ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΧΡΟΥ
Η Τετάρτη ήταν μια μαύρη μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί υπερψηφίστηκε ή καταψηφίστηκε ένα νομοσχέδιο. Όχι γιατί το 26% της Κοινοβουλευτικής Ομάδας καταψήφισε, στην ουσία και παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις, την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μαύρη μέρα γιατί χάθηκε αυτό που, κατά τη γνώμη μου, αποτελούσε την ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ. Χάθηκε το νέο που έφερε στην παγκόσμια Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ. Χάθηκε η ικανότητα της σύνθεσης, της δημιουργικής σύνθεσης, ακόμα και αντιτιθέμενων απόψεων και προσεγγίσεων. Αυτή η ικανότητα ήταν εκείνη που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει στην καρδιά των ανθρώπων, αυτή η ικανότητα έφερε ένα κόμμα που πάλευε για να μπει στην Βουλή στα έδρανα της κυβέρνησης, αυτή η ικανότητα έδωσε ξανά ακτινοβολία στην Αριστερά της καθ' ημάς Δύσης, για πρώτη φορά τουλάχιστον από την εποχή της πτώσης των σοβιετικών καθεστώτων και τον ευτελισμό του σοσιαλιστικού οράματος και της κομμουνιστικής ιδέας. Την ελπίδα στους λαούς της Ελλάδας και της Ευρώπης δεν την άναψε καμιά σοφή τάση, καμιά αλάνθαστη συνιστώσα, αλλά η δύσκολη, επίπονη και επίμονη σύνθεση ακόμα και αντικρουόμενων απόψεων. Ήταν επιτυχίες του όλου ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα.
Από χθες, αντί για σύνθεση, όλες οι πλευρές έχουν ταμπουρωθεί στις δικές τους θέσεις και πετροβολούν η μία την άλλη με τα αλάνθαστα θέσφατά τους.
Η πλευρά του Όχι στην απαράδεκτη συμφωνία υποστήριζε μια πρόταση χωρίς άλλη προοπτική, εκτός της καταγραφής της έντονης αντίθεσής τους με τη συμφωνία. Αν την υιοθετούσε η πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, οδηγούσε σε πτώση της κυβέρνησης και πτώχευση της χώρας, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Η εμφανής έλλειψη εναλλακτικής διεξόδου, κατά τη γνώμη μου την καθιστούσε συναισθηματικά τυχοδιωκτική, πρακτικά ανεφάρμοστη και ουσιαστικά αντιλαϊκή. Τα δεινά που θα επέφερε στα λαϊκά στρώματα και στους εργαζόμενους, θα ήταν πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα από εκείνα που θα επιφέρει η απαράδεκτη συμφωνία. Για τον λόγο αυτό ευθαρσώς δηλώνω ότι θα ψήφιζα ναι, έστω και με το «περίστροφο» στον κρόταφο. Με την ψήφο μου αυτή δεν θα έκρινα την «αριστεροσύνη» ενός προγράμματος, ούτε αν είμαι ή όχι συνεπής αριστερός, αλλά την τύχη ενός ολόκληρου λαού. Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να τον οδηγήσω σε αιφνίδιο θάνατο με μια ψήφο «αριστερής» περηφάνιας.
Μεγαλύτερες ευθύνες έχει η πλειοψηφούσα άποψη, η οποία δυστυχώς δείχνει να μην καταλαβαίνει τίποτα. Λέει ότι εξαναγκάστηκε να υπογράψει μια συμφωνία, εκβιαζόμενη με το περίστροφο στον κρόταφο. Ξεχνά όμως ποιος είχε την ευθύνη της διαπραγμάτευσης όλο αυτό το διάστημα. Ο πρόεδρος και πρωθυπουργός αναλαμβάνει την ευθύνη των λαθών που γίνανε. Δεν μας λέει όμως τι φύσεως είναι αυτά τα λάθη, αν έγιναν προσπάθειες να τα αποφύγουμε και πολύ περισσότερο αν είναι διατεθειμένος να τα συζητήσει για να μην ξαναγίνουν στο μέλλον. Χειρότερα ακόμα, ο υπεύθυνος προγράμματος του κόμματος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, σε συνέντευξή του στο "Κόκκινο", προσπάθησε να πείσει ότι η συμφωνία κρύβει ένα είδος πολιτικού "success story".
Η ουσιαστική διολίσθηση από την ψηφισμένη από το συνέδριο ταξική πολιτική, που εκφραζόταν από το «καμιά θυσία για το ευρώ - καμιά αυταπάτη για τη δραχμή» ή αλλιώς «το συμφέρον του λαού πάνω απ' όλα», στο άνευρο και αταξικό «πάση θυσία στο ευρώ», είναι η βασική αιτία που οδήγησε σε αδιέξοδο τη διαπραγμάτευση και στην τραγική υπογραφή μιας απαράδεκτης, μη βιώσιμης και ανεφάρμοστης συμφωνίας. Όσο καλή θέληση και αν έχει κανείς, όσες αλλαγές και να γίνουν στη σύνθεση της Ευρωζώνης, δεν εφαρμόζεται. Σχετική παρέμβαση είχα κάνει τον Απρίλιο του '15, ζητώντας να αναγνωριστεί η πιθανότητα να εξωθηθούν τα πράγματα, για καθαρά πολιτικούς λόγους, σε ρήξη και την υποχρέωσή μας να προετοιμαστούμε και να προετοιμάσουμε τον λαό. (βλέπε: «Ρήξη και συγκυρία», http://faiakas.blogspot.gr/2015/04/blog-post_79.html)
Τα καλέσματα σε ενότητα είναι χωρίς αντικείμενο όταν δεν έχουν περιεχόμενο. Οι πρωτοβουλίες ανήκουν κυρίως στην ηγεσία. Καταλαβαίνω ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Όμως η έμπρακτη αναγνώριση της αποτυχίας είναι η μοναδική διέξοδος. Ταυτόχρονα και οι σύντροφοι που μειοψήφησαν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ας σταματήσουν το παιχνίδι του ποιος θα πετάξει την πέτρα αριστερότερα. Αριστερό και φιλολαϊκό είναι ό,τι μπορεί να εμπνεύσει τις λαϊκές μάζες και να αποκτήσει, έστω και δύσκολα, δυναμική εφαρμογής.
Κάτω από τη ζοφερή κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με την ψήφιση αυτής της συμφωνίας, η οποία μπορεί προς στιγμήν να απέτρεψε τον ξαφνικό θάνατο του λαού, όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε βέβαιο και βασανιστικό θάνατο, είναι ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει ξανά τα πολιτικά αντανακλαστικά της δημιουργικής σύνθεσης, που τον έκαναν τη φωτεινή ελπίδα των λαών της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Άμεση σύγκληση της Κεντρικής Επιτροπής με στόχο την υιοθέτηση ενός ολοκληρωμένου εναλλακτικού σχεδίου αντιμετώπισης της κατάστασης. Μια καλή βάση για μια δημιουργική σύνθεση θα πρέπει να περιλαμβάνει:
* Αναγνώριση της αποτυχίας και εγκατάλειψη κάθε προσπάθεια ωραιοποίησής της.
* Πειστικό πλάνο ενεργειών με το οποίο θα πείθει για το προηγούμενο, με σπουδαιότερο τον ανασχηματισμό στη βάση του παραπάνω.
* Εγκατάλειψη του «ανταρτοπόλεμου» στο όνομα της «ιδεολογικής καθαρότητας».
* Εγκατάλειψη όλων των θέσεων που παραβιάζουν τις αποφάσεις του συνεδρίου, όπως «ρήξη πάση θυσία», «πάση θυσία στο ευρώ».
* Άμεσο πρόγραμμα υλοποίησης μέτρων με καθαρά ταξικό χαρακτήρα στον τομέα της λαθρεμπορίας, της μεγάλης φοροδιαφυγής, της εντόπισης παράνομης εξαγωγής συναλλάγματος, πάταξης της διαπλοκής ομαλοποίησης των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των τηλεοπτικών συχνοτήτων και κατά το δυνατόν ανακατανομής των βαρών σε ευπορότερους.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές δεν ξέρω αν έχει ανακοινωθεί ο αναμενόμενος ανασχηματισμός. Επίσης οφείλω να δηλώσω ότι είμαι απαισιόδοξος. Το πρωθυπουργικό περιβάλλον δίνει την εντύπωση ότι, πεισματικά οχυρωμένο πίσω από την δικαίως τεράστια αναγνώριση της προσωπικότητάς και της εμβέλειας στον λαό του πρωθυπουργού, δεν κάνει τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση. Αλαζονικά, αντί να αμβλύνουν οξύνουν υπάρχουσες αντιθέσεις. Δημιουργούν έτσι την πεποίθηση ότι δεν υπήρξε διολίσθηση, αλλά συνειδητή επιλογή της υιοθέτησης του συνθήματος «πάση θυσία στο ευρώ». Η επιμονή στη θέση αυτή είναι καταστροφική για τον ελληνικό λαό, δεν βγάζει την κυβέρνηση από τον ολισθηρό δρόμο που την έχει φέρει στο χείλος του γκρεμού και, τέλος, πολύ σύντομα θα εξανεμίσουν το τεράστιο κεφάλαιο της ελληνικής και ευρωπαϊκής Αριστεράς που ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας.
Έχοντας πλήρη επίγνωση της ασημαντότητάς μου, θεώρησα υποχρέωσή μου να συμβάλω στην αντιμετώπιση της δύσκολης κατάστασης που έχουμε περιέλθει.
ΥΓ. 1: Σήμερα 17/7 δυστυχώς βλέπω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παρελθόν. Οι διχαστικές απόψεις επικρατούν.
ΥΓ. 2: Στα 50 χρόνια της πορείας μου στην Αριστερά βίωσα τρεις διασπάσεις, όλες με ανυπολόγιστα οδυνηρές επιπτώσεις στο λαϊκό κίνημα.
ΥΓ. 3: Στην πτώση τα καθεστώτα του «υπαρκτού» οδηγήθηκαν από αλάνθαστες βεβαιότητες καθαρόαιμων αριστερών. Παρόμοιες βεβαιότητες καθαρόαιμων επαναστατών οδήγησαν σε εξευτελισμό κάθε έννοιας σοσιαλισμού το καθεστώς στην Κίνα. Το ίδιο απομονωμένες από τη σοφία των λαϊκών αναγκών ήταν και οι βεβαιότητες του ευρωκομμουνισμού, που τώρα πια δεν ενδιαφέρει παρά μόνο τους ιστορικούς του κινήματος.
ΜΟΤΟ
