Το τελευταίο τρίμηνο, αποτέλεσε δίχως καμία αμφιβολία μια περίοδο έντονων διεργασιών εντός της Αριστεράς, εντός του χώρου του κινήματος εντός της ίδιας της κοινωνικής πλειοψηφίας η οποία πέντε χρόνια πρωταγωνίστησε κατά των Μνημονίων και το βράδυ της 13ης Ιουλίου ήρθε αντιμέτωπη με έναν ωμό εκβιασμό. Αυτόν του οικονομικού στραγγαλισμού ή της εφαρμογής ενός ακόμα Μνημονίου, ενός ακόμα προγράμματος που ως δομικό του στοιχείο έχει τη λιτότητα και τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις. Ο εκβιασμός αυτός, το οικονομικό πραξικόπημα με το οποίο οι ευρωπαϊκές ελίτ επιχείρησαν να επαναφέρουν την «νεοφιλελεύθερη τάξη» στην Ελλάδα προκάλεσε μια σειρά γεγονότων τα οποία είναι λίγο έως πολύ γνωστά και οδήγησαν κυρίαρχα στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τις πρόωρες εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη.
Η διάσπαση, το σχέδιο, η εργατική τάξη
Η διάσπαση για ένα κόμμα της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι μια προωθητική διαδικασία, ιδιαίτερα όταν αυτή λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο μεγάλης ήττας και ενός πρωτόγνωρου εκβιασμού από την πλευρά των ευρωπαϊκών ελίτ. Πόσο μάλλον όταν αυτή οδηγεί σε μια εκλογική μάχη, η οποία επιχειρεί να ολοκληρώσει το διττό σχέδιο της Ευρώπης, που δεν είναι άλλο από την εφαρμογή του Μνημονίου και την πτώση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ . Σχέδιο που δεν θα έκανε παρένθεση τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά την Αριστερά στο σύνολο της καθώς και τον αγώνα της εργατικής τάξης για κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτές λοιπόν, οι εκλογές, αντί να γίνουν -τουλάχιστον για τα κόμματα της Αριστεράς - διαδικασία ζύμωσης με τη κοινωνία, ερμηνείας της κατάστασης, ανάλυσης της πραγματικότητας και προσπάθεια εύρεσης προοπτικής μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, έγιναν αφορμή να βγουν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας τα χειρότερα της εργαλεία, η έννοια της προδοσίας, της χούντας, του ξεπουλήματος επισκιάζοντας τον πολιτικό διάλογο. Φυσικά, σε συνδυασμό με αυτόν τον «ενδόαριστερό εμφύλιο» η ελληνική Δεξιά προσπαθούσε να εξαναγκάσει τον ΣΥΡΙΖΑ να οικειοποιηθεί ένα πρόγραμμα που ο ίδιος δεν πίστεψε και δεν πιστεύει ώστε να διαβεί και αυτός τον «Ρουβίκωνα της ευτυχίας των Μνημονίων».
Εκλογές: αλήθειες και ψέματα
Οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου φρέναραν απότομα τις προσδοκίες των δανειστών για μια οικουμενική κυβέρνηση που θα βάζε από το παράθυρο αυτούς που μας έφεραν ως εδώ, «τελειώνουν» το σχέδιο της αριστερής παρένθεσης και αφήνουν μια χαραμάδα ελπίδας ,πως πραγματικά μέσα από τους αγώνες μας μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε αλλιώς. Όμως οι εκλογές δεν έστειλαν μονάχα μήνυμα στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό της χώρας. Το πρώτο και βασικό στοιχείο που πρέπει να αναγνώσουμε είναι ότι ο κόσμος της εργασίας- από την ποιοτική ανάλυση της ψήφου φαίνεται πως τα λαϊκά στρώματα συνεχίζουν να βρίσκουν πολιτική εκπροσώπηση στον ΣΥΡΙΖΑ- έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί ενστερνίστηκε τη λογική των μνημονίων αλλά επειδή πίστεψε ότι μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συγκρουστεί με τα ντόπια και ξένα συμφέροντα και να διαμορφώσει καλύτερους όρους για τη κοινωνική πλειοψηφία. Παράλληλα φάνηκε ξεκάθαρα πως παρ ότι ο κόσμος αναγνώρισε την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και μέσα από αυτή βίωσε και την απογοήτευση, αναγνώρισε την αξιοπρεπή μάχη που έδωσε όλο το προηγούμενο διάστημα απέναντι στους δανειστές και τους ντόπιους ολιγάρχες υπέρ του κόσμου της εργασίας φέρνοντας στη χώρα αυτούς τους εφτά μήνες την αξιοπρέπεια και την δημοκρατία. Από την άλλη πλευρά φάνηκε να αποδοκιμάζει έντονα τη ΝΔ και τα κόμματα του ακραίου κέντρου τα οποία το επτάμηνο της διαπραγμάτευσης συντάσσονταν με τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης όσο και εκείνους που επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν εκλογικά το περήφανο ΟΧΙ της 5ης Ιούλη, αδυνατώντας να συγκροτήσουν και να παρουσιάσουν το εναλλακτικό σχέδιο που αποτέλεσε και την κύρια πηγή της διαφωνίας εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια επανεμφάνισης ενός νέου μορφώματος που θα αναμασά τη γραμμή και το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ με λίγο πιο «ισχυρή δόση» εθνικού νομίσματος στον ενδεχόμενο της αποτυχίας μιας νέας διαπραγμάτευσης δεν κατόρθωσε να εκφράσει και να αγγίξει το 62% του ΟΧΙ.
Η μόνη μάχη που χάθηκε, είναι αυτή που δεν δόθηκε
Η μόνη μάχη που χάθηκε, είναι αυτή που δεν δόθηκε. Αυτή η φράση συμπυκνώνει και συμβολίζει την έναρξη μιας νέας εποχής για τον ΣΥΡΙΖΑ, που εκτείνεται από την προεκλογική περίοδο και φτάνει μέχρι το τέλος αυτής της τετραετίας. Μιας τετραετίας που δικός μας οδοδείκτης δεν θα πρέπει να είναι ο συμβιβασμός αλλά η σύγκρουση με όλους εκείνους που σχεδίαζαν την πολιτική ουσία των μνημονίων πολύ πριν τον ερχομό τους, με όλους εκείνους που έκαναν πειραματόζωο τη γενιά μας πολύ πριν το 2009, με όλους εκείνους που στα χρόνια του δικού μας περιθωρίου είδαν τα πλούτη τους να αυξάνονται μέρα με τη μέρα και τα πειθήνια όργανα τους να προσπαθούν να μας πείσουν πως η εξαθλίωση είναι μονόδρομος. Αλλά τώρα έχουμε μια διαφορετική κυβέρνηση, που παρ ότι συνθηκολόγησε με την Ευρώπη σε μια άνιση σύγκρουση, οφείλει να γυρίσει στο εσωτερικό να επιβάλλει τη πολιτική με ταξική μεροληψία, που θα μάθει από τα λάθη του παρελθόντος και θα εμπνέεται από τους αγώνες του παρόντος ,κοιτώντας τη κοινωνία του αύριο .
Το Μνημόνιο δεν είναι μέτρα, είναι καθεστώς, ας το τσακίσουμε.
Το Μνημόνιο δεν είναι μια σειρά μέτρων , είναι ένα σχέδιο του αντιπάλου, ένα σχέδιο που μεταβάλλει μέρα με τη μέρα το συσχετισμό δύναμης υπέρ του κόσμου του κεφαλαίου. Το τρίτο Μνημόνιο είναι ένα τέτοιο πρόγραμμα, το οποίο παρ ότι λόγω της σκληρής διαπραγμάτευσης εμπεριέχει σειρά ηπιότερων μέτρων , έρχεται όμως να προστεθεί και να επιδεινώσει τη κατάσταση των φτωχών. Η νέα κατάσταση στην οποία έχουμε εισέλθει δεν θυμίζει σε τίποτα αυτή που είχαμε πριν τις 25 Γενάρη τόσο σε επίπεδο Ελλάδος όσο και σε επίπεδο Ευρώπης και όποιος αυτό αρνείται να το δει , επενδύει στις βεβαιότητες του σχεδίου πέρα και έξω από την συγκυρία, άρα την έκβαση της ταξικής σύγκρουσης τη δοσμένη στιγμή. Αυτή την αντίθεση ανάμεσα στο αποτέλεσμα του εκβιασμού και της πολιτικής βούλησης για ένα εναλλακτικό σχέδιο πέρα και έξω από τα μνημόνια μπορεί να τη καθορίσει μονάχα η ίδια η έκβαση της ταξικής σύγκρουσης και στο εσωτερικό του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού αλλά και απέναντι στις ωμές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των κυρίαρχων της Ευρώπης απέναντι στην ελληνική δημοκρατία.
Αντί Επιλόγου
Η εφαρμογή ενός σχεδίου απεμπλοκής από τους μνημονιακούς μονοδρόμους, η επιστροφή της δημοκρατίας και η ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας μπορεί να προκύψει μονάχα ως απόρροια ισχυρής πολιτικής βούλησης και επένδυσης στην κοινωνική σύγκρουση και όχι στην συναίνεση και το ταξικό συμβιβασμό. Να μην κλείσουμε μόνοι μας την παρένθεση που ο κόσμος κράτησε ανοιχτή.
Π.Κ.
