Του Βασίλη ΜΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
Κάθε ιστορική αλλαγή προκύπτει από την κατανόηση της αναταραχής, των αντιθέσεων, της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Και διακρίνω πολύ μικρή προσπάθεια να κατανοήσουμε αυτή την αναταραχή που έχει προκαλέσει στην Ευρώπη το "πραξικόπημα της Ε.Ε." κατά της Ελλάδας. Τις αντιθέσεις που έχει οξύνει στους κόλπους της.
Αρνιόμαστε να συστηματοποιήσουμε τα δεδομένα της πραγματικότητας, που δεν είναι και περίπλοκα.
Προδότης, λοιπόν, ο Τσίπρας; Νενέκος της Αριστεράς, που υπέκυψε στο τελεσίγραφο των κοτσαμπάσηδων της Ε.Ε.;
Αυτός είναι ο διάλογος που αναπτύσσεται, με αυτούς τους όρους, καλυμμένα ή απροκάλυπτα. Χωριζόμαστε σε Νενέκους και Κολοκοτρώνηδες.
Ενδιαφέρει λίγο -γράφει ο Alessandro Gilioli στο "L'Espresso"- αν ο Τσίπρας το "Σάββατο της φρίκης" υποχρεώθηκε σε "εικονικό πνιγμό". Ενδιαφέρει λίγο, γιατί το δομικό πρόβλημα ήταν και είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων μεταξύ της κοινωνικής Ευρώπης που εκπροσωπούσε ο Τσίπρας και της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Όχι ένα κράτος απέναντι σε όλα τα άλλα, αλλά κυρίως αυτό το ένα με μια κατεστραμμένη οικονομία που της είχαν ήδη κόψει το σωληνάκι του αναπνευστήρα.
Ο Τσίπρας, λοιπόν, διαπραγματευόταν με συσχετισμούς δυνάμεων χείριστους. Συσχετισμοί δυνάμεων: ένας όρος που έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο της Αριστεράς, όπως γράφει η Λουτσιάνα Καστελίνα. Για να χρησιμοποιήσουμε ποδοσφαιρικούς όρους, την κοινωνική Ευρώπη εκπροσωπούσε ο Α.Ο. Κάτω Μαγούλας και εκείνη της λιτότητας η Μπαρτσελόνα. Και σε μια τέτοια αναμέτρηση, όσο και να τρέχεις, οι πιθανότητες νίκης είναι απειροελάχιστες.
Υπάρχουν πολλοί που αντιμετωπίζουν αυτό που συμβαίνει με την "περίπτωση Ελλάδα", επισημαίνει η Καστελίνα, όπως το παλιό δίλημμα μεταξύ μεταρρύθμισης και επανάστασης. Θεωρούν την Ελλάδα, όπως έναν αιώνα πριν τη Ρωσία: τον ασθενή κρίκο του καπιταλισμού, από όπου θα μπορούσε να ξεκινήσει η επανάσταση και να εξαπλωθεί. Αλλά όταν ο Λένιν είχε πει την περίφημη φράση, δεν γνώριζε ότι η γερμανική επανάσταση θα αποτύγχανε.
Αν αληθεύει ότι η διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες δεν ήταν οικονομική, αν το παιγνίδι από την αρχή ήταν πολιτικό -να ρίξουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να εμποδίσουν την εξάπλωσή ιού ΣΥΡΙΖΑ στην υπόλοιπη Ευρώπη-, τότε, αν σήμερα εγκαταλείψουμε το γήπεδο, ο εκβιασμός της Γερμανίας και των δορυφόρων της θα έχει περάσει. Το σχέδιο του Σόιμπλε και των ιθαγενών συμμάχων του για "αριστερή παρένθεση" θα έχει ολοκληρωθεί. Αν ο Τσίπρας αφήσει το τιμόνι, σε αυτή την καταιγίδα που περνάμε, αν εγκαταλείψουμε το σκάφος ακυβέρνητο για να σώσουμε την ψυχή μας, αυτό "ναι", θα ήταν προδοσία. Και ομαδική αυτοκτονία.
Η Γερμανία το περασμένο Σάββατο νίκησε, αλλά ήταν μια νίκη που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Είναι πλέον σαφές σε όλους -γράφει ο Gilioli- ότι αυτή δεν είναι μια Ευρώπη μεταξύ ευρωπαϊκών λαών, κρατών και πολιτών, αλλά ένα κλουβί τα κλειδιά του οποίου κρατούν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και λίγοι ακόμα. Έκανε την Ευρωπαϊκή Ένωση μισητή σε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων που δεν κατοικούν στον άξονα Γερμανίας-Ολλανδίας-Φινλανδίας. Προκαλώντας έτσι μια πολιτική αποσταθεροποίηση στις χώρες εκείνες τις οποίες πίστευαν ότι η τιμωρία της Ελλάδας θα σταθεροποιούσε.
Αυτή η Ευρώπη που μένει ενωμένη με τελεσίγραφα και εκβιασμούς δεν πάει πουθενά. Ο χρόνος της έχει τελειώσει. Αυτή ήταν η νίκη του Σόιμπλε.
Βρισκόμαστε στο "έτος μηδέν". Οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες και δεν αφορούν τη "μικρή Ελλάδα".
Το αληθινό ερώτημα που έχει τεθεί είναι ποια Ευρώπη θα την αντικαταστήσει. Και αυτό είναι νίκη του Τσίπρα, νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Υποχρεώσαμε τους ανθρώπους, τους λαούς της Ευρώπης να δουν, να καταλάβουν. Τους σπρώχνουμε να κάνουν κάτι που πριν δεν τολμούσαν να φανταστούν.
Αυτή είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας. Δύσκολη, με μεγάλα ρίσκα. Ζούμε ενδιαφέροντες καιρούς, πρωτόγνωρους, που απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη τόλμη και ευφυΐα. Όχι κατάθλιψη και αναχωρητισμό. Έχοντας πάντα στο νου μας ότι, όπως έχει επισημάνει ο Ζίζεκ, η άνοδος του φασισμού στην Ευρώπη συμβαίνει πάντα μετά από μια ήττα της Αριστεράς.
Όποιος στον πόλεμο πάει για να πεθάνει, σύντροφοι, τον πόλεμο τον χάνει.
