χρόνια. Κατέρρευσε επειδή δεν ήταν σοσιαλισμός. Σοσιαλισμός είναι ένα καθεστώς με ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Ευαγγελίζεται τον μαρασμό και την κατάργηση του κράτους. Οι σοβιετικές και οι λαϊκές Δημοκρατίες είχαν πάρει εξ αρχής λάθος δρόμο. Το "παλλαϊκό κράτος" του Στάλιν δεν ήταν σοσιαλισμός, ήταν αντεπανάσταση στον σοσιαλισμό, ήταν απλώς κρατικός καπιταλισμός, χωρίς αγορά. Ασιατικός, βάρβαρος και αιμοχαρής. Η Ρωσία, η Κίνα, το Βιετνάμ κ.λπ. έχουν ήδη εγκαταλείψει αυτό το μοντέλο και έχουν προσχωρήσει στο μοντέλο του ημικρατικού καπιταλισμού με αγορά. (Η Κίνα και το Βιετνάμ έχουν τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στον πλανήτη χάρη στις άμεσες ξένες επεδύσεις και την τεχνολογία.)
3) Η Ευρώπη ήταν παρούσα τόσο στην Επανάσταση του '21 όσο και στην ίδρυση του ελληνικού κράτους. Εξάλλου και η ιδέα του εθνικού κράτους είναι κατ' εξοχήν ευρωπαϊκή ιδέα. Η Ευρώπη μάς προίκισε τόσο με κυβερνήτη και βασιλιάδες όσο και με κόμματα. Η εξάρτηση της χώρας από τις μεγάλες δυνάμεις είναι η άλλη όψη -η "βρόμικη"- της προστασίας που μας παρείχαν απέναντι στην απειλή του σουλτάνου. Τέλος, ακόμη και η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία είναι ευρωπαική εφεύρεση, όπως και η Αριστερά, που εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα.
4) Αρχές φιλελεύθερου καπιταλισμού εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα μόνο την περίοδο του Ελ. Βενιζέλου. Αλλά και αυτή η περίοδος διακοπτόταν συνεχώς από τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, τον διχασμό, τη Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή και μέσα από στρατιωτικά κινήματα, πραξικοπήματα και δικτατορίες, έως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά τον εμφύλιο οι κυβερνήσεις, προσπαθώντας να ελέγχουν μέσω του κράτους κάθε πολιτική, οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα, δημιούργησαν έναν ιδιόμορφο ημικρατικό καπιταλισμό. Το 60% της οικονομικής δραστηριότητας εξαρτάται ακόμη άμεσα από το κράτος και το υπόλοιπο έμμεσα.
5) Η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε. και το ευρώ έφερε στη χώρα μέσα σε 40 χρόνια 900 δισ. ευρώ ξένα χρήματα: 500 δισ. ευρώ δανεικά και 400 δισ. ευρώ από τα προγράμματα της Ευρώπης (ΚΑΠ, Πλαίσια Στήριξης, Κοινωνικά Ταμεία κ.λπ.). Οι κολοσσιαίοι αυτοί πόροι έπρεπε να κάνουν την Ελλάδα πρότυπο ανάπτυξης. Αντί γι' αυτό, ώθησαν τις διάφορες κοινωνικές τάξεις και ομάδες που συνδέονται με το κράτος να λεηλατήσουν και να ιδιοποιηθούν αυτόν τον θησαυρό μετατρέποντάς τον σε σπίτια, πισίνες, κότερα, πολυτέλεια, καταθέσεις κ.λπ. Οι κοινωνικές τάξεις και οι ομάδες που πήραν μέρος στο μεγάλο φαγοπότι είναι: εργολάβοι, βιομήχανοι, έμποροι, βιοτέχνες, αγρότες, γιατροί, μηχανικοί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, εκτελωνιστές, υπάλληλοι κρατικών τραπεζών, ΔΕΚΟ, πολιτικοί, συνδικαλιστές, εκδότες, υπάλληλοι του Δημοσίου κ.ά. Παράδειγμα: το 1980 είχαμε 400.000 υπαλλήλους που πληρώνονταν από το Δημόσιο, ενώ το 2010 είχαν φτάσει τους 1.135.000. Την ίδια περίοδο το δημόσιο χρέος ανέβηκε από 29% του ΑΕΠ σε 129,6% του ΑΕΠ!
Συμπέρασμα: Το κρατικό χρέος έφερε την κρίση και η κρίση τα Μνημόνια. Το αντίθετο είναι πολιτικάντικο ψέμα. Για να γλιτώσουμε από τα Μνημόνια ένας δρόμος μονάχα υπάρχει: να βγούμε από την κρίση, να βγούμε από την ύφεση και να μπούμε στην ανάπτυξη.
6) Η Αριστερά σήμερα έχει ένα μόνο καθήκον: να βγάλει τη χώρα από την κρίση με τη βοήθεια της Ευρώπης που μας παρέχει πόρους, τεχνολογία και θεσμούς. Χρέος της Αριστεράς, λοιπόν, είναι να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις του Μνημονίου -και ακόμη περισσότερες- για να βγούμε από την ύφεση και να περάσουμε στην ανάπτυξη. Μέσα στην ανάπτυξη και στον πλούτο οι κοινωνίες δημιουργούν τις συνθήκες για την εφαρμογή σοσιαλιστικών πολιτικών. Σ' αυτό συμφωνούν τόσο ο Μαρξ όσο και ο Λένιν και ο Γκράμσι.
