ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
«Ελευθερία δεν είναι αυτό που κάνεις, αλλά αυτό που κάνεις μετά από αυτό που σου κάνουν»
Ζ.Π. Σαρτρ
Αναφέρομαι σε μία ξυλογραφία (1544) από την «Κοσμογραφία» του Γερμανού Sebastian Μunster, ο οποίος ήταν ο πρώτος χαρτογράφος που σχεδίασε ξεχωριστούς χάρτες για κάθε ήπειρο. Το ενδιαφέρον της ξυλογραφίας έγκειται στο ότι, αντισυμβατικά, οι νότιες ευρωπαϊκές χώρες εμφανίζονται στο ανώτερο (βόρειο) μέρος και οι βόρειες στο κατώτερο (βλ. φωτό). Ιδιαίτερα επίκαιρη η συμβολική της σημασία, όπως εξάλλου και τι ειρωνεία που η ξυλογραφία αποτελεί μέρος της συλλογής έργων τέχνης της ΕΚΤ στη Φραγκφούρτη!
Έτσι με αυτό τον τρόπο τα πάνω ήρθανε κάτω και αντίστροφα, μόνο χαρακτικά βέβαια, εδώ και περίπου μισή χιλιετία. Στις μέρες μας που «τα πάνω» έχουν εδραιωθεί, μια χώρα από τις «κάτω» δεν επιχείρησε καμιά βίαιη και ριζική ανατροπή ή αντιμετάθεση. Όχι να φέρει τα «πάνω - κάτω». Απλά επιδίωξε την ισότιμη, δίκαιη και δημοκρατική μεταχείριση στον ευρωπαϊκό χώρο. Επιζητήθηκε να σταματήσουν τα ατέρμονα πηγαινέλα των μνημονιακών δεσμεύσεων με τις καταστρεπτικές συνέπειές τους και να κλείσει τελικά μια συμφωνία που, όπως εκτιμήθηκε, θα έβαζε σε τροχιά την αποκατάσταση της αποδεκατισμένης ελληνικής οικονομίας και την επούλωση μιας βαθιά τραυματισμένης κοινωνίας. Μάταια, όμως, ως φαίνεται.
Εδώ μου έρχονται στη μνήμη οι σκληροί στίχοι της Κατερίνας Γώγου από το «Η ζωή είναι σουγιαδιές» (1981).
«Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
σε βρώμικα αδιέξοδα
[...]
Πάνω κάτω. Πάνω κάτω, η Πατησίων.
Η ζωή μας είναι η Πατησίων.
[...]
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξεφτίλα μοναξιά απελπισία. Κι ανάποδα.
[...]
Γι' αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε».
Μήπως και βάλουμε τέλος στο να πηγαινοερχόμαστε πάνω - κάτω, κι εμείς πάντα κάτω κι αυτοί πάντα πάνω, στη θολή και γκρίζα «Οδό Πατησίων». Όχι, λοιπόν!
