TOY ΝΑΣΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Πριν από μερικές εβδομάδες, η κ. Μιράντα Ξαφά, γνωστό στέλεχος του ΔΝΤ, είχε τραβήξει πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας. Αφορμή ήταν η δήλωσή της ότι δεν εμπιστεύεται την ελληνική κυβέρνηση και γι' αυτό έχει μεταφέρει το σύνολο των χρημάτων της σε τράπεζες του εξωτερικού. Στην ίδια δήλωση είχε επίσης αναφέρει ότι το βασικό πρόβλημα της νέας κυβέρνησης είναι ότι «μιλάει για αναδιανομή». Για να μην είμαστε όμως άδικοι, χρειάζεται να τονίσουμε ότι ο κόσμος που εκπροσωπεί η κ. Ξαφά έχει πρόβλημα με την αναδιανομή μόνο στον βαθμό που αυτή σχετίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη. Όσο η αναδιανομή συντελείται με όρους που συμβάλλουν στην όξυνση των ανισοτήτων, όλα πάνε βάση σχεδίου και, απ' ό,τι φαίνεται, μέσα στην κρίση το σχέδιο λειτούργησε μια χαρά.
Η τελευταία μελέτη του ΟΟΣΑ σχετικά με τις οικονομικές ανισότητες αποτελεί άλλο ένα πολύτιμο επιχείρημα στην ουσιαστική τεκμηρίωση της λειτουργίας και των αποτελεσμάτων της κρίσης. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο γ.γ. του οργανισμού, «Οι ανισότητες στις χώρες του ΟΟΣΑ ουδέποτε ήταν τόσο υψηλές από τότε που τις μετράμε». Το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού έχει εισόδημα 9,6 φορές μεγαλύτερο από το εισόδημα του φτωχότερου 10%. Στην κατάταξη ανισότητας βρισκόμαστε στην έβδομη χειρότερη θέση για τις χώρες του οργανισμού. Άλλη μία έκθεση που αναδεικνύει την αναδιανομή εισοδήματος και εξουσίας προς τα πάνω ως βασικό αποτέλεσμα της κρίσης.
Η συγκεκριμένη μελέτη όμως (όπως και πολλές άλλες), στον βαθμό που εμείς θέλουμε να το δούμε, φωτίζει και μία εναλλακτική διαδρομή εξόδου. Μια επιλογή που είναι πάνω απ' όλα ζήτημα πολιτικής βούλησης, ταξικής επιλογής και όχι τεχνικής τεκμηρίωσης. Την επιλογή της αντίστροφης αναδιανομής πλούτου και εξουσίας υπέρ του κόσμου της δουλειάς. Τη μοναδική επιλογή που σε κάθε ενδεχόμενο σενάριο φέρει ταξικό πρόσημο υπέρ των εργαζομένων. Χωρίς αυτή τη συνισταμένη, η συζήτηση για ρήξη ή συμφωνία μπορεί εύκολα να μετατρέπεται σε απογειωμένα σχέδια μακροοικονομίας, απογυμνωμένα από ταξικές αναφορές.
Πώς μπορεί να εκφραστεί όμως σήμερα, μέσα στο σκληρό πλαίσιο οικονομικής ασφυξίας και εγκλωβισμού σε τεχνικές διαπραγματεύσεις, η συγκεκριμένη ανάγκη; Ας θυμηθούμε πώς λειτουργήσαμε όταν το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση χαρακτηρίστηκε ως μονομερής ενέργεια. Η απάντησή μας ήταν όχι απλά να το ψηφίσουμε στη Βουλή, αλλά να ψηφίσουμε και το νομοσχέδιο για τις ρυθμίσεις οφειλών. Ακριβώς έτσι οφείλουμε να λειτουργήσουμε και σήμερα. Στο ζήτημα της αναδιανομής χρειαζόμαστε μια γρήγορη και αποφασιστική «μονομέρεια» πάνω σε μέτωπα που εμείς θα επιλέξουμε.
Το θέμα της άμεσης επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, το πάγωμα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και μια γενναία έκτακτη εισφορά στο 10% των πιο πλούσιων και στις 500 πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις μπορούν να αποτελέσουν μια δέσμη άμεσων μέτρων αναδιανομής. Απαντάνε σε κρίσιμες κοινωνικές ανάγκες, παρέχουν εργαλεία στο κίνημα και εξασφαλίζουν πολύτιμους οικονομικούς πόρους μέσα σε ένα πλαίσιο ταξικής αναδιανομής υπέρ του κόσμου της δουλειάς. Την ίδια στιγμή, η ιεράρχηση των μετώπων στα οποία θα επιλέξουμε να κινηθούμε οφείλει να σταθμίζει και τις δυνατότητες κοινωνικών συμμαχιών σε επίπεδο Ευρώπης. Οι Ισπανικές εκλογές πλησιάζουν και όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο κρίσιμο είναι, τόσο για εμάς όσο και για τους Ισπανούς συντρόφους, κανένας και καμία στην Ελλάδα να μην κινδυνεύει να βρεθεί στον δρόμο γιατί η τράπεζα θα του πάρει το σπίτι.
Το σχέδιο οικονομικής ασφυξίας και ταπείνωσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ευρωζώνη μπαίνει στην πιο κρίσιμη φάση του. Ας είμαστε, λοιπόν, εμείς αυτοί που θα επιλέξουν τα μέτωπα και τη στιγμή της αντιπαράθεσης.
