ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ*
Ας ξεκινήσουμε από το εξής: Όσοι δηλώνουν ότι «πρέπει να υπάρξει συμφωνία πάση θυσία» οφείλουν να ξεκαθαρίσουν ποιοι θα γίνουν θυσία, ποιοι θα θυσιαστούν. Αυτή είναι η ταξική διάσταση της δημοκρατικής λύσης, εν ταυτώ με τα πρωτεία της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Ο συνασπισμός του Ναι είναι ξεκούραστος. Δουλεύει για αυτόν το σύνολο των παρασιτικών τηλεοπτικών ΜΜΕ, που δείχνουν συνταξιούχους στις τράπεζες, με ρεπορτάζ τιτλοφορούμενα «Ερημιά και φόβος: Ο Αρμαγεδδών της φτώχειας πλησιάζει». Είναι σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με είδηση του Left.gr, οι Times, βασιζόμενοι σε δηλώσεις Γερμανού πολιτικού, ότι «οι Χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας και οι Χριστιανοκοινωνιστές θα μπλοκάρουν οτιδήποτε ζητήσουν οι Έλληνες κομμουνιστές (!)», αναφέρονται σε «σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης Τσίπρα». Επιπλέον, ο Σόιμπλε δήλωσε ότι δεν βγαίνουμε από το ευρώ, εάν υπερισχύσει το Όχι. Κανένα κανάλι δεν ρώτησε όσους μιλούν για «ευρώ ή δραχμή;» αν διαψεύδουν τον Σόιμπλε. Το ερώτημα είναι γιατί έκανε αυτή τη δήλωση ο Σόιμπλε και ταπείνωσε τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που στηρίζουν την προπαγάνδα και την πολιτική του φόβου ακριβώς σε αυτό το ερώτημα; Διότι είναι τα εργαλεία του. Ήθελαν να τους επαναφέρουν, ταπεινώνοντας τον πρωθυπουργό, με την αποδοχή του εξευτελιστικού τελεσιγράφου. Η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία ανέκοψε αυτή την πορεία αλλά έδειξε και κάτι ακόμη: Η άρνησή τους να καταδικάσουν αξιοπρεπώς την παρέμβαση -γενόμενη με ύφος Πιουριφόι- Γιούνκερ και Σουλτς και την υπόδειξή τους στους πολίτες της χώρας να ψηφίσουν Ναι, επειδή, αλλιώς, θα υπάρξουν συνέπειες, δεν τους επιτρέπει, πλέον, να διαμαρτύρονται, όταν τους αποκαλούν «Πέμπτη Φάλαγγα». Το επέλεξαν ιταμώς. Αυτό ταιριάζει και στα ευτελή ΜΜΕ του ολιγαρχικού παρακράτους, που τρομοκρατούν. Το Όχι έχει αβεβαιότητα. Το Ναι έχει την αδιαμφισβήτητη και αδιασάλευτη βεβαιότητα των συμβολαίων θανάτου. Προβλέπει πλήγμα στον τουριστικό και αγροτικό τομέα και άρση της πολιτικής ενάντια στη φοροδιαφυγή του πλούτου. Πώς θα ανακάμψει η χώρα με φθίνοντα τουριστικό και αγροτικό τομέα;
Είναι πλέον σαφές: η ολιγαρχική Ευρώπη δεν θέλει μια κυβέρνηση που επιδιώκει αντιμετώπιση της λιτότητας μέσω της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου, δηλαδή της φορολογίας των εχόντων. Αρνούμαστε το ολιγαρχικό διευθυντήριο της Γερμανίας, που αρνείται στον λαό το δικαίωμα στον δημοκρατικό αυτοκαθορισμό του. Το ότι η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ανέχτηκαν αναξιοπρεπώς την πιουριφοϊκή παρέμβαση Γιούνκερ τούς αναγκάζει να μας χλευάζουν, επειδή δήθεν κατατρυχόμαστε από παρωχημένη λεξιπενία, μιλώντας για «αξιοπρέπεια», «εθνική κυριαρχία», «λαϊκή κυριαρχία» και «ταξική διάσταση». Κατανοητό∙ σε λίγο θα ισχυρίζονται ότι η επίκληση της αξιοπρέπειας ενός λαού είναι καπηλεία: Ίσως, επειδή η ταπείνωση του λαού τούς φαίνεται αυθεντική.
Το δημοψήφισμα επαναφέρει τον λαό ως καθοριστικό συντελεστή στη διαπραγμάτευση. Γι' αυτό, το αποστρέφονται οι δανειστές. Γι' αυτό, το λοιδορεί το νεοδεξιό Κέντρο. Οι Έλληνες είμαστε παλιό σόι στην Ευρώπη. Είμαστε συνιδιοκτήτες της και όχι σώγαμπροι στο δεξιονεοφιλελεύθερο κίνημα «κατσαρόλας», που «Μένει Ευρώπη». Εμείς μένουμε σε άλλη Ευρώπη. Μένουμε και ριζώνουμε στην Ευρώπη της Γαλλικής Επανάστασης, της αλληλεγγύης, του Διαφωτισμού και της Δημοκρατίας. Αυτός μάλλον είναι ο επίψογος «εθνολαϊκισμός» μας. Εμείς το λέμε «λαϊκή κυριαρχία» και μας το έμαθαν ο Ρουσσώ, ο Ρήγας, ο λαός της Παρισινής Κομμούνας, το ΕΑΜ και ο Ηλιού και ο Χαΐνογλου και ο Φιλίνης και ο Χοτζέας και ο Αργύρης Μπάρας. Από αυτούς κρατάμε. Γι' αυτό, κρατάμε γερά. Το λέμε και «ταξική θέση», γιατί ξέρουμε πού καθόμαστε.
Στην Ιστορία, η Αριστερά δεν ταξιδεύει ούτε τζάμπα ούτε όρθια. Πάντα ήξερε ποια είναι η θέση της. Όμως, είμαστε παρωχημένοι εμείς. Ίσως είμαστε έτσι, επειδή και η Αριστερά είναι παλιό σόι και στην Ευρώπη και στην πατρίδα μας. Στην τελευταία, το σόι της Αριστεράς βγήκε από τη μήτρα της δρακογενιάς. Βγήκε από αυτήν, που, όταν της έθεταν το ταπεινωτικό τελεσίγραφο «Ή υπογράφεις ή τέλειωσες», ήξερε να λέει «Όχι ρε, δεν υπογράφω». Είναι παρωχημένα αυτά και, για να τα ξανακάνουμε φρέσκα, αξεθώριαστα και σταράτα, είναι καλό να μην ξεχνάμε ότι κυρίαρχος λαός είναι μόνο ο αξιοπρεπής λαός. Αυτό θα πούμε εμείς.
* Ο Στέφανος Δημητρίου διδάσκει Πολιτική Φιλοσοφία στον Τομέα Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
