Του Θανάση Καρτερού
Γιατί γίνονται όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό με την απεργία πείνας στις φυλακές; Γιατί οι φυλακισμένοι απεργοί είναι τρομοκράτες, εξτρεμιστές, πήξε και δείξε, λέει το συναξάρι του καλού νοικοκύρη. Ο οποίος αδυνατεί να δει τη διαφορά μεταξύ ποινής και εκδίκησης. Να καταλάβει και να δεχτεί ότι η Δικαιοσύνη δεν υπακούει στον αρχαίο εβραϊκό νόμο (οφθαλμόν αντί οφθαλμού), αλλά σε δημοκρατικούς νόμους, που για να γίνουν αποδεκτοί από τις κοινωνίες και τα οργανωμένα κράτη χρειάστηκαν πολλοί αγώνες, ακόμα και θυσίες.
Η νοικοκυρίστικη αυτή άποψη μπορεί να φοριέται πολύ στις μέρες μας. Μπορεί να βρίσκει πρόθυμους αναμεταδότες σε πολιτικά κόμματα που χαϊδεύουν τα αυτιά των τρομαγμένων. Μπορεί να χρησιμοποιείται κατά της κυβέρνησης, που επιχειρεί μια νέα προσέγγιση στο θέμα της Δικαιοσύνης, των έκτακτων νόμων και των φυλακών. Μπορεί και να ενισχύεται από τις "πρωτοβουλίες" που δίνουν την εντύπωση ότι μάλλον θέλουν να προκαλέσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά παρά να βοηθήσουν τους φυλακισμένους.
Όσο κι αν πασχίζουν να πείσουν για το αντίθετο όμως, συντηρητικοί και ούλτρα -καθένας με τον τρόπο του-, το γεγονός παραμένει: Οι φυλακισμένοι έχουν δίκιο. Και το δίκιο τους αυτό δεν μπορεί να το σβήσει ούτε η μορφή πάλης που διάλεξαν ούτε τα επαναστατικά ταρατατζούμ των απ' έξω. Δεν μιλάμε εδώ για πολιτικές στρατηγικές και συσχετισμούς. Μιλάμε για τις ελληνικές φυλακές. Μιλάμε δηλαδή για πάστωμα, αθλιότητα, αίσχος, καθημερινή παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μιλάμε επίσης για νόμους που μόνο οργή μπορούν να προκαλέσουν. Και όχι μόνο σε όσους τους υφίστανται. Μιλάμε για κατάφωρες διακρίσεις εις βάρος όσων κρίνονται αποσυνάγωγοι. Μιλάμε για την αγριότητα "φοράει κουκούλα, κόψει κεφάλι". Μιλάμε για ταλαιπωρία, διασυρμό, ταπείνωση, και εν τέλει καταδίκη στην απελπισία εκατοντάδων και χιλιάδων ανθρώπων. Μιλάμε, τέλος, για αναπαραγωγή της πιο τυφλής έχθρας για κάθε τι που θυμίζει κράτος από εκείνους στους οποίους το κράτος φέρεται σαν να είναι σκουπίδια και κάτι χειρότερο.
Είναι δύσκολα τα πράγματα, ούτε λόγος. Ακόμα δυσκολότερα γιατί βγαίνουν από πάνω και πιέζουν με κάθε μέσο οι προστάτες των νοικοκυραίων που δημιούργησαν τις Βαστίλλες. Και γιατί επίσης ορθώνουν εμπόδια κάποιοι από τους λεγόμενους αλληλέγγυους, επιδιώκοντας να αποκαταστήσουν τον φαύλο κύκλο πρόκληση - καταστολή - μεγαλύτερη πρόκληση - μεγαλύτερη καταστολή. Ωστόσο, αυτό που άρχισε με την κατάθεση του γνωστού νομοσχεδίου, πρέπει να προχωρήσει τάχιστα. Και να ληφθεί κάθε μέτρο, ό,τι κι αν ψέλνουν οι πνεύμα -και- ηθική, για να μη χαθεί ούτε μια ανθρώπινη ζωή.
Διότι το θέμα δεν αφορά τελικώς μόνο τους φυλακισμένους. Μας αφορά όλους. Αν έστω κι ένας άνθρωπος αφήνεται αβοήθητος στη βαρβαρότητα, τότε η καμπάνα χτυπάει για σένα...
