ΤΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΑΝΟΥ
«Ενώνουµε τις φωνές µας για να καταψηφιστούν τα Νοµοσχέδια Μπαλτά για την Παιδεία. Για να µην γυρίσουν τα σχολεία και τα πανεπιστήµιά µας 40 χρόνια πίσω» δηλώνει το ενημερωτικό έντυπο της εκδήλωσης που οργάνωσε προ ημερών η Επιτροπή Πρωτοβουλίας "Παιδεία 2015". Το κάλεσμα δημοσιεύτηκε στα συστημικά ΜΜΕ, αναπλαισιώθηκε από πλήθος άρθρων και αναρτήθηκε ακόμη και από τον Σύνδεσμο Ιδρυτών Ελληνικών Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων. Σε αυτό το πολεμικό μανιφέστο ορθώνονται ως υπερκομματικοί θεματικοί άξονες και φάροι ανδρείας και αριστείας από καμιά δεκαριά «γνωστούς πανεπιστημιακούς και εκπαιδευτικούς» όλα τα ζητήματα! Τι κάνει το προτεινόµενο νοµοσχέδιο; Επιβάλλει τα πολιτικά κόµµατα στη λειτουργία των ΑΕΙ! Καταργεί τα Πρότυπα Δηµόσια Σχολεία αλλά και τα ιδιωτικά! Καταργεί την «αριστεία» εις βάρος των κοινωνικά αδύναµων και την αξιολόγηση!
Η αβάσταχτη τυραννία της νεοδεξιάς μετριότητας επελαύνει...
Στις αρχές του '50, ο Τέοντορ Αντόρνο, που είχε χάσει τη θέση του στο γερμανικό πανεπιστήμιο από τον καιρό του ναζισμού, αλληλογραφεί με τον Τόμας Μαν, ο οποίος εξακολουθούσε να κρατά πεισματικά αποστάσεις από το πνευματικό κατεστημένο της πατρίδας του: «Στη Γερμανία -έγραφε ο Τ. Μαν- δεν μπορούν να με τραβήξουν ούτε με δέκα άλογα. Το πνεύμα της χώρας μου είναι αηδιαστικό, το μείγμα μιζέριας και θράσους λόγω εξαίρετων προοπτικών αποκρουστικό». Ο Αντόρνο απαντώντας επισημαίνει τα κατάλοιπα εθνικισμού, νεοφασισμού και αντισημιτισμού στη γερμανική κοινωνία: «Πολύ πιο ουσιώδες είναι, νομίζω, το φαινόμενο της γερμανικής επαναστροφής. Η τάση των Γερμανών να μην αρθρώνουν πολιτικές πεποιθήσεις, η ετοιμότητά τους να ομολογήσουν πίστη σε κάθε εξουσία, η προσαρμογή τους σε κάθε κατάσταση που προκύπτει, όλα αυτά είναι απλώς μία πτυχή του ίδιου φαινομένου».
Μια απλή μετατόπιση του ιστορικού προβολέα στα σημερινά μνημονιακά συντρίμμια της Παιδείας και της κοινωνίας αρκεί για να φωτίσει τους μυστικούς σκοπούς της συμμαχίας των «αρίστων». Μέσα στον κατακλυσμό των Μνημονίων ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια αμέτρητοι μνηστήρες και σώγαμπροι της «αριστείας». Αναπτύχθηκαν με τη βιαιότητα και την προσαρμοστικότητα του κισσού, κατασωτεύοντας το πραγματικό και το πνευματικό κεφάλαιο που άφησαν οι σκληροί αγώνες δεκαετιών της εκπαιδευτικής Αριστεράς.
Σήμερα, μετά από την σύντομη μετεκλογική ανάπαυλα, ανασυντάσσεται «λόγω εξαίρετων προοπτικών» το νεοδεξιό πολιτικό προσωπικό της εκπαίδευσης, στο οποίο περιλαμβάνεται η πλειοψηφία των διευθυντών των σχολικών μονάδων των οποίων η επιλογή μέσω της «χειρουργικής συνέντευξης» από τα συμβούλια επιλογής τα προηγούμενα χρόνια κρινόταν συχνά τελεσίδικα στη Δικαιοσύνη. Αφού βέβαια η «επιλογή» τους ικανοποιούσε πρώτα τις απαιτήσεις πολλών αφεντάδων ενώ αποθέωνε για δεκαετίες την κοµµατική λογική. Για να μην μιλήσουμε για τα ανώτερα στελέχη της διοίκησης και τους «γνωστούς πανεπιστημιακούς» που διατηρούσαν προνομιακή σχέση με όλες τις κυβερνήσεις -του Σημίτη και του Σαμαρά περιλαμβανομένων.
Για να εδραιώσει τη μνημονιακή τάξη πραγμάτων, αυτό το συνάφι δυσφήμησε κάθε ιδέα συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Με τους «δείκτες» και τις «ρούμπρικες» τής δήθεν αξιολόγησης έσπρωξε τους εκπαιδευτικούς σε έναν αναξιοπρεπή κανιβαλικό πόλεμο υπέρ της αποδοχής του success story. Για όλους αυτούς τους σφετεριστές των αγώνων και της αγωνίας των άλλων, που όψιμα θυμήθηκαν την αριστεία, θα μπορούσε να έχει γραφεί η προφητική ρήση του Καρόν ντε Μπωμαρσαί: Είσαι μετριότητα και ξέρεις να σέρνεσαι, τότε θα πετύχεις!
Στον χώρο της πολιτικής -μας λέει το λεξικό- σφετεριστής ονομάζεται ο τύραννος και η «...ανεύθυνη τυραννίδα», που αυτή «...το σφέτερον: το δικό της δηλαδή συμφέρον προάγει και όχι το συμφέρον των πολιτών». Η λέξη σφέτερος συσχετίζεται με την ατασθαλία, την ασέβεια, την κακοδικία και την τυραννίδα.
Όμως η κακοποίηση της μόρφωσης από τη μεριά των σφετεριστών, ο σκόπιμος, συνεχής διασυρμός των εκπαιδευτικών από τα ΜΜΕ δεν βρίσκουν ανοχή μεταξύ των μάχιμων εκπαιδευτικών, που λειτουργούν ακόμη ως δημόσιοι διανοούμενοι, και πολύ περισσότερο καμιά αποδοχή στην κοινωνία.
Προβάλλει, επιτέλους, ξανά, για τους αποκλεισμένους η ελπίδα, όπως συνέβαινε στη δεκαετία του '60, τότε που στις διαδηλώσεις τα πανό έγραφαν: «Να σπουδάζουν και οι φτωχοί!» ενώ η νεοδεξιά κλίκα απαιτεί, με την παραμόρφωση και τον σφετερισμό των εννοιών, μακροημέρευση για τον εαυτό της και για τους υπόλοιπους ετερονομία, πολιτική πειθαρχία και «τάξη», αντίθετη με τα πραγματικά συμφέροντά τους.
Δεν θα τους περάσει! Ούτε με δέκα άλογα!
