του Γιώργου Φαράκλα*
... το 1967 έπιασαν τη μητέρα μου. Μετά από λίγες ημέρες φύγαμε για άλλη χώρα. Το 1974 εισέβαλε η Τουρκία στην Κύπρο. Μετά από λίγες μέρες επιστρατεύθηκε ο πατέρας μου. Σήμερα ζω μια στιγμή φόβου και ανημπόριας, όπως τότε. Αγαπητοί συνευρωπαίοι, εσείς, γιατί μας βάζετε σε τέτοια δοκιμασία;
Ποιος ο λόγος να μη φορολογήσουμε τους πιο πλούσιους; Γιατί να μην προστατέψουμε τους πιο φτωχούς; Γιατί να μην κυβερνηθούμε από ανθρώπους που δεν φέρουν ευθύνη για την κατάντια μας; Πόσο θα αντέχατε, αλήθεια, να βλέπετε ανθρώπους κατεστραμμένους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια, να τρώνε από τα σκουπίδια και ν᾽ αυτοκτονούν; Δεν θα θέλατε κι εσείς να τους ανακουφίσετε;
Έχετε δίκιο, οι δικοί μας πολιτικοί μάς κατέστρεψαν. Και τους εκλέγαμε εμείς. Και πολλοί από μας είχαν βολευτεί από μια κατάσταση μόνιμης παρανομίας των οικονομικών δοσοληψιών. Και υπήρχαν άνθρωποι που έπαιρναν μισθούς χωρίς να εργάζονται. Αλλά υπάρχουν κι όλοι εκείνοι που δουλεύουν, που δεν κλέβουν, που δεν εκμεταλλεύονται τον συνάνθρωπό τους, αλλά πονούν με τον πόνο του, και χαίρονται με τη χαρά του. Δεν τους ξέρετε, γιατί δεν έχουμε ακόμη ενωθεί αρκετά. Γιατί μιλάμε εδώ μια μειοψηφική γλώσσα. Γιατί παντού η καλλιέργεια του τοπικισμού και του μίσους για τον γείτονα είναι, δυστυχώς, ένα ανθηρό εμπόριο.
Αλλά κι εσείς, ανεχτείτε να είμαστε φτωχότεροι, μην ανεχτείτε όμως να μας επιβάλλουν οι αντιπρόσωποί σας μέτρα που δημιουργούν σε μας ανισότητες, τις οποίες εσείς δεν θα ανεχόσασταν στη χώρα σας. Τιμωρήστε μας που αφήσαμε τους άρχοντές μας να μας χρεώσουν τόσο πολύ, όχι επειδή θέλουμε να μοιράσουμε δικαιότερα μεταξύ μας τα βάρη του χρέους. Εμπιστευθείτε την κυβέρνηση που εμπιστευθήκαμε. Έχουμε τους λόγους μας που δεν εμπιστευόμαστε τους άλλους πολιτικούς μας. Επιτρέψτε μου να πω ότι κι εσείς, στη θέση μας, το ίδιο θα κάνατε.
Αν λέμε «όχι», δεν λέμε όχι στην Ευρώπη. Αντιθέτως, ποτέ δεν είχαμε εκλέξει κυβέρνηση με τόσο ευρωπαϊκό προφίλ. Είναι η πρώτη που έδωσε ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, η πρώτη που σέβεται την ανθρώπινη υπόσταση των φυλακισμένων, η πρώτη που νοιάζεται πραγματικά για τις μειονότητες, η πρώτη που φαίνεται πρόθυμη να καταπολεμήσει τη διαφθορά. Λέμε «όχι» σε μια αντιμετώπιση που δεν μας αφήνει να καταπολεμήσουμε την αδικία στη χώρα μας όπως εμείς ξέρουμε ότι πρέπει να καταπολεμηθεί. Διεκδικούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας κατανέμοντάς τα με τρόπο που εμείς ξέρουμε ότι είναι πιο αποτελεσματικός και πιο δίκαιος.
Να είσαστε καλά.
__________________
* Ο Γ.Φ. διδάσκει πολιτική φιλοσοφία στο Πάντειο.
