ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Η επικράτηση του Όχι στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου με το ποσοστό του 61% ξεπέρασε κάθε προσδοκία! Με κλειστές τράπεζες, με ασφυκτική πίεση των περισσοτέρων τηλεοπτικών καναλιών υπέρ του Ναι, με ένα κλίμα εκφοβισμού των πολιτών για τα χειρότερα, που δημιουργούσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε συνδυασμό με ψιθυριστές και εκβιάζοντες εργοδότες. Κι όμως, ο ελληνικός λαός άντεξε, αντιστάθηκε και αρνήθηκε να εγκρίνει την άδικη και μη βιώσιμη πρόταση των «θεσμών»!
Και παρά το ότι ο χρόνος του δημοψηφίσματος δεν ήταν ο κατάλληλος (θα μπορούσε να γίνει πιο πριν, αφού η ελληνική κυβέρνηση πίεζε ανάλογα με τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων) και ο λαός είχε αντιληφθεί και κάποια λάθη στις διαπραγματεύσεις (π.χ. πώς πέρασαν τα δισεκατομμύρια του ΤΧΣ στο ευρωπαϊκό ΤΧΣ υπουργεύοντος του κ. Βαρουφάκη; Πώς η κ. Σακελλαρίου, άνθρωπος της προηγούμενης κατάστασης, ήδη «εμπλεκόμενη» στο σκάνδαλο του Ταμιευτηρίου, έμενε επικεφαλής του ΤΧΣ για μεγάλο διάστημα μετά την 25η Ιανουαρίου 2015; Γιατί δεν πίεσε η κυβέρνηση για συμφωνία πιο γρήγορα, ώστε και οι προθέσεις των «θεσμών» να φανούν γρηγορότερα πριν εκπνεύσει το πρόγραμμα στο οποίο βρισκόταν η χώρα; κ.ά.). Ωστόσο είχε συνειδητοποιηθεί ότι η νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί, δεν παραδίδεται, έχει ειλικρίνεια και κρατάει σαφώς την αίσθηση των «κόκκινων γραμμών». Κι αυτό εκτιμήθηκε και ανάλογα ο λαός στήριξε τη γραμμή του πρωθυπουργού του.
Βέβαια, αυτή η νίκη ήταν πέραν κομματικών γραμμών και οριοθετήσεων. Ήταν νίκη ολόκληρου του λαϊκού κινήματος αντίστασης ενάντια στις άδικες και δυσβάσταχτες πολιτικές της Ε.Ε. που εξυπηρετούν τελικά τη χρηματιστική ολιγαρχία. Ήταν νίκη με εθνική ομοψυχία και πατριωτική αποφασιστικότητα.
Παράλληλα, προκάλεσε σεισμό στην πλευρά της επονείδιστης «μνημονιακής» αντιπολίτευσης (παραίτηση του προέδρου της Ν.Δ., αλλά και γενικότερα αίσθηση ότι για δεύτερη φορά η εκστρατεία της κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού δεν είχε αποτελέσματα), αλλά και σοβαρό προβληματισμό στους εταίρους της Ευρωζώνης, για το πώς πλέον θα πρέπει να χειριστούν την κρίση στην Ελλάδα. Η σκληρή γραμμή Μέρκελ - Σόιμπλε αξιακά τουλάχιστον ηττήθηκε. Μέσα στην ίδια την Ευρωζώνη έχει δημιουργηθεί και μια πιο ήπια δεύτερη τάση σε αντίθεση με τη γερμανική σκληρή γραμμή λιτότητας. Το ΔΝΤ διαφοροποιείται από τη Γερμανία σχετικά με το ζήτημα της διαγραφής του χρέους. Πολλοί λαοί συμπαρατάσσονται με την Ελλάδα και τη βλέπουν ως μπροστάρη στον αγώνα του λεγόμενου Νότου ενάντια στις αδηφάγες τάσεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κατεστημένου.
Ωστόσο, δεν πρέπει να παρασυρθούμε από τη μέθη της νίκης και να υποτιμήσουμε τον αντίπαλο. Αυτός είναι έτοιμος και πάλι να χτυπήσει και η ελληνική «Πέμπτη Φάλαγγα» είναι έτοιμη και πάλι εθνοπροδοτικά να βοηθήσει. Το κυβερνών κόμμα πρέπει να διαμορφώσει κουλτούρα μάχης με την απαιτούμενη πειθαρχία, να ενεργοποιήσει τη λαϊκή βάση και να αξιοποιήσει το δυναμικό που διαθέτει. Τα δύσκολα είναι μπροστά, ενώ παράλληλα δεν πρέπει να χαθεί και μια αναγκαία αίσθηση ρεαλισμού, με βάση την οποία είναι σκόπιμο να αντιμετωπίσουμε τη συμφωνία για το νέο πρόγραμμα βοήθειας.
Η λογική των τεχνοκρατών είναι ισχυρή, αλλά μπροστά σε έναν λαό που θέλει να ζήσει αντιστεκόμενος τελικά λυγίζει!
* Ο Φίλιππος Νικολόπουλος είναι δρ Κοινωνιολογίας - νομικός
