ΤΟΥ ΤΑΚΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*
Η είδηση που έδωσε προχθές στη δημοσιότητα η WADA, για το "μαζικό" ντόπιγκ από το ρωσικό κράτος, δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Έχει προηγηθεί όλα αυτά τα χρόνια τόσο η αποκάλυψη για "μαζικό" ντόπινγκ από την πρώην Ανατολική Γερμανία όσο και η κατά μόνας χρήση απαγορευμένων ουσιών από Αμερικανούς πρωταθλητές και πρωταθλήτριες.
Στο θέμα αυτό ούτε η Ελλάδα πάει πίσω. Αντίθετα, θα έλεγα πως ήταν πρωτοπόρα για μια περίοδο σημαντική, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Είναι γενικά διαπιστωμένο πως όπου υπάρχει κρατικός αθλητισμός, υπάρχει και κρατικοποιημένο ντόπινγκ!
Βέβαια, οι αθλητές και αθλήτριες δεν χρειάζεται να είναι σε ειδικό κρατικό πρόγραμμα, φαρμακολογικής προετοιμασίας, όπως γινόταν π.χ. στην πρώην Ανατολική Γερμανία. Γιατί και στις ΗΠΑ οι αθλητές υψηλού πρωταθλητισμού ήσαν σε ειδικά προγράμματα φαρμακολογικής προετοιμασίας, αλλά από ειδικά ιδιωτικά εργαστήρια, με τη στήριξη (και γνώση) προπονητών, παραγόντων, ίσως και αθλητικών αξιωματούχων.
Εκείνο που έχει περισσότερη σημασία είναι να αποφασίσουν και να αποφασίσουμε τελικά τι είδους αθλητισμό θέλουμε και προπαντός να σταματήσει ο στρουθοκαμηλισμός και η υποκρισία αθλητικών ομοσπονδιών και του ίδιου του κράτους.
Μην ξεχνάμε πως πίσω από τον λεγόμενο "πόλεμο ενάντια στο ντόπινγκ", κρύβονται και συμφέροντα εταιρειών που διαφημίζονται από τους πρωταθλητές και έχουν συμφέρον αυτές οι εταιρείες να διαθέτουν πρωταθλητές "καθαρούς" με τη δική τους φίρμα.
Ωστόσο, "τα όρια μεταξύ επιτρεπτού και απαγορευμένου είναι δυσδιάκριτα" (βλ. "Doping, Μεταξύ Επιτρεπτού και Απαγορευμένου", εκδ. Ποντίκι, Αθήνα 2004) αφού το σύστημα ελέγχου εξουσιάζεται από μία κλειστή ομάδα ειδικών και μη ειδικών, που διαχειρίζονται ετησίως δισεκατομμύρια δολάρια.
Για να έλθουμε στα δικά μας.
Αναφέρει το Ελληνικό Σύνταγμα ότι ο αθλητισμός τελεί υπό την εποπτεία του κράτους. Σωστά. Σε τι συνίσταται όμως αυτή; Πού και πώς οριοθετείται; Οι απαντήσεις εξαρτώνται από την ιδεολογική τοποθέτηση καθενός αλλά και από την ασκούμενη πολιτική σε όλα τα επίπεδα.
Η εμπειρία μας, δείχνει ότι το ντόπινγκ προάγεται σε κάθε επίπεδο του πρωταθλητισμού και κυρίως όπου υπάρχουν πρόσθετα κοινωνικο-οικονομικά κίνητρα και όφελος για κάθε πρωταθλητή ή πρωταθλήτρια. Γιατί, για να τρέξεις π.χ. σε έναν λαϊκό αγώνα δρόμου δεν χρειάζεται να έχεις προηγουμένως "φαρμακωθεί". Το να επιδιώκεις όμως να κερδίσεις διάκριση σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα, που θα σου δώσει την πρόσθετη ευκαιρία να εισέλθεις σε μια σχολή ΑΕΙ, σίγουρα μπορεί και να σε παρακινήσει σε χρήση φαρμακολογικών ουσιών. Φυσικά και δεν είναι υπερβολή το ότι έχουν διαπιστωθεί κρούσματα "ντοπαρισμένων" μαθητών-αθλητών και στη χώρα μας.
Επομένως, το ζητούμενο είναι πώς οργανώνουμε αυτό το αθλητικό σύστημα ως κυβέρνηση της Αριστεράς που πρέπει να διαθέτει διαφορετικό όραμα από τις μέχρι τώρα αστικές κυβερνήσεις. Το ντόπινγκ ωστόσο δεν αποτελεί "παθογένεια" μόνο του αθλητικού συστήματος. Προβάλλει ως πρακτική και σε διάφορες ομάδες ανθρώπων που συνδυάζουν την "κουλτούρα" του σώματος με την κοινωνική τους καταξίωση, αποτελώντας έτσι σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα που η Αριστερά επιβάλλεται να αντιμετωπίσει.
* Ο Τάκης Γεωργακόπουλος είναι γιατρός, διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Αθήνας, υπεύθυνος Αθλητισμού ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας.
