Του Λευτέρη Καπώνη
Το παλιό πολιτικό προσωπικό, όσο κι αν προσπαθώ να το κατανοήσω, στην καλύτερη εκδοχή που μπορώ να σκεφτώ, μου δίνει την αίσθηση των "Τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας", που βασικό του μότο είχε τη λαϊκή έκφραση "ό,τι φάμε, ότι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε". Και ήταν λίγο, μικρό, ασήμαντο. Γι' αυτό ανέσυραν στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής ό,τι μικρό, θλιβερό και ασήμαντο κινείται στα έγκατα της κοινωνίας. Η μίζα, το πολιτικό παιχνίδι ως διατήρηση της εξουσίας, η αρπαχτή. Οι άνθρωποι αυτοί έμπαιναν στην πολιτική για "να φτιαχτούν". Και επειδή στον κοινοβουλευτισμό τα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία, βιάζονταν όταν έρχονταν στα πράγματα να καθαρίσουν μια και καλή με τα οικονομικά τους. Ήταν μια καλή δουλειά, που για κάποια χρόνια είχε τον σεβασμό της κοινωνίας. Ταυτόχρονα έδιναν και κάποιο αντίδωρο στους πελάτες τους, απ' όπου αντλούσαν τη δύναμή τους.
Όταν όμως ήρθε η κρίση, ξαφνικά απογυμνώθηκαν στα μάτια του ελληνικού λαού και φάνηκαν αυτό που είναι. Δειλοί και ασήμαντοι μπροστά στα κελεύσματα των καιρών. Όταν οι άνεμοι άρχισαν να τρέχουν με πολλά μποφόρ, έγιναν καρυδότσουφλα του 3%-4%. Πολλοί κατηγορούν τον Σαμαρά για τη ρητορική του. Κάνουν λάθος. Το τελευταίο καρυδότσουφλο ξέρει ότι πρέπει να γαντζωθεί στον φόβο για να διασώσει την πολιτική του ύπαρξη. Το μέλλον του εξαρτάται από την αποτυχία της κυβέρνησης, αλλιώς δεν έχει μέλλον. Τους κατηγορούν ότι δεν αντιστάθηκαν, δεν διαπραγματεύτηκαν. Τους αδικούν, γιατί αυτή τη δουλειά δεν την είχαν μάθει. Το ντοκτορά τους ήταν στη μίζα και τη συναλλαγή. Είναι σαν να ζητάς από υπηρέτη να γίνει και να φερθεί σαν κύριος. Το μόνο που θα κάνει είναι να δίνει εντολές στον εαυτό του να είναι υπάκουος.
Η Ιστορία όμως γεννάει αυτούς που θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών. Και είναι πάντα σάρκα από τη σάρκα του λαού. Τι διαφορετικό έχουν και γιατί παλεύουν αυτοί; Έχουν ιδέες και διαθέτουν το μπόι για να τις σηκώσουν ψηλά. Δεν κοιτάνε στα έγκατα, αλλά μακριά, στον ορίζοντα της Ιστορίας, και παλεύουν γι' αυτό που πιστεύουν ότι είναι δίκαιο. Αυτοί αλλάζουν την ατζέντα και πετάνε στην άκρη αυτό που είχε προβάλει ως προφανές ο παλιός κόσμος. Και τότε μεγαλώνει ο ορίζοντας. Όμως χρειάζεται αγώνας. "Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή".
Η κυβέρνηση με τον νεαρό πρωθυπουργό δείχνει να έχει αποθέματα ψυχραιμίας απέναντι στους εκβιασμούς και τη συκοφαντία. Θα της χρειαστούν περισσότερα, όπως και αποφασιστικότητα. Το χειρότερο μέτωπο θα είναι αυτό στο εσωτερικό. Όμως σ' αυτό θα έχει την υποστήριξη όλου του ελληνικού λαού.
