Του Θανάση Καρτερού
Είναι αλήθεια ότι έχει τεράστια προβλήματα η κυβέρνηση. Από τους έξω πρώτα - πρώτα, οι οποίοι έχουν ξεπεράσει τον τελευταίο καιρό κάθε όριο διακρατικής ευγένειας και δημοκρατικού σεβασμού και έχουν μπει στο πεδίο της διεθνούς εγκληματολογίας. Γιατί οι εκβιασμοί, οι απειλές, τα τελεσίγραφα, ο πιστωτικός στραγγαλισμός, που αναφέρονται σε εκατομμύρια ανθρώπους, δεν είναι μόνο προετοιμασίες εγκλήματος κατά μιας χώρας. Είναι εγκλήματα καθ' εαυτά. Κι αν τολμούσε κάποιος να τα απευθύνει σε κάποια από τις "μεγάλες" ευρωπαϊκές χώρες, θα τον κάθιζαν στο σκαμνί του Διεθνούς Δικαστηρίου.
Και οι μέσα όμως δεν πάνε πίσω. Κανένας τους, είτε κόμμα, είτε αρχηγός, είτε μεγάλο ΜΜΕ, δεν αγανακτεί για τη στάση των δανειστών. Προφανώς τα έχουν μετρήσει: Η Ελλάδα μπορεί να είναι παράπλευρη απώλεια, αρκεί να αφανιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ελπίδες που εκπροσωπεί. Και να ανακτήσουν τον θρόνο. Έτσι, ορισμένοι, ενώ τσιμουδιά δεν βγάζουν για τη στάση του Σόιμπλε παραδείγματος χάρη, έχουν ψωμοτύρι τις καταγγελίες για τυχοδιωκτισμό της κυβέρνησης. Και άλλοι, κάποτε με θητεία στην Αριστερά, βρίσκουν πολύ του γούστου τους να σαλπίζουν -ωσαννά!- το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Η επιδίωξη είναι σαφής και δεν κάνουν τον κόπο να την κρύψουν: Να πέσει η κυβέρνηση στον βάλτο. Να υπογράψει αυτά που καταδίκαζε. Να επιβάλει αυτά στα οποία αντιστάθηκε ως αντιπολίτευση. Κι όλα αυτά, μην ακούτε παραμύθια, ούτε με τεχνικά ζητήματα έχουν να κάνουν, ούτε με πέντε πάνω - πέντε κάτω. Με την πολιτική έχουν να κάνουν. Κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο, στη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση είναι η Ελλάδα που τηρεί στάση ρεαλισμού. Οι ενάρετοι των Μνημονίων ούτε τη λέξη συμβιβασμός, πολλώ μάλλον έντιμος, δεν προφέρουν. Γ' αυτούς ο βάλτος για την Ελλάδα είναι θέμα ιδεολογίας. Ιδεοληψίας. Ου μην και μεταφυσικής.
Σ' αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο: Αποφασιστικότητα. Αντοχή. Ενότητα. Μέχρι τέλους. Αλλιώς μας περιμένει ο βάλτος τους. Και επ' αυτού δεν βλάφτει λίγος Λένιν: Είμαστε απ' όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς και είμαστε αναγκασμένοι να βαδίζουμε κάτω από τα πυρά τους. Ενωθήκαμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση για να πολεμήσουμε τους εχθρούς κι όχι για να πέσουμε στον γειτονικό βάλτο... Και τώρα μερικοί από μας αρχίζουν να φωνάζουν: πάμε σ' αυτό τον βάλτο! Κι όταν αρχίζουμε να τους μαλώνουμε, απαντούν: τι καθυστερημένοι που είστε! Και πώς δεν ντρέπεστε να μας αρνιέστε την ελευθερία να σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο! - Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στον βάλτο...
Και ο νοών νοήτω...
