ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ
Προς το παρόν παρατηρούμε εμβρόντητοι σαν τον Χάρη Βρόντο την Άκρα Αριστερά να δοκιμάζει τα νεύρα της κυβερνώσας Αριστεράς που θα έλεγε και ο Χάρι Πότερ, παρντόν, ο κυρ Φώτης ήθελα να πω.
Όλα αυτά όμως φέρνουν σε απόγνωση όλους τους συντηρητικούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ -και δεν είναι λίγοι- και τους οποίους η ιντελιγκέντσια του κόμματος μεγαλοαστικής καταγωγής επί το πλείστον τούς αποκαλεί περιφρονητικά νοικοκυραίους (Ίσως επειδή οι ίδιοι είναι εντελώς ανοικοκύρευτοι). Αυτό, κάποια ψυχή θα το αποκαλούσε δημιουργική ασάφεια.
Αν χάσουμε όμως τους νοικοκυραίους, σύντροφοι, χάνουμε αυτομάτως την κυβέρνηση.
Εγώ πάντως επιμένω: καλά, πάμε, δεν λέω, αλλά ξέρει κανείς τη δουλειά; Επειδή η πραγματική οικονομία έχει νεκρώσει εντελώς και η αγορά τραβάει τα μαλλιά της (νά γιατί στην Ελλάδα είναι τόσο ευτυχείς οι φαλακροί).
Και προσοχή, άλλο ρήγμα και άλλο ρήξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να διαμορφώσει ένα ρήγμα στη συμπαγή ευρωπαϊκή πολιτική και να ανακατέψει τη διεθνή διπλωματική τράπουλα. Το κόστος όμως στο εσωτερικό ειναι δυσανάλογα μεγάλο. Και οι αντοχές μας εξαιρετικά περιορισμένες.
Το κακό πάντως είναι πως μετά τους Ιακωβίνους και τον Ροβεσπιέρο ακολουθεί νομοτελειακά το Διευθυντήριο.
Προτείνω στο πλαίσιο της νεας δημιουργικής ορθογραφίας να βγάλουμε το μ από τη λέξη "μπαρούφα". Το "παρούφα" μοιάζει πιο σικ. Το πιάσατε το υπονοούμενο;
Εν το μεταξύ οι πανεπιστημιακοί χώροι είναι ξέφραγο αμπέλι για κάθε ιδεοληπτικό, διεστραμμένο ή απλώς παραβατικό που επωφελείται του... ασύλου.
Βλέπετε, κάποιοι προοδευτικοί της συντήρησης διαφωνούν με τη φύλαξη τόσο των πανεπιστημίων όσο και των περιουσιών τους (βλέπετε, ακόμη πληρώνουμε τη Δαμανάκη, την εποχή της και κάποιες ιδέες που κατάντησαν καρκίνος).
Τίποτε πιο αποκαρδιωτικό από μιαν Αριστερά που φοβάται να αλλάξει, που βολεύεται στην ακινησία, που ομφαλοσκοπεί εμπρός στην πρόοδο.
Βρε παιδιά, ας κάνουμε επιτέλους κάτι, κι ας είναι λάθος.
Το ΥΠΠΟ για παράδειγμα: προτού να ξεδιπλωθεί άρχισε να αναδιπλώνεται. Αντί να τους ταράξουμε στον πολιτισμό, βραχυκυκλωθήκαμε στην γραφειοκρατία του. Οι πρωτοβουλίες του νέου υπουργού σχετικά με το Μέγαρο και το Μουσείο της Ακρόπολης είναι ορθές. Περιμένουμε όμως κι έργα.
Τα μεγάλα όμως αγκάθια παραμένουν: η εξισορρόπηση στον χώρο της αρχαιολογίας μετά την καταστροφική πολιτική της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, το πρόβλημα της Λυρικής και το Κέντρο Κινηματογράφου και βέβαια τα συνεχιζόμενα σκάνδαλα στο ΕΜΣΤ και την Εθνική Πινακοθήκη. Οι χώροι χειμάζονται από μια δράκα νεόπλουτων που θέλουν να επιβάλουν ιδιωτικά βίτσια σε κρατικούς θεσμούς.
Υπακούοντας στη μεταμοντέρνα συνθήκη που θέλει τα μουσεία showrooms και πλυντήρια πολιτιστικού χρήματος.
Αυτή είναι όμως η άποψη της Αριστεράς. Πόσες φορές πρέπει να επαναλάβουμε ότι οφείλουν να απομακρυνθούν αμέσως οι διαπλεκόμενες διευθύνσεις και να προκηρυχθούν οι θέσεις τους με ανοιχτές διαδικασίες; Για πόσο ακόμα θα κυριαρχούν η γεροντοκρατία, η μετριοκρατία και η μιντιακή αισθητική; Τελευταίο κρούσμα, το οποίο μάλιστα εγκαινίασε και ο... Πάκης. (Μα δεν υπάρχει κανείς να τον προστατεύσει;) Μιλάω για την παραμόρφωση του Γκρέκο και την υποβάθμισή του σε φωτοζωγραφική à la Bob Wilson. Μόνο και μόνο για να παρουσιάσουμε ένα "εθνικό" πυροτέχνημα. Πρόκειται για τους ίδιους πτωχαλαζόνες που ταυτίζουν τη ζωγραφική με το illustration και την τέχνη με τον κοινωνικό σουσουδισμό.
Κιτς είναι εκείνη η τέχνη των νεόπλουτων -αλλά και παλαιόπλουτων, ας μην είμαστε ρατσιστές- που διατυμπανίζει την αισθητική, τη γνώση και την ευαισθησία που όμως δεν διαθέτουν.
Σημείο των καιρών: σε πρόσφατο βιβλίο της, γνωστή Ελληνίδα συγγραφέας και ιστορικός τέχνης που διδάσκει στη Σκωτία μεταφράζει τον τίτλο του πίνακα Diana and Actaeon του Τισιανού ως Νταϊάνα και Ακταίος (sic). Σιγά μην είναι η Νταϊάνα και ο Ντόντι Αλ Φαγιέντ!
Χθες Σάββατο περπατούσα στο Κολωνάκι και παρατηρούσα τους πλημμυρισμένους κάδους και τα βρόμικα πεζοδρόμια. Το Πολυτεχνείο πάντως καθαρίζεται από τον καλαίσθητο δήμαρχο. Όλα και όλα. Η Αθήνα διαθέτει αισθητική.
Όσοι επένδυσαν στην αιωνιότητα
Τα έχασαν όλα - το τίμημα
Της αλαζονείας τους.
Εκείνοι που ερωτεύτηκαν το εφήμερο,
Η αιωνιότητα τους αντάμειψε με μερικές
Από τις διάφανες στιγμές της...
Ψιχία από το πολύτιμο.
