21 του Απρίλη και η σκέψη ταξιδεύει μισό αιώνα πίσω, στη χαμένη άνοιξη της νεότητας. Εικοσάχρονα παιδιά, είδαμε τα τανκς στους δρόμους και τη ζωή να κόβεται στα δύο. Στο πριν και στο μετά. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε πάει μια μεγάλη παρέα αγοριών και κοριτσιών, όλοι Λαμπράκηδες, σε μια ταβέρνα στα Εξάρχεια. Ανάμεσά μας και ο Κώστας, τριαντάρης τότε, έφεδρος αξιωματικός. Ο Κώστας δύο μήνες πριν είχε ανακριθεί από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο με την κατηγορία της εξύβρισης του βασιλέως. Ένα χρόνο πριν άρχισε να αποκρυπτογραφεί μικρές, ασήμαντες φαινομενικά κινήσεις του στρατού και να επιμένει ότι θα γίνει δικτατορία. Τους φόβους του και τις σκέψεις του κατέθεσε σε ηγετικά στελέχη της ΕΔΑ.
Εκείνη την ημέρα είχαμε διαβάσει δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου πως όποιος μιλάει για δικτατορία προβοκάρει τις εκλογές. Ήρθε στο διαμέρισμα όπου έμενα, στη Μπενάκη, και με ξύπνησε χαράματα. Ήταν σε έξαψη. Το βλέπεις; είχα δίκιο, μου είπε. Όταν την ίδια μέρα άκουσε το όνομα του Παπαδόπουλου, έμεινε για λίγο σκεπτικός. Την έχω άσχημα, μου είπε, δεν θα μου συγχωρέσει ποτέ τη στάση μου όταν με ανέκρινε. Πολύ αργότερα, είχαμε χαθεί πια, έμαθα ότι τον πήγαν στο ΕΑΤ ΕΣΑ κι από κει βγήκε σακατεμένος. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
Λίγες μέρες μετά πήγα για Πάσχα στο χωριό μου. Όταν έφτασα, με πλησίασε ο Πάνος, παιδικός φίλος, καταδικασμένος δεξιός, γιατί οι αριστεροί είχαν σκοτώσει τον πατέρα του. Δεν θα κυκλοφορείς μόνος, μου είπε, γιατί μπορεί να ξαναβγούν οι Χίτες και να βαράνε τον κόσμο. Με έπαιρνε από το σπίτι, βγαίναμε στο καφενείο και μετά με ξαναπήγαινε. Στο σπίτι του, στη χήρα μητέρα του και στα ανήλικα παιδιά της κρύφτηκε η μητέρα μου όταν ξέφυγε από τους Χίτες που τη χτυπούσαν, αφού πήδηξε σε έναν μικρό γκρεμό για να γλιτώσει. Χάθηκε σε αυτοκινητιστικό και πάντα μου λείπει η μεγάλη του καρδιά.
Γιατί τα γράφω αυτά σήμερα; Γιατί θέλω να θυμίσω, σύντροφοι, τα χρόνια που πέρασαν. Τα χρόνια που κυνηγιόμασταν σαν ζώα, που οι ζωές μας από τη μια στιγμή στην άλλη γίνονταν κομμάτια, που τα όνειρά μας έμοιαζαν με παραμύθια για να ηρεμούν οι ταραγμένες ψυχές μας. Και σήμερα, "τα παιδιά που αγαπούν τα στρατιωτάκια" δεν βγαίνουν στα σοκάκια, αλλά υπακούουν στον πρωθυπουργό που βγήκε από τα σπλάχνα αυτής της παράταξης... Στον πρωθυπουργό που όλο το ιερατείο της Ευρώπης θέλει να στραγγαλίσει. Και μην ξεχνάμε, ο σύντροφος Τσίπρας δεν συνομιλεί ούτε με τον Γκαίτε ούτε με τον Τόμας Μαν. Τους επικαλείται. Γιατί η Ευρώπη δεν είναι μόνο η Ευρώπη του Διαφωτισμού, είναι και η Ευρώπη της αποικιοκρατίας και του φασισμού. Η Ευρώπη θεμελίωσε την "πρόοδο" πάνω στις σφαγές των ιθαγενών. Εμείς επικαλούμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα κι εκείνοι τα δικαιώματα των αριθμών.
