Του Δημήτρη Σκαρπαλέζου
Στη στήλη "Στον αφρό", στην "Αυγή" της 17ης Ιουλίου, ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης εκφράζει καθόλου εύλογες απορίες για τα "όχι" της Ζωής και του Γιάνη, σαν να μην έχει επέλθει αντιστροφή πολιτικής, από το Όχι του λαού στις 5 Ιουλίου, στο εκ βασανισμού πορευόμενο "ναι" του πρωθυπουργού μόλις μία εβδομάδα αργότερα. Το "όχι" της Ζωής του φαίνεται ακατανόητο και «άτοπο», επειδή, όπως οι περισσότεροι, δεν έχει εμπεδώσει στη σκέψη του τη διαφορά εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Δείχνει να μην άκουσε τον λόγο της, ούτε να διάβασε το πόρισμα της Επιτροπής Χρέους ώστε να καταλάβει από πού πηγάζει αυτό το "όχι".
Για την πρόεδρο της Βουλής, το πρόβλημα που της τίθεται δεν είναι αν η υποχώρηση του Αλέξη ήταν επιβεβλημένη ή όχι, αλλά αν, σύμφωνα με τη συνείδησή της, αυτό επιτρέπει τη νομική κατοχύρωση του εκβιαστικού αυτού συμβιβασμού. Με το μαχαίρι στον λαιμό μπορεί να αποδεχθείς βιασμό, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να κάνεις νόμιμο γάμο με τον βιαστή σου.
Το "όχι" της Ζωής δεν είναι η άρνηση μιας τακτικής υποχώρησης, αλλά η άρνηση της μετατροπής της σε νόμο του κράτους, δεσμευτικό για το ορατό μέλλον. Το "όχι" αυτό φαίνεται φυσικό και αναπόφευκτο σε όποιον έχει διαβάσει το πόρισμα. Δεν είναι "όχι" στον Τσίπρα, όπως και το ερώτημα στο δημοψήφισμα δεν ήταν Ναι ή Όχι στο ευρώ. Είναι "όχι" στο να γίνει το νέο Μνημόνιο νέος στρατηγικός ορίζοντας της χώρας.
Όπως το Όχι του δημοψηφίσματος υποτίθεται πως θα δυνάμωνε τη διαπραγματευτική ικανότητα του πρωθυπουργού, το ίδιο θα μπορούσε να συμβαίνει με κάποια "όχι" στη Βουλή. Το "όχι" του Γιάνη επίσης δεν έρχεται από πουθενά.
Όπως το ξέρουν και το φώναξαν αρκετά δυνατά οι περισσότεροι σοβαροί οικονομολόγοι, το νέο Μνημόνιο δεν μπορεί παρά να καταστρέψει ακόμη περισσότερο την ελληνική οικονομία και τον ιστό της κοινωνίας και δεν επιδέχεται ούτε αριστερό πρόσημο, ούτε «εμπροσθοβαρή» εφαρμογή, ούτε αριστερή αναπτυξιακή ερμηνεία.
Η συνάντησή του επί τόσους μήνες με τον κυνισμό και τον δογματισμό των εταίρων δεν του άφηνε καμία αμφιβολία για τις κακές τους προθέσεις. Όταν ήθελε να προετοιμαστούν διάφορες αμυντικές εναλλακτικές προτάσεις σε περίπτωση βίαιων αντιδράσεων των αντιπάλων, κάτι σαν το εναλλακτικό σχέδιο του Ερίκ Τουσέν με πλαστικό χρήμα κ.λπ., όπως στον Ισημερινό, συναντούσε την αδράνεια και τη δυσπιστία των ευρωιδεαλιστών οικονομικών συμβούλων, που έστειλαν τον πρωθυπουργό ξυπόλητο στ' αγκάθια, στον λάκκο των λεόντων. (Ίσως θεωρούσαν ότι αμυντικά μέτρα αυτού του είδους θα ήταν απρεπώς προσβλητικά για τους καλούς μας εταίρους).
Αυτό που φοβίζει σ' αυτά τα αφρόεντα έπεα του συντρόφου Γιώργου είναι ότι φαίνεται να θεωρεί καθήκον τού κόμματος να πραγματοποιήσει τους όρους τού εκβιασμού, αντί να αγωνιά πώς θα απελευθερωθούμε από αυτούς το νωρίτερο δυνατό.
Ο σύντροφος Γιώργος, από τον «Αφρό» από όπου γράφει, αρνείται να δει τα πτερύγια των καρχαριών του βυθού και δεν καταλαβαίνει ότι κάποτε κάποια "όχι" είναι πολύτιμα ώστε να διασωθούν τα όπλα μας για τον δεύτερο γύρο. Εκτός αν δεν θέλει κανέναν τέτοιο δεύτερο γύρο και του φτάνει το ότι θα αγοράζει τα τσιγάρα του και τον αφρό ξυρίσματος σε ευρώ.
