Του Στάθη Λουκά
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα, στην Ιταλία και στην Ελλάδα -έστω σε διαφορετικά επίπεδα βαρύτητας-, σε πολιτικούς χώρους της ευρύτερης Αριστεράς, με σπρώχνουν σε ορισμένες σκέψεις γύρω από την πασίγνωστη τοποθέτηση του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ για το πολιτικό θέμα γνωστό ως «Questione Morale (Ηθικό Ζήτημα)».
Πρόκειται για μια αξιακά ουσιαστική πολιτική ενέργεια που δεν έχει καμιά σχέση με την ηθικολογία και τη χρησιμοποίηση της Δικαιοσύνης για τη λύση πολιτικών προβλημάτων.
Η προσέγγιση του Μπερλινγκουέρ αφορά όλες τις βασικές πλευρές της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας και αγκαλιάζει τα γενικά και ειδικά συμφέροντα των πολιτών, όλων των πολιτών ενός έθνους.
Πρόκειται για ένα κεντρικό θέμα:
α. Από τη μια μεριά, για την ανασύσταση και ανασυγκρότηση της Δημοκρατίας, που σήμερα όλο και περισσότερο υπονομεύεται και επηρεάζεται στη λειτουργία της από τη διαφθορά και τον επερχόμενο νεοφιλελευθερισμό.
β. Από την άλλη μεριά, φέρνει στην επιφάνεια τη δύσκολη και κρίσιμη αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης της πολιτικής.
Εκφράζει η περίσκεψη αυτή του Μπερλινγκουέρ μια μεγάλη αξιακά ιδέα για την πολιτική, μια πολιτική προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος. Που, όμως, για να επιτύχει σ' αυτόν τον προορισμό της πρέπει να είναι προικισμένη με πολιτισμική αυτονομία. Τέτοια που να την κάνει ικανή να προσανατολίσει τις αλλαγές και να διακυβερνήσει τις διαδικασίες. Ακριβώς γι' αυτό τον λόγο και σε ατομικό επίπεδο -και πολύ περισσότερο σε εποχές ιστορικής καμπής- δεν πρέπει να αντικρίζεται η πολιτική σαν ευκαιρία επιδίωξης προσωπικών φιλοδοξιών αλλά σαν μια κατάλληλη διάσταση και στιγμή προσφοράς και εξυπηρέτησης στις διαδικασίες δόμησης και διακυβέρνησης των αλλαγών του γενικού συμφέροντος.
Ένα από τα κομβικά σημεία της περίσκεψης του Μπερλινγκουέρ, που στοχεύει και σήμερα ακόμη ένα τεράστιο πρόβλημα.
