ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΤΟΚΑ
Χρόνια πίσω, στο μακρινό 1992, τον καιρό της αθώωσης του Ανδρέα Παπανδρέου από το Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και της εθνικιστικής υστερίας για το όνομα της Μακεδονίας, ο μικρός μας τόπος είχε γεμίσει τέρατα. Ο ρατσισμός, ο σοβινισμός και η ξενοφοβία, ο αχαλίνωτος λαϊκισμός, ο αυριανισμός. Ήταν τότε οι νύχτες γκαστρωμένες, καθώς το έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης, και όταν ήρθαν τα γεννητούρια γέμισε ο κόσμος τέρατα. Από τη μια ο Σαμαράς, υπουργός Εξωτερικών και υπονομευτής της κυβέρνησής του, κι από την άλλη ο Ανδρέας, επίδοξος εκ νέου πρωθυπουργός, δηλητηρίαζαν βαριά το πολιτικό κλίμα. Κάπου εκεί έσκασε κι η ιστορία της "γενοκτονίας των Ποντίων".
Ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με συντριπτικά ποσοστά. Η Νέα Δημοκρατία διασπάστηκε, ο Συνασπισμός δεν μπήκε στη Βουλή. Τότε κυριάρχησε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Ελλάδας - Κύπρου, αποφασίστηκε το εμπάργκο στη FΥROM, καθιερώθηκε η Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Με μόνη "παραφωνία" τη στάση της εξωκοινοβουλευτικής τότε Ανανεωτικής Αριστεράς, του Συνασπισμού δηλαδή, της ΑΚΟΑ και κάποιων ακόμη αριστερών ομάδων.
Αντιπαραπροχθές, μετά τις τρεις τα ξημερώματα, την ώρα που πάνε για ύπνο τα φαντάσματα, ο υπουργός Παιδείας εξωθήθηκε από γνωστό τηλεστάρ να επαναλάβει παλιές ενστάσεις για τη "γενοκτονία των Ποντίων". Και τότε, παρ' όλη τη δήλωση σεβασμού στην κοινοβουλευτική τάξη από μέρους του υπουργού, άνοιξαν οι ασκοί των ανέμων. Και βρεθήκαμε σε σκηνικό 1992-1994. Με πρωταγωνιστές τον Σαμαρά (να μιλάει τώρα από τα στόματα των τεσσάρων ανταγωνιστών για την αρχηγία της Ν.Δ.) και το φάντασμα του Ανδρέα (να ζωντανεύει στις κραυγές των επίδοξων διαδόχων της κυρίας Γεννηματά, με τον Ανδρέα Λοβέρδο να κρατάει το ίσο). Ο παλιός σαπισμένος λαϊκισμός αυτοπροσώπως, με σάρκα και οστά.
Όλα αυτά τα άκρως επικίνδυνα, ελπίζω, θα κουβεντιαστούν. Με επιχειρήματα και αναφορές στην ιστορία και στη θεωρία. Επιτρέψτε μου, όμως, να περιοριστώ εδώ στα λίγα που εκστόμισε ο κ. Λοβέρδος στη Βουλή.
Ανάμεσα στα ανεκδιήγητα που ξέφυγαν από τον φράχτη των δοντιών του, κι αφού ζήτησε να αποκηρύξει η Βουλή με ψηφοφορία τον αιρετικό Νίκο Φίλη, αναφέρθηκε και στους συναδέλφους του πανεπιστημιακούς και ερευνητές. Μεταφέρω τα λόγια του: "Τα σκέρτσα ορισμένων επιστημόνων που ή χατίρια κάνουν ή λένε, εν πάση περιπτώσει, τις απόψεις τους από τα σαλόνια τους, αλλά δημιουργούν πάρα πολλά προβλήματα και ταπεινώσεις, δεν τα παρακολουθεί η πολιτική [...]. Όταν τα παρακολουθήσει -ειδικά σε τέτοιο θέμα- και έρθει σε αντίθεση με τη Βουλή των Ελλήνων, με την ομοφωνία της -αν όχι με τη συντριπτική της πλειοψηφία- η Βουλή πρέπει να πάρει θέση. Και η θέση που πρέπει να πάρει είναι να αποδοκιμαστεί και με ψηφοφορία ο υπουργός Παιδείας. Είναι απαράδεκτος σε αυτά που έκανε! Αν έχει δικές του απόψεις, να τις λέει στους φίλους του και όχι σε μία εκπομπή που τον βλέπουν εκατοντάδες χιλιάδες και θεωρείται από κάποιους ότι εκφράζει την κυβέρνηση".
Τον πήρε ο οίστρος στο μικρόφωνο και ξύπνησε η νιότη μέσα του. Τα φαντάσματα που έβγαλαν τα κόκκινα και φόρεσαν τα πράσινα. Μας δήλωσε, λοιπόν, ο κύριος Λοβέρδος ότι η ελευθερία της σκέψης και του επιστημονικού στοχασμού είναι σκέρτσο, που δημιουργεί προβλήματα στην πολιτική. Κι ότι για την "αλήθεια" οφείλει να αποφασίζει η εξουσία. Κι ότι για την Ιστορία αποφασίζει η Βουλή. Δεν θέλω να πολυλογήσω ούτε κόπτομαι για το τι λέει ο συγκεκριμένος άνθρωπος.
Τέτοιες κραυγές μάς γυρίζουν στον δηλητηριώδη κόσμο των αρχών της δεκαετίας του ενενήντα. Στρώνοντας με σημαιάκια και χαρτοπόλεμο τον δρόμο του εθνικισμού, της ακροδεξιάς, του λαϊκισμού, των νεοναζί. Μπροστά σε τούτα όλα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται δειλός, μοιραίος κι άβουλος αντάμα, προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα.
ΥΓ.: Δυστυχώς, στον καβγά παρενέβησαν και διάφοροι συριζαίοι πρόκριτοι. Αγουροξυπνημένοι μέσα στη μαύρη νύχτα, είδαν με τα μάτια τους ζωντανεμένο το φάντασμα του "επιστημονικού σοσιαλισμού". Και βγήκαν στα τηλεμπαλκόνια κραυγάζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταλήξει σε θέσεις για το ιστορικό πρόβλημα κι ότι, όντως, πρόκειται για γενοκτονία. Η ιδεολογική χρήση της αγραμματοσύνης και της κοινοτοπίας στην υπηρεσία της μαύρης αντίδρασης. Και η κυβέρνηση βλέπει τα πράγματα να γίνονται, έχοντας χάσει τη μιλιά της.
