Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου*
Επανέρχομαι στο κρίσιμο, κατά την άποψή μου, ζήτημα των επιτροπών της Βουλής. Οι επιτροπές αυτές είναι από τα βασικά όπλα που έχουμε, αν θέλουμε να μην υποταχθούμε τελείως (αν και με "εμπροσθοβαρές πρόσημο") στη μνημονιακή λογική.
Χρειάζεται να δούμε τι σημαίνουν η κάθε μία στον αγώνα αντίστασης του λαού μας.
Η Επιτροπή για τις γερμανικές αποζημιώσεις βάζει το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στη φαρέτρα οποιασδήποτε διαπραγματευτικής κίνησης· έχει επίσης σημασία για την ιστορική μνήμη και την αξιοπρέπεια του λαού μας.
Βέβαια, δεν θα αναγκάσει εύκολα την Γερμανία να πληρώσει, αλλά θα αποδομήσει στα μάτια των Ευρωπαίων, ακόμα και των Γερμανών, την εικόνα της γενναιόδωρης Γερμανίας και της αχάριστης Ελλάδας. Κι αυτό το θέμα είναι κάτι στο οποίο η Γερμανία δεν μπορεί να προτάξει ευρωπαϊκές συμφωνίες ή αποφάσεις του συνταγματικού δικαστηρίου της.
Η Επιτροπή αλήθειας του χρέους, που μπορεί να βγάλει τα δύο τρίτα του επονείδιστα, επαχθή και μη βιώσιμα, δεν μπορεί να κάνει από μόνη της όλους τους "εταίρους" να αποδεχθούν διαγραφή του χρέους, αλλά μπορεί σίγουρα να δώσει όπλα για τους διεθνείς οργανισμούς και ιδίως να αποδομήσει τη νομιμότητα του χρέους.
Βέβαια, η δύναμη και η κακόβουλη διάθεση των "θεσμών" και της γερμανικής κυβέρνησης δεν θα εξαφανιστούν με τη δημοσίευση του πορίσματος, αλλά στην Ιστορία βλέπουμε ότι μεσοπρόθεσμα δεν είναι η δύναμη μόνη που αποφασίζει, αλλά μια συνιστώσα της "δύναμης", του "νόμου" και της "δόξας" και τα πορίσματα μπορούν να έχουν αποτελέσματα τόσο στη "δόξα" όσο και στην ερμηνεία του "νόμου".
Είναι απλοποιητικό να νομίζουμε ότι η "δύναμη" αποφασίζει μόνη της στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες (και όχι μόνο σε αυτές), γιατί, αν αυτό ίσχυε, δεν θα καταλαβαίναμε γιατί έχουν παρεμποδιστεί εδώ και δεκαετίες οι προσπάθειες για ένα υπερατλαντικό σύμφωνο απόλυτης απελευθέρωσης και προστασίας των δράσεων των πολυεθνικών. Μόλις οι λεπτομέρειές τους γίνονται γνωστές, οι μισές κυβερνήσεις κάνουν σε κάποιον βαθμό πίσω από τον φόβο της "δόξας", δηλαδή της κοινής γνώμης.
Αν η Επιτροπή αλήθειας του χρέους δεν μπορεί από μόνη της να το καταργήσει, θα μπορούσε όμως εύκολα να το απονομιμοποιήσει.
Τέλος, οι επιτροπές για το πώς μπήκαμε στα Μνημόνια και για τις διάφορες ιστορίες διεθνούς και ντόπιας διαφθοράς μπορούν να αποδομήσουν το "μαζί τα φάγαμε" και να φρενάρουν την ταχύτητα των ιδιωτικοποιήσεων.
Συμπερασματικά, η συνέχιση της λειτουργίας των επιτροπών αυτών και η ολοκλήρωση του έργου τους είναι εκ των ων ουκ άνευ αν θέλουμε να πιέσουμε προς διάφορες κατευθύνσεις χωρίς να παραδώσουμε κάποια από τα σημαντικότερα όπλα μας.
* Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Παρίσι 7, πρώην μέλος της αυτοδιαλυθείσας οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ Παρισιού.
