Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Το κακό με την αποχή είναι ότι κρατάει μόνο μια ημέρα, την ημέρα των εκλογών. Από την επομένη, φίλε μου, συμμετέχεις, θέλεις δεν θέλεις, στο μέλλον που σχεδιάζουν οι άλλοι για σένα. Είτε ψηφίσεις είτε δεν ψηφίσεις την Κυριακή, τη Δεύτερα θα σχηματιστεί κυβέρνηση που θα αποφασίζει για τα σχολεία σου, για τα νοσοκομεία σου, για τα δάση σου, για την ποιότητα του αέρα που αναπνέεις. Ναι, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν θα έχω συμμετάσχει στο έγκλημα με την ψήφο μου, απαντάς. Δεν θα έχεις συμμετάσχει μεν, δεν θα το έχεις εμποδίσει δε, οπότε θα είσαι κι εσύ λιγουλάκι συνένοχος. Διά της απουσίας σου.
Έχει και χειρότερα η αποχή, φίλε μου. Η αποχή είναι ψευδαίσθηση, νομίζεις ότι δεν ψηφίζεις κανέναν και στην πραγματικότητα τους ψηφίζεις όλους. Δεν είναι παραδοξολογία, είναι απλά μαθηματικά: Αν ψηφίσουν 100, το πρώτο κόμμα θέλει 40 ψήφους για να πάρει την αυτοδυναμία, αν ψηφίσουν 70, θέλει μόλις 28. Απέχεις για να αποδοκιμάσεις τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. και στο τέλος η ψήφο σου κατανέμεται αναλογικά και στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Ν.Δ. και στα υπόλοιπα κόμματα. Αν μάλιστα η αποχή προέλθει κατά κύριο λόγο από τη μια μπάντα, από την αριστερή, επί παραδείγματι, τότε ευνοείται εντελώς η άλλη μπάντα.
Η αποχή είναι ύπουλη, μαχαιρώνει πισώπλατα εκείνους που την επιλέγουν. Μαχαιρώνει τους απολίτικους, εκείνους που απαξιώνουν τα κόμματα, τις εκλογές, τα πάντα. Το κόμμα του φραπέ, της παραλίας, του δε βαριέσαι αδερφέ, τίποτα δεν αλλάζει, όλοι ίδιοι είναι κι όλα τα ίδια μένουν. Θα κυβερνηθούν κι εκείνοι, εκόντες άκοντες, τη Δευτέρα. Θα κυβερνηθούν από εκείνους που περιφρονούν και απαξιώνουν κι αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμωρία. Δεν πειράζει. Καλύτερα να απέχουν οι χαβαλέδες, η δημοκρατία απαιτεί σοβαρότητα. Καλύτερα να μην πάνε στις κάλπες, παρά να πάνε να ψηφίσουν λεβέντες, κυνηγούς, χαρίζω οικόπεδα και τα τοιαύτα. Άσε που το χέρι μερικών μπορεί να φτάσει μέχρι τη Χρυσή Αυγή, «ρε συ, έχει πλάκα αυτός ο Κασιδιάρης, έχει και ένα ουάου τατουάζ».
Η αποχή μαχαιρώνει τους απολίτικους, μαχαιρώνει και τους πολιτικοποιημένους. Εκείνους που την επιλέγουν ως στάση αποδοκιμασίας ενός συστήματος που τους έχει απογοητεύσει, τους έχει εξοργίσει, τους έχει ξεβράσει. Νέοι άνθρωποι ως επί το πλείστον, που ίσως ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές και είδαν την ψήφο τους να μην πιάνει τόπο, τον τόπο που ήλπιζαν και επιθυμούσαν. Τι να πει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους; Να τους πει ότι η ψήφος είναι ιερή, προϊόν αιματηρών αγώνων του παρελθόντος. Η ψήφος είναι όπλο, δεν είναι απουσία. Να τους πει ακόμη ότι, αν προέρχονται από τα αριστερά και απέχουν μαζικά, η ψήφος τους θα καταλήξει, διά του μαθηματικού τύπου που περιγράψαμε, στον Μεϊμαράκη. Και τι μας νοιάζει εμάς; Σας νοιάζει, δεν σας νοιάζει, οφείλετε να γνωρίζετε ότι η Δεξιά θα έχει επιστρέψει στην εξουσία και με τη δική σας βοήθεια.
Άντε και καλή μας ψήφος.
