Του Βασίλη Μαλιώτη
Η φορολογία των νομικών προσώπων απασχολεί έντονα τους Έλληνες και ξένους επιχειρηματίες. Τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι, στα διάφορα πάνελ ζητούν τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, χωρίς να κάνουν καμία διάκριση μεταξύ της επιχειρηματικότητας στις υφιστάμενες επιχειρήσεις και της επιχειρηματικότητας για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων και μεταξύ της φορολογίας του νομικού προσώπου και της φορολογίας των μετόχων (μερισμάτων). Γιατί άλλο το ζήτημα της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας στις υφιστάμενες εμπορικές ή παραγωγικές, διαφόρων μεγεθών, επιχειρήσεις με παλιές εγκαταστάσεις και άλλο το ζήτημα της ενίσχυσης της καινοτόμου επιχειρηματικότητας με τη χρησιμοποίηση των διάφορων τεχνολογικών και επιστημονικών ανακαλύψεων. Όπως είναι άλλο το ζήτημα της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας στις εμπορικές επιχειρήσεις, ιδίως όταν αυτές είναι πολυεθνικές, και στις παραγωγικές επιχειρήσεις, αδιάφορα αν είναι πολυεθνικές ή όχι, όπως και μεταξύ των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ιδίως στους τομείς της υψηλής τεχνολογίας και της μεταποίησης στον γενικότερο τομέα της τεχνολογίας, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας, και των μεγάλων επιχειρήσεων που είναι μόνες και εκείνων που είναι όμιλοι. Όσοι ζητούν στα τηλεπαράθυρα τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων έχουν κατά νου τη μείωση της φορολογίας των μερισμάτων, ζητούν δηλαδή, τη μείωση της φορολογίας του εισοδήματος που θα καταλήξει στις τράπεζες κυρίως του εξωτερικού και όχι του εισοδήματος για την ενίσχυση της επιχείρησης με αυτοχρηματοδότηση. Κάποιοι, για να στηρίξουν την άποψή τους αυτή, υποστηρίζουν ότι δεν έρχονται επενδύσεις στην Ελλάδα λόγω του φορολογικού ανταγωνισμού με χαμηλούς συντελεστές της Βουλγαρίας. Δεν θα σχολιάσω αυτή την προπαγανδιστική άποψη.
Έτσι, γίνεται κοινώς αντιληπτό ότι αξιολογικά κριτήρια για τον προσδιορισμό του συστήματος φορολογίας των κερδών των νομικών προσώπων είναι: α) οι αρχές του Συντάγματος, β) η παραγωγική ανασυγκρότηση και αναδιάρθρωση κατά τομείς της οικονομίας, των οικονομικών μονάδων, για την ισόρροπη ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, γ) η μη διανομή κερδών ως μέσου αυτοχρηματοδότησης των επιχειρήσεων, δ) το πλήθος των θυγατρικών εταιρειών και το μέγεθος των κερδών αυτών που έχουν μητέρα με έδρα εντός της ΕΟΚ, τα μερίσματα των οποίων προς τις μητρικές εταιρείες απαλλάσσονται του φόρου, και ε) το πλήθος των θυγατρικών εταιρειών και το μέγεθος των κερδών αυτών, που δραστηριοποιούνται εντός της ΕΟΚ και έχουν μητέρα στην Ελλάδα, τα μερίσματα των οποίων προς την Ελλάδα απαλλάσσονται του φόρου. Είναι προφανές ότι, το με στοιχείο β' κριτήριο απαιτεί κατάλληλο νόμο φορολογικών κινήτρων, με φορολογικές απαλλαγές, εκπτώσεις και επιδοτήσεις.
Οι δανειστές - εταίροι μας επιζητούν τα παραγόμενα στην χώρα μας κέρδη από τις θυγατρικές των εταιρειών τους, να φορολογούνται όσο το δυνατόν λιγότερο στην Ελλάδα, λόγω της απαλλαγής των μερισμάτων προς τις χώρες τους. Και επεμβαίνουν, αν όσα λέγονται ισχύουν, και στην έμμεση φορολογία, επιδιώκοντας τη γενικευμένη απόλυτη φτωχοποίηση των πολιτών, που οδηγεί στην ελαχιστοποίηση της ζήτησης - κατανάλωσης, με επακόλουθο τη μη πραγματοποίηση νέων επενδύσεων και την εξαφάνιση ή συρρίκνωση των υφισταμένων, χωρίς να έχουν άμεσο όφελος. Έτσι ανακύπτει το ερώτημα αν ο απώτερος σκοπός τους είναι η απόκτηση πέραν της δημόσιας περιουσίας και της ατομικής ακίνητης περιουσίας των πολιτών.
