Των Κυριάκου Δημάγγελου, Αντώνη Γεωργαντά (*)
"Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες"
Β.Ι. Λένιν
Το τέλος της ιστορίας που όμως δεν ήρθε ποτέ
Πέντε χρόνια Μνημονίου ήταν αρκετά ώστε οι υποτελείς αυτού του κόσμου να κατανοήσουν ότι το τέλος της ιστορίας δεν ήρθε ποτέ, πως όσο και αν η οικονομική ευμάρεια των προηγούμενων δεκαετιών επισκίαζε την ουσία των παραγωγικών σχέσεων, στο καπιταλισμό πάντα θα υπάρχουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, πως η ιστορία εκκινεί από τη σύγκρουση, από τη ταξική σύγκρουση και πως η μάχη μαίνεται ακόμα και αν εμείς οι ίδιοι δεν το αντιλαμβανόμαστε. Μια μάχη που μας καθορίζει όσο συνεχίζεται.
Είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που γεννά κρίσεις, είναι η αστική ηγεμονία και η ήττα της εργατικής τάξης που διαμορφώνει τους όρους ώστε η κρίση υπερσυσώρευσης του κεφαλαίου και η αδυναμία απόδοσης υψηλού ποσοστού κέρδους να μεταφέρεται στις πλάτες των υποτελών. Είναι η ίδια η κρίση του καπιταλισμού που οξύνει τις δομικές του αντιθέσεις, είναι η ίδια η ταξική συνείδηση και η ίδια η ταξική σύγκρουση σε τελευταία ανάλυση που διαμορφώνει τους όρους και τις δυνατότητες.
Όταν η νομοτέλεια παραχωρεί τη θέση της στο αστάθμητο
Πέντε χρόνια μετά τις εκλογές του 2009, όταν και ο δικομματισμός συγκεντρώνει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ενώ παράλληλα ο ΛΑ.Ο.Σ γίνεται τρίτο κόμμα κανένας δε μπορεί να φαντασθεί την εξέλιξη των πραγμάτων. Το μνημόνιο, η συμπύκνωση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, σπάει τους όρους πάνω στους οποίους δομήθηκε το μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο. Οι κυρίαρχοι κήρυξαν το πόλεμο και η αποδιοργανωμένη ελληνική εργατική τάξη εισέρχεται σε ένα καθεστώς εκκαθάρισης. Στόχος η συμπίεση των αναγκών της, στόχος η διασφάλιση και η αύξηση των κερδών των πλουσίων εις βάρος των υποτελών.
Τα σχέδια όμως ανατρέπονται όσο καλά και αν καταστρώνονται. Η ίδια η ταξική σύγκρουση ορίζει και επανακαθορίζει όρους, συσχετισμούς και το έδαφος της σύγκρουσης. Όσο η κρίση μαίνεται, η κατάρρευση του δικομματισμού δεν καθυστερεί ενώ το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης που ξεσπά διαμορφώνει τους όρους ώστε η κοινωνική πλειοψηφία να αμφισβητήσει πεπατημένες και λογικές του παρελθόντος στη πράξη. Η Ελλάδα του ατομισμού , θα μετασχηματιστεί στην Ελλάδα των δικτύων αλληλεγγύης που θα ριζώσουν σε κάθε γειτονιά, η Ελλάδα της αδιαφορίας θα μετατραπεί στην Ελλάδα των πλατειών, η Ελλάδα της υποταγής στην Ελλάδα των πανεργατικών απεργιών και των συγκρούσεων.
Η 25η Γενάρη είναι τομή
Είναι η ίδια η ταξική σύγκρουση, είναι η ίδια συνειδητοποίηση των μαζών που φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη στη κυβέρνηση. Είναι η ίδια η ανάγκη των υποτελών να ξεπεράσουν τα αστικά κόμματα και την πολιτική των μονόδρομων, είναι η ίδια η ανάγκη των εργαζόμενων στρωμάτων να δώσουν τη μάχη απέναντι στη λιτότητα και φτωχοποίηση από κάθε μετερίζι. Η 25 Γενάρη είναι λοιπόν τομή. Για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα καταλαμβάνει τη κυβερνητική εξουσία εν μέσω της πιο σκληρής ταξικής σύγκρουσης. Για πρώτη φορά έχουμε μια κυβέρνηση που στέκεται στο πλευρό των υποτελών και είναι έτοιμη να ενσωματώσει αιτήματα των κινημάτων και των λαϊκών αγώνων, μια κυβέρνηση που επιδιώκει το τέλος της λιτότητας ως μέθοδο. Είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς ,αρκεί να το κατανοήσουμε. Αρκεί να αντιληφθούμε ότι η παραμονή αυτής της κυβέρνησης είναι απαραίτητη όσο απαραίτητη όμως είναι και η διατήρηση του επιθετικού προσδιορισμού αριστερή μπροστά από τη κυβέρνηση. Και αυτό ορίζει καθήκοντα για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, για την ίδια μας την οργάνωση αλλά και για ολόκληρο το εργατικό κίνημα .
Από το περιθώριο στην δημιουργία
Η αστική τάξη στη προσπάθεια της να διαμορφώσει μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα εντός του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού επιτέθηκε στην νεολαία με σφοδρότητα. Σε μια νεολαία που παρά την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στα χρόνια πριν τη κρίση είχε κατορθώσει να δώσει μια σειρά απ μάχες και συγκρούσεις απέναντι στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση και την αυταρχικοποίηση του κράτους από το Άρθρο 16 ως το Δεκέμβρη του 2008. Η κρίση όμως ήταν η ευκαιρία, το μνημόνιο η μέθοδος και η ώρα της εκδίκησης είχε φθάσει.
Στα χρόνια της κρίσης, η νεολαία ως κοινωνική κατηγορία δέχθηκε μια τόσο μεγάλης έντασης επίθεση που οδηγήθηκε είτε στο κοινωνικό περιθώριο είτε τη μετανάστευση. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας έγιναν κανόνας, οι ταξικοί φραγμοί στην παιδεία εντάθηκαν ήδη από τη πρωτοβάθμια παιδεία ενώ στη τριτοβάθμια με τους νόμους Διαμαντοπούλου και Αρβανιτόπουλου ο δημόσιος χαρακτήρας του πανεπιστημίου αλλά και η ίδια η έννοια της γνώσης είτε εξαλείφθηκαν είτε παραδόθηκαν στις ανάγκες του κέρδους και στους δείκτες της αγοράς. Παράλληλα για όσους δεν συμμορφώνονταν με την νέα αυτή πραγματικότητα , η βία και η καταστολή αποτελούσε την απάντηση των κυρίαρχων.
Η νεολαία αυτή που βίωσε τη πιο σκληρή επίθεση, που αντίκρισε κεκτημένα χρόνων να χάνονται μπροστά στο «εθνικό συμφέρον», η νεολαία αυτή που γεννήθηκε στα voucher και στην βίαιη φτωχοποίηση οφείλει να βρεθεί στο προσκήνιο των συγκρούσεων και της διαμόρφωσης μιας νέας πραγματικότητας για την ίδια αλλά και συνολικά για τη κοινωνική πλειοψηφία. Οι νέοι των voucher, οι νέοι των delivery, οι νέοι των Jumbo είναι αυτοί που γνώρισαν τι σημαίνει αποκλεισμός, γνώρισαν τι σημαίνει εκμετάλλευση, γνώρισαν τι σημαίνει αδικία. Αλλά πλέον μπορούν να γνωρίζουν τι σημαίνει νίκη.
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, το πεδίο της σύγκρουσης και ο ρόλος μας
Η συγκρότηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ σε οργάνωση λαμβάνει χώρα σε μια ιδιόμορφη περίοδο για την ελληνική νεολαία αλλά και συνολικά για την κοινωνική πλειοψηφία. Εν μέσω της πιο σκληρής διαπραγμάτευσης με τον ελληνικό και ξένο καπιταλισμό η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να κάνει παρελθόν την λιτότητα ως μέθοδο εξασφαλίζοντας μια συμφωνία που θα αποτελεί όχι το τέλος αλλά την αρχή μιας νέας περιόδου συγκρούσεων με την αστική εξουσία. Εν μέσω μιας περιόδου που οι νέοι άνθρωποι έχουν κατακερματιστεί και έχουν εισχωρήσει για τα καλά στη γκρίζα ζώνη της επισφάλειας και της ανεργίας. Μέσα σε αυτή τη κατάσταση γεννιέται η οργάνωση μας, μέσα σε αυτή τη κατάσταση ορίζονται και τα δικά της καθήκοντα. Οι ανάγκες των νέων ανθρώπων δεν μπορεί παρά να είναι ο δικός μας οδοδείκτης.
Η ώρα της επιστροφής δεν μπορεί να περιμένει άλλο
Ο χρόνος που χάθηκε μέχρι να φτάσουμε ως εδώ ήταν πολύτιμος όμως τα πίσω βήματα τελείωσαν. Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, μετά το ιδρυτικό της Συνέδριο οφείλει να αλλάξει, να γίνει από μια οργάνωση κριτής μια οργάνωση πρωταγωνιστής των μαχών και των συγκρούσεων. Μια οργάνωση που θα ξεφύγει από την αυτοαναφορικότητα και θα επιστρέψει στο πεδίο της πράξης και μέσα από αυτό μέσα δηλαδή από τις συγκρούσεις, τις νίκες και τις ήττες θα διαμορφωθεί. Μια οργάνωση που δεν θα φοβάται το νέο, μια οργάνωση που δεν θα φοβάται τον κόσμο, μια οργάνωση που θα ξεφύγει από το περιθώριο του ιδεαλισμού και θα επαναφέρει το μαρξισμό στο προσκήνιο, το μαρξισμό ως επαναστατική θεωρία της πράξης.
Αντί επιλόγου
Κάποιες φορές η βαρβαρότητα της πραγματικότητας ξεπερνάει τα λόγια. Στην Οργάνωση Μελών που συμμετέχω μετά από καιρό ήρθε ξανά ένας παλιός σύντροφος. Ένας σύντροφος που στα χρόνια πριν τη κρίση μετά το πτυχίο του εργάστηκε σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα ως μηχανικός. Η κρίση, έγινε η ευκαιρία ώστε να απολυθεί. Η ανεργία η αιτία να μεταναστεύσει. Προορισμός η Αλγερία, σε μια μονάδα μέσα στην Έρημο που φυλάσσεται από τον Αλγερινό στρατό. Μια σύγχρονη ΕΟΖ, ενός Έλληνα εφοπλιστή που υφαρπάζει σε συνεργασία με την εκεί κυβέρνηση το πλούτο των Αλγερινών για πενταροδεκάρες. Αυτός ο σύντροφος εργάζεται καθημερινά για πάνω από δώδεκα ώρες χωρίς διάλειμμα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς οικογένεια και φίλους. Αυτός ο σύντροφος τα βίωσε όλα. Αυτός ο σύντροφος όμως γύρισε, επέστρεψε στην Ελλάδα όχι γιατί βρήκε δουλειά αλλά γιατί κατάλαβε και ένιωσε ότι η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε, γιατί κατάλαβε ότι αξίζει να αγωνιστούμε. Αυτή είναι η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ.
(*) Μέλη του απερχόμενου Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
